I
1. A Lei 1/1997, do 24 de marzo, do Parlamento de Galicia, do
solo, veu estañar parcialmente as consecuencias que no ordenamento xurídico
urbanístico español produciu a Sentencia do Tribunal Constitucional 61/1997, do
20 de marzo. De feito, constituíu un acabado modelo xurídico, claramente
vinculado ó acervo urbanístico común, que incorporaba as institucións e figuras
que no sector xurídico do urbanismo se viñeron desenvolvendo en España desde
1956 e que teñen o seu punto culminante no texto refundido da Lei do solo de
1992, os mecanismos e institutos do cal foron integrados na lei galega, no
lexítimo exercicio das súas competencias exclusivas, como elementos propios da
súa lexislación sobre o réxime do solo e o urbanismo.
2. Sen embargo, a
aprobación da Lei estatal 6/1998, do 13 de abril, sobre réxime do solo e
valoracións, deixou profundos efectos na lexislación autonómica sobre urbanismo
e solo, dado o seu carácter básico, ó incidir de modo inmediato na clasificación
do solo e restrinxir notablemente a capacidade das comunidades autónomas para
determinar qué terreos han de quedar preservados do proceso de urbanización, en
virtude da súa propia política de ordenación territorial e urbanística. Este
marco normativo estatal foi, aínda máis, apurado polo posterior Real decreto lei
4/2000, de medidas urxentes de liberalización no sector inmobiliario, no que se
recolle, xa sen ambaxes, o carácter reducido do solo non urbanizable ó
identificarse co susceptible de protección e, polo tanto, o contido residual da
categoría primaria do solo urbanizable. Certamente que a doutrina do Tribunal
Constitucional veu modula-la intención do lexislador estatal, ó interpretar nun
acabado corpo hermenéutico, constituído basicamente polas súas sentencias do 5 e
11 de xullo de 2001, e 27 de febreiro de 2002, ata ónde se estenden as
competencias estatais para determina-las clases básicas do solo e, xa que logo,
ónde comezan as competencias das comunidades autónomas para establece-la súa
propia política territorial e os mecanismos de ordenación urbanística que a
fagan posible, sen que as facultades estatais poidan proxectarse de maneira que
impidan o exercicio das competencias que a Constitución lle atribuíu á
Comunidade Autónoma para establece-lo seu propio e singular marco normativo que
regule o modelo territorial e de asentamento no seu propio territorio. En
calquera caso, resultaba evidente que o marco normativo anterior do urbanismo en
Galicia, regulador do solo rústico e do desenvolvemento urbanístico, non
encaixaba aceptablemente co modelo estatal, a salvo nas súas grandes liñas
segundo a doutrina do Tribunal Constitucional. Se a iso se lle engade a
constatación de que na anterior Lei do solo de Galicia existían algunhas
previsións que, na súa aplicación práctica, producían disfuncións reais e que,
en ocasións, facían verdadeiramente difícil efectuar desenvolvementos en solo
urbano non-consolidado que resultasen minimamente atractivos para a iniciativa
privada e para a consecución do interese xeral, inherente en calquera das
operacións deseñadas, a oportunidade de aborda-la reforma da lexislación
urbanística non ofrecía dúbida ningunha. Debe subliñarse, sen embargo, que a
presente lei non implica un abandono completo do modelo urbanístico e elementos
xurídicos implantados na lei galega de 1997. Antes ó contrario, trátase dunha
posta ó día e mellora dos instrumentos técnicos alí recollidos e o seu axuste
coa nova lexislación estatal, introducindo tamén aquelas novidades e mecanismos
dos que a lexislación comparada e a práctica nestes últimos anos demostraron a
súa eficacia e conveniencia. Por suposto que calquera reforma da lexislación
urbanística ha de contar cun amplo apoio parlamentario e social, so pena de que
se converta nunha norma ineficaz e inoperante. No caso de Galicia, este consenso
ou apoio require aínda de maior dose activa, dada a singular conformación
municipal e o modelo de ocupación do solo e a irrupción no ámbito político duns
grandes municipios, cunha inequívoca función de liderado social, e con problemas
moi diferentes da Galicia rural e tradicional. A necesidade de elaborar un marco
común do urbanismo do futuro para Galicia supuxo a subscrición do Acordo marco
para a reforma do urbanismo en Galicia, do 27 de xullo de 2001, realizado entre
o conselleiro de Política Territorial, Obras Públicas e Vivenda, os alcaldes dos
municipios da Coruña, Vigo, Lugo, Pontevedra, Ferrol, Santiago de Compostela,
Brión, Culleredo, Chantada, Ortigueira, O Irixo, Forcarei e Ourense, e o
presidente da Federación Galega de Municipios e Provincias. Este acordo
estableceu as bases para a reforma da nosa lexislación urbanística a partir dos
principios de colaboración, coordinación e consenso das administracións e de
tódolos sectores implicados para actuar dentro do máis rigoroso respecto á
legalidade e, así mesmo, do respecto ás competencias das distintas
administracións que interveñen no exercicio da función pública urbanística. Todo
iso coa finalidade de contribuír ó desenvolvemento harmónico do territorio,
preserva-lo patrimonio arquitectónico de Galicia, o medio ambiente urbano e
rural e conseguir unhas cidades máis habitables e sostibles. O propio acordo
previu os mecanismos de colaboración para redacta-los criterios técnicos e
xurídicos, instruccións e recomendacións que deberían impregna-la futura reforma
da lexislación nesta materia. Froito diso foi a creación da comisión técnica,
que finalizou os seus traballos en xullo de 2002 e que elaborou un acabado
documento denominado «Criterios e recomendacións técnicas para reforma-la
lexislación urbanística de Galicia», no que se recolleron directrices concretas
para a redacción do texto legal pola comisión normativa creada no referido
acordo marco. En resumo, a necesidade de adecua-los instrumentos urbanísticos á
nova lexislación estatal, a mellora dalgunhas das determinacións normativas que
recollía a anterior Lei do solo, a conveniencia de incorpora-las novidades
técnicas contrastadas na lexislación comparada e a necesidade de articular e
plasma-los criterios e recomendacións do acordo marco facían extraordinariamente
oportuno aborda-la reforma da lexislación urbanística de Galicia. A finalidade
esencial da lei debe ser mellorar substancialmente a calidade da ordenación
urbanística de Galicia cara a favorece-lo desenvolvemento equilibrado e sostible
do territorio, contribuír a eleva-la calidade de vida e a cohesión social da
poboación, protexer e potencia-lo patrimonio natural e cultural e garanti-lo
dereito constitucional a desfrutar dunha vivenda digna.
II
1. O panorama xurídico-político descrito anteriormente quedaría
en gran medida desfigurado se non se tivese en conta, na consideración que se
merece, que un dos grandes eixes sobre os que pivota esta reforma o constitúe a
armazón e definición do medio rural e do solo rústico. En efecto, na presente
lei non só se regula o réxime do solo rústico e se establece o marco definitorio
do solo do núcleo rural, cos seus dereitos e obrigacións afastados tanto do solo
urbano ou urbanizable coma do solo rústico, senón que se traza unha verdadeira
política territorial sobre o medio rural.
2. Galicia conta no momento actual
cunha arquitectura rural de excepción e cun territorio de incalculable valor
paisaxístico, cunhas terras eminentemente fértiles e con vocación agrícola,
gandeira e forestal, e cun litoral de extraordinario valor económico, ambiental,
histórico e cultural. Sen embargo, a anarquía de construccións e usos que está
proliferando nos últimos anos, a deterioración das edificacións, a falta de
conclusión de moitas delas e a degradación da paisaxe, provocada polos moitos
movementos de terra inadecuados e o desenvolvemento tecnolóxico aplicado, moitas
veces, de forma incontrolada ó medio rural, xustifican esta lei que trata de
harmoniza-lo desenvolvemento e benestar do mundo rural coa preservación e
revitalización dos bens culturais e naturais tan prezados e fonte de recursos e
patrimonio que se deben conservar para legárllelos ás xeracións futuras deste
país.
3. Malia o anteriormente sinalado, o medio rural estaba regulado por
unha normativa moi parca, baseada fundamentalmente nuns poucos preceptos da Lei
1/1997, do solo de Galicia. Entre os obxectivos do documento Europa 2000+ sobre
cooperación para a ordenación do territorio europeo, destácase o de crear un
territorio máis solidario e equitativo en cumprimento do obxectivo da cohesión
económica e social consagrado polo Tratado da Unión. Con esta finalidade
puxéronse en marcha diversas accións, entre as que se encontra a preservación da
riqueza do medio rural mediante a toma de medidas nos espacios periurbanos, que
fagan fronte á dispersión incontrolada do hábitat, a preservación e valoración
dos recursos en zonas rurais pouco poboadas, a diversificación das actividades
económicas no medio rural e unha revitalización dos núcleos rurais, do
patrimonio rural e do turismo sostible nel. Neste contexto, o Sexto programa
comunitario en materia de medio ambiente «Medio ambiente 2010: o futuro nas
nosas mans» establece como un dos seus cinco eixes prioritarios de acción
estratéxica ter en conta o medio ambiente na xestión e ordenación do territorio
mediante a difusión e o fomento das mellores prácticas relativas á planificación
sostible. Así mesmo, no ámbito de acción prioritario relativo á biodiversidade,
propón a protección, conservación e restauración dos solos e as paisaxes, o
desenvolvemento sostible dos bosques e a protección e restauración do litoral, a
importancia e fraxilidade do cal determinou que o Consello invitase os estados
membros a redobra-los esforzos encamiñados á protección das zonas costeiras, así
como o establecemento da estratexia para a súa xestión e ordenación integrada
baseada na súa perdurabilidade e sostibilidade.
4. Cumpría, pois, aborda-la
regulación desta clase de solo rústico, á par que o solo dos núcleos de
poboación situados no medio rural, dunha maneira máis obxectiva e detallada que,
desde a óptica da súa protección global fronte ós procesos de desenvolvemento
urbanístico, tivese en conta a súa importancia no esquema territorial de Galicia
e limitase, ordenase, protexese e reconducise os procesos de transformación a
que se enfrontaba. Todo iso facía necesario que se incluíse a súa regulación e
ordenación detallada nunha nova lei, que sería referencia obrigada para os
planeamentos, de maneira que permitise uniforma-la regulación destas clases de
solo en función das súas distintas categorías, proporcionándolle-la desexable
homoxeneidade ás actuacións que resultasen susceptibles de autorización.
5.
A utilización do solo rústico non poderá efectuarse en contradicción coas súas
tendencias xenuínas, de forma que terá que potenciarse a preservación dos seus
valores naturais e culturais que aínda subsisten e, en consecuencia, deberán
concentrarse os usos económicos e residenciais, na medida do posible, alí onde
tradicionalmente se viñeron producindo, é dicir, nos núcleos de poboación
existentes e baixo os parámetros edificatorios que manteñan, sen prexuízo das
novas tecnoloxías, a nosa entidade histórica. Determínanse os usos e actividades
posibles en solo rústico de protección ordinaria e especialmente protexido,
distinguindo entre actividades non-constructivas e constructivas. Dentro destas
últimas permítense, segundo as determinacións que se especifican para cada
categoría de solo, unhas veces con licencia municipal directa e outras trala
autorización da Comunidade Autónoma, as relacionadas coa agricultura, o
forestal, as infraestructuras, o turismo, as dotacións ou os equipamentos.
Poténciase o uso do turismo rural mediante rehabilitación de edificacións
existentes e permítense novas construccións con este fin, mesmo en solo
especialmente protexido sempre que se adecúen ó contorno e cumpran coas
condicións especificadas nesta lei, relativas á tipoloxía, altura e materiais
que se van empregar (pedra, tella, etc.) e non atenten contra os valores
protexidos. Pola contra, prohíbese toda construcción de naves industriais e
terciarias neste tipo de solo, que deberán situarse nos solos urbanos e
urbanizables adecuados para estes usos. Regúlase igualmente a apertura de novos
camiños e pistas en solo rústico, que quedan sometidos a avaliación de impacto
ambiental e deben adaptarse ás condicións topográficas do terreo e estar
previstos no planeamento ou en proxectos aprobados polo organismo competente de
agricultura ou medio ambiente, segundo o caso.
6. Concrétase, así mesmo, o
procedemento para o outorgamento da autorización autonómica, con exquisito
respecto ás facultades municipais. Do mesmo xeito, establécense as condicións
xerais de edificación para cada uso coa finalidade de garanti-la adecuación das
edificacións ó contorno e minimiza-la incidencia das actividades edificatorias
sobre o territorio. Entre outras, regúlase a parcela mínima edificable
dependendo do tipo de uso; a superficie máxima que vai ocupa-la edificación; a
altura máxima das edificacións, de dúas plantas para o rústico de protección
ordinaria e unha planta para o especialmente protexido; as características
tipolóxicas da edificación, que han de ser congruentes coas do contorno; os
materiais que se deben empregar no remate da cubrición e muros de cerramento,
que, agás casos excepcionais debidamente xustificados, serán tella ou lousa e
pedra para o cerramento; os cerramentos e valados dos terreos, que
principalmente deberán realizarse con materiais tradicionais ou con vexetación e
cunha altura máxima de 1,5 metros para os opacos de fábrica; as condicións dos
bancais e movementos de terra; a obrigatoriedade de manter, polo menos, o 50 %
da superficie da parcela co destino orixinario ou con plantación de arboredo,
etc.
7. Tamén se regulan os criterios para a delimitación dos núcleos rurais
atendendo especificamente a área xeográfica onde se encontren, a súa morfoloxía
específica (casal, rueiro, aldea, lugar, etc.) e tendo en conta o grao de
consolidación existente e, sobre todo, establécese o seu peculiar réxime
xurídico. Igualmente, regúlase o tipo de actuacións que se permiten dentro dos
núcleos rurais, prohibición de derrubamento de construccións tradicionais
existentes, usos permitidos e condicións de edificación, tanto de parcela e
alturas máximas coma a forma da cuberta e materiais que se deben empregar de
acordo coa tipoloxía do propio asentamento ou núcleo.
8. Inclúense tamén
determinacións e previsións que condicionan o contido e os criterios de
ordenación urbanística que deben segui-los instrumentos de planeamento, e, en
tal sentido, prohíbe a modificación do planeamento urbanístico que implique a
conversión directa do solo rústico en urbano, e asemade prohíbe toda
reclasificación que afecte a solo rústico que fose obxecto de incendios
forestais. Por último, regúlase unha nova figura de planeamento que se denomina
plan especial de protección, rehabilitación e mellora do medio rural, que lle
corresponde formular e aprobar á Comunidade Autónoma e que será o encargado de
delimitar áreas xeográficas homoxéneas, por razón da morfoloxía dos núcleos de
poboación, tipoloxía das edificacións, etc., e que se encargará de ordenar e
protexer con máis especificación o solo rústico e os núcleos rurais desa zona
concreta, baixo os parámetros xerais establecidos por esta lei.
III
1. A presente Lei de ordenación urbanística e protección do
medio rural articúlase, ó fío da tradicional divisiónsistemática, en nove
títulos, constituíndo un completo e acabado exemplo da ordenación urbanística, o
réxime dos distintos tipos elementais de solo, a execución do planeamento e un
severo sistema de disciplina e protección da legalidade urbanística. Partindo da
consciente asunción do principio xurídico de que o urbanismo é unha función
pública, especialmente dirixida a garanti-lo reparto equitativo de beneficios e
cargas derivados do desenvolvemento das novas operacións, e onde a obtención dos
terreos destinados a satisface-las necesidades colectivas se efectúa a cargo dos
axentes que interveñen nese proceso, sen esquece-la imprescindible participación
da comunidade no proceso de apropiación das plusvalías xeradas polo poder
público e pola iniciativa económica privada, instruméntanse para o seu efectivo
logro diversos mecanismos e técnicas xurídicas, tanto no ámbito do planeamento
coma na xestión ou execución urbanística. Estes fins xustifican a intervención
do sector público neste ámbito, pois é norma tradicional no dereito urbanístico
español e, por iso, no galego que determinados factores sociais e xurídicos
modulen a actuación do mercado nun sector no que, ademais, tende a facerse
ríxida a oferta en función da propia necesidade de solo e de vivendas esixidas
pola demanda social. A plasmación deste sentir ou reflexo do Estado social de
dereito que se recolle na nosa Constitución encóntrase no principio rector da
política social e económica previsto no artigo 47 da Constitución, que lles
impón a tódolos poderes públicos o deber de promove-las condicións necesarias e
establece-las normas pertinentes para facer efectivo o dereito a unha vivenda
digna e adecuada para tódolos españois.
2. Precisamente por iso, a presente
lei intégrase dun xeito natural na concepción estatutaria do dereito de
propiedade, formulada pola xurisprudencia e a doutrina especializada a teor das
distintas clases básicas de solo, e onde nin a clasificación nin a cualificación
ou asignación pormenorizada de usos e intensidades produce dereito a ningunha
indemnización, ó entender que a urbanización e transformación xurídica e fáctica
do solo é unha facultade esóxena ó dereito de propiedade, que só pode efectuarse
naquelas zonas ou terreos que gocen previamente da clasificación adecuada. Non
hai, pois, mecanismos de equidistribución das cargas entre os propietarios do
solo rústico e os de solo urbano ou urbanizable, sen prexuízo da eventual
aplicación da teoría do resarcimento por vinculacións singulares da propiedade.
Iso, debe dicirse, non é máis có colofón da lexislación estatal, de carácter
básico, que non atopou mecanismos compensatorios para o efecto.
3. O título
preliminar destínase a afirma-lo carácter de función pública que ten o
urbanismo, definindo as competencias das administracións públicas que concorren
neste proceso, e a determina-los fins da actividade urbanística, de modo que se
acaden os obxectivos e as finalidades determinados nos artigos 45, 46 e 47 da
Constitución.
4. O título I dedícase ó réxime urbanístico do solo. Xa se
dixo con anterioridade que non só constitúe un completo e seguro exemplo das
distintas clases de solo, senón que vai moito máis alá ó determinar con absoluta
minuciosidade o réxime do solo de núcleo rural e o do solo rústico. É obvio que
isto non se produce por casualidade, senón que é unha das causas principais que
lexitiman esta reforma legal, ó pretender que o planificador teña previamente
acoutado tanto o réxime do solo rústico e de núcleo rural coma as condicións de
uso deste recurso natural, homoxeneizando e recuperando as formas tradicionais
de utilización do solo con parámetros estéticos vinculados ós modos de
construcción e ocupación do solo. Polo que se refire á clasificación do solo
urbano e urbanizable, a lei é sumamente respectuosa coa lexislación básica
estatal, distinguindo -como xa se facía na Lei 1/1997- entre solo urbano
consolidado e non-consolidado, o que supón un dobre réxime xurídico de dereitos
e deberes dos seus propietarios. No solo urbanizable distínguense, á súa vez,
dúas categorías: delimitado ou inmediato e non-delimitado ou diferido, segundo o
planeamento dispuxese a súa posta en marcha e establecese as súas condicións de
desenvolvemento. Esa clasificación implica, así mesmo, certos efectos en canto ó
seu réxime de uso e en canto á cobertura do planeamento preciso en cada caso
para o seu desenvolvemento e execución.
5. O título II destínase a regula-lo
planeamento urbanístico. É probablemente neste ámbito no que se produciron
novidades de maior calado. En primeiro lugar, establécense uns índices ou
límites de sostibilidade, que veñen substituír ós superados estándares, e que
resultan de aplicación inmediata e efectiva para o planeamento que se tramite,
de tal forma que constituirá un verdadeiro test de legalidade, de modo que as
facultades de control da Xunta de Galicia na aprobación definitiva do
planeamento xeral se estenden á verificación do cumprimento deses límites de
crecemento ou desenvolvemento. Tales índices aplícanse ó solo urbano
non-consolidado e ó urbanizable delimitado, de uso residencial, hoteleiro e
terciario, e en función do número de habitantes de cada municipio. Para o solo
urbanizable non-delimitado, prevese, con carácter xeral, unha densidade máxima
de vivendas por hectárea que non poderá supera-lo número de quince, e un
coeficiente de edificabilidade máxima por metro cadrado de solo. Adicionalmente,
establécense as determinacións necesarias, dirixidas ó planificador, para que
prevexan as reservas de solo necesarias para a implantación das dotacións
públicas e sistemas xerais necesarios para satisface-las necesidades colectivas
do conxunto dos cidadáns, que se actualizan baixo a óptica das novas esixencias
de calidade ambiental urbana, de vida e de cohesión social, superando así os
vellos parámetros da lexislación estatal. Introdúcense tamén condicións e normas
de calidade urbana, que afectan tanto ós novos viarios que se van implantar coma
ó equilibrio entre usos e actividades, e á necesidade de evitar barreiras
arquitectónicas para que as persoas con mobilidade reducida non vexan reducida a
súa capacidade e acceso ós espacios e edificacións públicas.
6. O único
instrumento de planeamento xeral establecido na lei é o plan xeral de ordenación
municipal, aínda que se prevé a existencia de normas subsidiarias e
complementarias de planeamento que resultarán de aplicación para os municipios
que carezan de plan xeral de ordenación municipal, para o que se amplían
notablemente as determinacións e a documentación desas normas. É ó plan xeral ó
que lle corresponde defini-lo modelo urbano e as grandes liñas dos novos
desenvolvementos, polo que clasifican o solo, establecen os elementos da
estructura xeral e orgánica do territorio, dividen o solo urbano en distritos,
delimitan os sectores en solo urbanizable, fixan as áreas de reparto e o
aproveitamento tipo, se é o caso, inclúen os elementos susceptibles de
protección e determinan as previsións temporais de desenvolvemento e execución
da política urbanística. De igual modo, correspóndelle a ordenación detallada en
solo urbano consolidado e, se así o xulga necesario, a do solo urbano
non-consolidado e a do solo urbanizable delimitado, de forma que non sexa
imprescindible un planeamento posterior de desenvolvemento. As determinacións
sobre o solo de núcleo rural e solo rústico están fixadas con absoluta
precisión, de forma que é obrigatorio para o plan xeral conter eses extremos,
baixo pena de que non se aprobe definitivamente. Entre a documentación esixida ó
plan, aparecen dous documentos esenciais, que acreditan a nova sensibilidade
xurídica e urbanística, a metodoloxía da cal se explicita de forma exhaustiva:
trátase do estudio do medio rural e análise do modelo de asentamento
poboacional, e do estudio de sostibilidade ambiental, impacto territorial e
paisaxístico.
7. O planeamento de desenvolvemento reduciuse notablemente,
existindo agora só catro tipos de planeamento derivado, en función do solo sobre
o que recaian ou da súa finalidade. Así, os plans parciais só serán posibles en
solo urbanizable delimitado, en tanto que os plans de sectorización -que non
necesitan dun posterior plan parcial de desenvolvementorecaerán sobre o solo
urbanizable non-delimitado. A figura dos plans especiais de reforma interior
redúcese, de forma que só regularán as operacións de reforma interior previstas
en solo urbano non-consolidado, e ó seu lado aparecen os plans especiais de
protección, que poden actuar sobre calquera clase de solo, e de infraestructuras
e dotacións. Mención especial requiren os plans especiais de protección,
rehabilitación e mellora do medio rural, que se conciben como un verdadeiro
motor da recuperación e revitalización dos núcleos rurais tradicionais, nos que
a política de fomento e intervención pública acada o seu máximo expoñente. Os
estudios de detalle son, en fin, a última figura do planeamento de
desenvolvemento, inclinándose o lexislador polo modelo máis restrinxido e
tradicional que reduce o seu contido á fixación de aliñacións e rasantes,
readaptación de volumes ou completa-las condicións estéticas e de composición da
edificación.
8. A tramitación e competencias para a aprobación do
planeamento sufriu unha notable alteración, ó apartarse o novo sistema do
previsto na Lei 7/1995, do 29 de xuño, que se declara derrogada. O procedemento
de aprobación do planeamento xeral estructúrase en dúas fases: ó ámbito
municipal correspóndelle a aprobación inicial e a provisional, así como a súa
tramitación e a obrigación de consegui-los informes necesarios para completa-lo
expediente; a aprobación definitiva atribúeselle ó conselleiro, aínda que se
precisaron de forma escrupulosa as súas facultades, axustando o seu exercicio á
doutrina xurisprudencial e constitucional sobre a garantía institucional da
autonomía municipal. A competencia para a aprobación definitiva do planeamento
de desenvolvemento atribúeselle, en principio, ó concello, aínda que, no caso
dos plans de sectorización e plans especiais non previstos no plan xeral,
esixirase previamente a emisión dun informe preceptivo e vinculante da
consellería. Atribuíuselle, sen embargo, ó conselleiro a competencia para
aproba-los plans especiais de protección, rehabilitación e mellora do medio
rural, dada a importancia que esta lei lle outorga ó modelo de asentamento rural
e á iniciativa económica pública que eses plans lles van esixir ás
administracións afectadas.
9. O título III recolle as normas de aplicación
directa relativas á adaptación das construccións ó ambiente no que se sitúen,
altura máxima das edificacións nos municipios sen planeamento xeral e protección
das vías de circulación.
10. O título IV dedícase á execución do planeamento
e inclúe algunhas novidades. En primeiro lugar, de carácter sistemático ó
recollerse entre os presupostos da execución a necesidade de aprobar un proxecto
de urbanización, que abandona a súa tradicional situación no planeamento para
integrarse entre as previsións da execución, ámbito ó que, sen ningún xénero de
dúbidas, corresponde. Óptase por seguir incluíndo entre os mecanismos da xestión
e execución urbanística determinados instrumentos de equidistribución, como son
as áreas de reparto e o aproveitamento tipo. A experiencia positiva dos últimos
anos e a integración no acervo común e cultura urbanística de Galicia fixo que
se manteña este instrumento e denominación, reducíndose a súa aplicación ó solo
urbano non-consolidado e a todo o solo urbanizable, delimitado ou
non-delimitado. O solo urbano consolidado non forma parte das áreas de reparto,
aínda que si estará incluído en distritos, para efectos da súa ordenación. Polo
que se refire ós sistemas de actuación, a lei distingue entre sistemas de
actuación directos, isto é, de actuación pública, e sistemas indirectos, onde a
actuación se reserva ós particulares. Entre aqueles están a cooperación e a
expropiación, en tanto que os sistemas indirectos ou privados son o concerto, a
compensación e a concesión de obra urbanizadora. Previamente a lei regula con
carácter xeral o contido e tramitación do instrumento de «equidistribución», que
será a reparcelación nos casos de actuación directa ou pública, e a compensación
no suposto de actuación indirecta ou privada. A elección do sistema
correspóndelle ó plan que deba executarse, ou, dito de forma máis precisa, ó
plan que conteña a ordenación detallada. Aínda que, en principio, non existe
preferencia por ningún, a expropiación só se producirá cando se dean as
circunstancias lexitimadoras (razóns de urxencia ou necesidade que o
xustifiquen, excesiva fragmentación da propiedade), e o sistema de concesión de
obra urbanizadora esixe que se incumprise o prazo de dous anos desde a
aprobación definitiva do planeamento detallado, sempre que este fixase o sistema
de compensación. Axilízase notablemente o procedemento de aprobación da
constitución da xunta de compensación e do proxecto de compensación, reservando
para si a Administración municipal as facultades de control da legalidade, sen
unha intervención directa e inmediata na tramitación, todo iso máis acorde co
papel que neste mecanismo de actuación privada lle corresponde. Para executa-lo
planeamento en solo de núcleo rural, prevese o sistema de cesión de viais, que
non ten carácter de execución integral, e onde ós propietarios se lles esixe o
cumprimento de cesión dos terreos destinados a viais e coincidindo coa obtención
da licencia. 11. A obtención de terreos dotacionais públicos e sistemas xerais
ocupa un lugar destacado na execución do planeamento. Precísanse e defínense os
conceptos básicos e establécense as diferentes formas de obtención de cada un
deses terreos dotacionais. Neste sentido, a ocupación directa continúa tendo un
destacadísimo papel, en directa conexión cos instrumentos de planeamento, pois
noutro caso esta técnica carecerá de virtualidade.
12. O título V dedícase a
regula-los instrumentos de intervención no mercado do solo. O primeiro deles é o
patrimonio público de solo, dado que se establece tanto o patrimonio municipal
coma o autonómico, vinculado ó Instituto Galego da Vivenda e Solo. O patrimonio
municipal é obrigatorio para os municipios que conten con plan xeral de
ordenación, e está formado por tódolos bens municipais clasificados como solos
urbanos ou urbanizables, terreos, edificacións e construccións obtidas en
virtude de cesións ou convenios, as cesións en metálico e os ingresos previstos
nesta lei, en especial os provenientes do alleamento de solos ou dereitos. A lei
prevé a posibilidade de que se establezan reservas de solo no planeamento, con
excepción do solo rústico, para ampliar ou constituí-lo patrimonio municipal do
solo, con declaración da utilidade pública para efectos expropiatorios e a
suxeición de tódalas transmisións ós dereitos de tenteo e retracto. O destino do
patrimonio municipal do solo ampliouse de forma considerable, prevéndose
expresamente que poida dedicarse á obtención de dotacións públicas, á
planificación e xestión urbanística, á creación de solo para o exercicio de
actividades empresariais compatibles co desenvolvemento sostible, á conservación
e mellora do medio ambiente, do medio rural e do patrimonio cultural; en
definitiva, a actuacións públicas vinculadas á ordenación territorial e ó
urbanismo, e previstas no planeamento. Ó lado diso, a lei prevé que en tódolos
municipios se recolla expresamente que as novas actuacións e desenvolvementos de
carácter residencial reserven unha porcentaxe para construír vivendas suxeitas a
algún réxime de protección pública. É dicir, o planeamento detallado deberá
establecer neses casos qué solos deberán alberga-las vivendas suxeitas a algún
réxime de protección pública.
13. O título VI regula a intervención na
edificación e uso do solo e a disciplina urbanística. En primeiro lugar,
recóllese a esixencia de edifica-los soares nos prazos previstos, de forma que o
seu incumprimento produce a situación de edificación forzosa a custa do
propietario ou ben a través dun particular ou axente edificador,
expropiándoselle ó antigo propietario a parcela en cuestión. En segundo lugar,
establécese a obrigación de efectuar inspeccións periódicas dos edificios e
inmobles, o incumprimento da cal produce a iniciación do correspondente
procedemento sancionador. Introdúcese un acabado mecanismo de conservación e
rehabilitación de edificacións tradicionais, con medidas de fomento, tales como
as subvencións, incentivos fiscais e mecanismos, tamén, de policía urbanística.
Polo que afecta á disciplina, actualízanse as sancións económicas e precísanse
as conductas infractoras nunha exhaustiva tipificación. É nesta materia onde
aparece a novidade organizativa de máis interese, ó crearse a Axencia de
Protección da Legalidade Urbanística, organismo público de natureza consorcial,
composto pola Comunidade Autónoma de Galicia e cantos municipios voluntariamente
opten por lle transferi-las súas competencias sancionadoras a este novo
organismo, que estará dotado dos medios e recursos necesarios para cumprir coa
relevante función que a lei lle asigna.
14. No título VII, relativo á
organización, introdúcese como novidade a creación do Xurado de Expropiación de
Galicia, como un órgano permanente e especializado para coñecer e resolve-los
procedementos de fixación do prezo xusto nas expropiacións nas que o órgano
expropiante sexa a Comunidade Autónoma de Galicia ou algunha das entidades
locais do seu ámbito territorial.
15. Por último, incorpórase no título VIII
a regulación xeral dos convenios urbanísticos, concretando o seu concepto,
alcance e natureza, establecendo as súas diferentes modalidades e fixando o
procedemento para a súa formalización e perfeccionamento baixo os principios de
transparencia e publicidade.
16. Completan o texto unha serie de
disposicións adicionais, transitorias, derrogatoria e derradeiras nas que se
completan e resolven cuestións puntuais como son as relativas á relación coa
lexislación básica ou plena estatal ou o réxime dos municipios carentes de
planeamento e se establece o oportuno réxime que permita o tránsito á nova
situación derivada desta lei de maneira paulatina, agás naqueles aspectos que
requiren unha aplicación inmediata. Por todo o exposto o Parlamento de Galicia
aprobou e eu, de conformidade co artigo 13.2º do Estatuto de Galicia e co artigo
24 da Lei 1/1983, do 23 de febreiro, reguladora da Xunta e do seu presidente,
promulgo en nome de El-Rei a Lei de ordenación urbanística do medio rural de
Galicia.
Título preliminar
Principios xerais
Artigo 1º.-Obxecto da
lei. 1. É obxecto desta lei a ordenación urbanística en todo o territorio de
Galicia, así como a regulación, ordenación e protección do medio rural, dos
núcleos rurais de poboación que se localicen nel e do patrimonio rural. 2. O
réxime urbanístico do solo e a regulación da actividade administrativa con el
relacionada virán determinados polo establecido nesta lei ou, na súa virtude,
polos instrumentos de ordenación previstos nela.
Artigo 2º.-Actividade
urbanística. Por actividade urbanística na Comunidade Autónoma de Galicia
enténdese a que ten por obxecto a organización, dirección e control da ocupación
e a utilización do solo, incluídos o subsolo e o voo, a súa transformación
mediante a urbanización, a edificación e a rehabilitación do patrimonio
inmobiliario, así como a protección da legalidade urbanística e o réxime
sancionador.
Artigo 3º.-Ámbito da competencia urbanística.
1. A
competencia urbanística tocante ó planeamento comprenderá as seguintes
facultades:
a) Formula-los plans e instrumentos de ordenación urbanística
previstos nesta lei.
b) Instala-las infraestructuras, equipamentos, centros
de producción e residenciais do modo máis conveniente para a poboación.
c)
Dividi-lo territorio municipal en áreas de solo urbano, de núcleo rural,
urbanizable e rústico.
d) Establecer zonas de distinta utilización segundo a
densidade da poboación que deba habitalas, porcentaxe de terreo que poida ser
ocupado por construccións, volume, forma, número de plantas, clase e destino dos
edificios, de acordo coas ordenacións xerais uniformes para cada especie deles
en toda a zona.
e) Determina-lo trazado das vías públicas e medios de
comunicación.
f) Establecer espacios libres para parques e xardíns públicos
en proporción adecuada ás necesidades colectivas.
g) Sinala-la localización
e características dos centros e servicios de interese público e social, centros
docentes e análogos.
h) Cualificar terreos para a construcción de vivendas
suxeitas ós diferentes réximes de protección pública.
i) Determina-la
configuración e dimensións das parcelas edificables.
j) Determina-lo uso do
solo, do subsolo e das edificacións.
k) Orienta-la composición
arquitectónica das edificacións e regular, nos casos nos que fose necesario, as
súas características estéticas.
2. A competencia urbanística, no que atinxe
á execución do planeamento, confire as seguintes facultades:
a) Realizar,
conceder e controla-la execución das obras de urbanización.
b) Fomenta-la
iniciativa dos particulares, apoiando e promovendo a súa participación nos
procesos de execución.
c) Expropia-los terreos e construccións necesarios
para efectua-las obras e cantos conveñan á economía da urbanización proxectada.
3. A competencia urbanística no que se refire á intervención na regulación
do mercado do solo confire as seguintes facultades:
a) Transmitir terreos
edificables e establecer dereitos de superficie sobre eles.
b) Constituír e
xestionar patrimonios públicos de solo.
c) Exercita-los dereitos de tenteo e
retracto.
d) Regula-los terreos urbanos e urbanizables como garantía de
dereito a unha vivenda digna.
4. A competencia urbanística verbo da
intervención no exercicio das facultades dominicais relativas ó uso do solo e
edificación comprenderá as seguintes facultades:
a) Intervir na parcelación
de terreos.
b) Someter a previa licencia a construcción e uso dos predios.
c) Prohibi-los usos que non se axusten á ordenación urbanística.
d)
Esixirlles ós propietarios o cumprimento das obrigacións impostas por esta lei.
5. A competencia en materia de disciplina urbanística comprenderá as
seguintes funcións:
a) Inspecciona-las obras, edificacións e usos do solo
para comproba-lo cumprimento da legalidade urbanística.
b) Adopta-las
medidas necesarias para a restauración da orde urbanística vulnerada e
repoñe-los bens afectados ó estado anterior á producción da situación ilegal.
c) Sanciona-los responsables das infraccións urbanísticas.
6. As
mencionadas facultades terán carácter enunciativo e non-limitativo, e a
competencia urbanística comprenderá cantas outras fosen congruentes con ela,
para seren exercidas de acordo con esta lei e coas demais que resulten de
aplicación.
7. A xestión pública canalizará e fomentará, na medida máis
ampla posible, a iniciativa privada e substituiraa cando esta non alcance a
cumpri-los obxectivos necesarios, coas compensacións que esta lei establece.
Artigo 4º.-Fins da actividade urbanística. Son fins propios da actividade
urbanística, en desenvolvemento dos principios rectores enunciados nos artigos
45, 46 e 47 da Constitución, os seguintes:
a) Asegurar que o solo se utilice
en congruencia coa utilidade pública e a función social da propiedade,
garantindo o cumprimento das obrigacións e cargas legalmente establecidas.
b) Impedi-la desigual atribución dos beneficios e cargas do planeamento
entre os propietarios afectados e impoñe-la xusta distribución deles.
c)
Asegura-la participación da comunidade nas plusvalías que xere a acción
urbanística dos entes públicos.
d) Preserva-lo medio físico, os valores
tradicionais, os sinais de identidade e e a memoria histórica de Galicia.
e)
Harmoniza-las esixencias de ordenación e conservación dos recursos naturais e da
paisaxe rural e urbana co mantemento, diversificación e desenvolvemento sostible
do territorio e da súa poboación, para contribuír a eleva-la calidade de vida e
a cohesión social da poboación.
f) Velar para que a actividade urbanística
se desenvolva promovendo a máis ampla participación social, garantindo os
dereitos de información e de iniciativa dos particulares, asegurando, en todo
caso, a participación dos cidadáns e das asociacións por estes constituídas para
a defensa dos seus intereses e valores.
g) Consegui-la integración harmónica
do territorio e protexe-los valores agrarios, forestais e naturais e a riqueza e
variedade arquitectónica fomentando o emprego das formas constructivas propias
das diversas zonas e garantindo a súa integración no medio rural.
h)
Fomenta-la ordenación e mellora dos núcleos rurais, evitando a degradación e a
perda das construccións tradicionais, favorecendo o uso e desfrute do medio
rural.
i) Exerce-las competencias das administracións públicas de acordo cos
principios de cooperación, coordinación, asistencia activa e información
recíproca, co obxectivo de garanti-la plena aplicación e eficacia da normativa
urbanística.
Artigo 5º.-Dirección da actividade urbanística.
1. A
dirección e control da xestión urbanística corresponde, en todo caso, á
administración urbanística competente.
2. A xestión da actividade
urbanística pode desenvolverse directamente por aquela ou a través das formas
previstas por esta lei e das autorizadas pola lexislación reguladora da
administración actuante. En todo caso, as facultades que impliquen o exercicio
de autoridade só poderán desenvolverse a través dunha forma de xestión directa e
en réxime de dereito público.
3. Cando o mellor cumprimento dos fins e
obxectivos do planeamento urbanístico así o aconselle, suscitarase a iniciativa
privada na medida máis ampla posible, a través dos sistemas de actuación ou, se
é o caso, mediante concesión. Neste sentido, poderán subscribirse convenios
urbanísticos con particulares coa finalidade de establece-los termos de
colaboración para o mellor e máis eficaz desenvolvemento da actividade
urbanística.
4. Na formulación, tramitación e xestión do planeamento
urbanístico as administracións urbanísticas competentes deberán asegura-la
participación dos interesados e, en particular, os dereitos de iniciativa ou
información por parte das entidades representativas dos intereses que resulten
afectados e dos cidadáns.
Artigo 6º.-Regras de interpretación. As dúbidas na
interpretación do planeamento urbanístico producidas por imprecisións ou por
contradiccións entre documentos de igual rango normativo resolveranse tendo en
conta os criterios de menor edificabilidade, de maior dotación para espacios
públicos e de maior protección ambiental e aplicando o principio xeral de
interpretación integrada das normas.
Título I
Réxime urbanístico do solo
Capítulo I
Disposicións xerais
Artigo 7º.-Réxime da propiedade.
1. As
facultades urbanísticas do dereito de propiedade relativas ó uso do solo,
subsolo e voo, e en especial a súa urbanización e edificación, exerceranse
dentro dos límites e co cumprimento dos deberes establecidos nesta lei e, en
virtude dela, polos plans de ordenación, de acordo coa clasificación urbanística
dos predios, asegurando que o solo se utilice en congruencia coa utilidade
pública e función social da propiedade, garantindo o cumprimento das obrigacións
e cargas legalmente establecidas e coordinadamente coa lexislación sectorial.
2. A ordenación do uso dos terreos e das construccións establecida na
lexislación e no planeamento urbanísticos non lles confire ós propietarios
ningún dereito a esixir indemnización por implicar simples límites e deberes que
definen o contido normal da propiedade segundo a súa cualificación urbanística,
agás nos supostos previstos nas leis. Os afectados terán, non obstante, dereito
á distribución equitativa dos beneficios e cargas derivados do planeamento nos
termos previstos nesta lei.
Artigo 8º.-Subrogación real. A transmisión de
predios non modificará a situación do titular deles respecto dos deberes
establecidos pola lexislación urbanística ou dos esixibles polos actos de
execución derivados dela. O novo titular quedará subrogado no lugar e posto do
anterior propietario nos seus dereitos e deberes urbanísticos, así como nos
compromisos que este contraese coa administración urbanística competente e fosen
obxecto de inscrición rexistral, sempre que tales compromisos se refiran a un
posible efecto de mutación xurídico real e sen prexuízo da facultade de
exercitar contra o transmitente as accións que procedan.
Artigo 9º.-Deberes
de uso, conservación e rehabilitación.
1. Os propietarios de toda clase de
terreos, construccións, edificios e instalacións deberán:
a) Destinalos ós
usos permitidos polo planeamento urbanístico.
b) Mantelos en condicións de
funcionalidade, seguridade, salubridade, ornato público e habitabilidade segundo
o seu destino, e de acordo coas normas de protección do medio ambiente, do
patrimonio histórico e da rehabilitación.
2. Os propietarios de inmobles e
edificacións en solo rústico e en solo de núcleo rural, ademais dos deberes
establecidos no número anterior, estarán obrigados a realiza-las obras
necesarias para a protección do medio rural e ambiental.
3. O deber de
conservación a cargo dos propietarios alcanza ata o importe dos traballos
correspondentes que non excedan o límite do contido normal daquel que, no caso
das construccións, está representado pola metade do custo de reposición do ben
ou de nova construcción con características similares, excluído o valor do solo.
4. Os propietarios de terras conservarán e manterán o solo natural e se é o
caso a masa vexetal nas condicións precisas que eviten a erosión e os incendios,
impedindo a contaminación da terra, o aire e a auga.
Capítulo II
Clasificación do solo
Artigo 10º.-Clasificación do solo. Os plans xerais
de ordenación municipal deberán clasifica-lo territorio municipal en todos ou
algúns dos seguintes tipos de solo: urbano, de núcleo rural, urbanizable e
rústico.
Artigo 11º.-Solo urbano.
1. Os plans xerais clasificarán como
solo urbano, incluíndoos na delimitación que para tal efecto establezan, os
terreos que estean integrados na malla urbana existente sempre que reúnan algún
dos seguintes requisitos:
a) Que conten con acceso rodado público e cos
servicios de abastecemento de auga, evacuación de augas residuais e
subministración de enerxía eléctrica, proporcionados mediante as correspondentes
redes públicas con características adecuadas para servir á edificación existente
e á permitida polo planeamento. Para estes efectos, os servicios construídos
para a conexión dun sector de solo urbanizable, as vías perimetrais dos núcleos
urbanos, as vías de comunicación entre núcleos, as estradas e as vías da
concentración parcelaria non servirán de soporte para a clasificación como
urbanos dos terreos adxacentes, agás cando estean integrados na malla urbana.
b) Que, aínda carecendo dalgúns dos servicios citados no apartado anterior,
estean comprendidos en áreas ocupadas pola edificación, como mínimo nas dúas
terceiras partes dos espacios aptos para ela, segundo a ordenación que o plan
xeral estableza.
2. Para os efectos desta lei considéranse incluídos na
malla urbana os terreos dos núcleos de poboación que dispoñan dunha urbanización
básica constituída por unhas vías perimetrais e unhas redes de servicios das que
poidan servirse os terreos e que estes, pola súa situación, non estean
desligados do urdido urbanístico xa existente.
Artigo 12º.-Categorías de
solo urbano. Os plans xerais diferenciarán no solo urbano as seguintes
categorías:
a) Solo urbano consolidado, integrado polos soares así como
polas parcelas que, polo seu grao de urbanización efectiva e asumida polo
planeamento urbanístico, poidan adquiri-la condición de soar mediante obras
accesorias e de escasa entidade que poden executarse simultaneamente coas de
edificación ou construcción.
b) Solo urbano non-consolidado, integrado pola
restante superficie de solo urbano e, en todo caso, polos terreos nos que sexan
necesarios procesos de urbanización, reforma interior, renovación urbana ou
obtención de dotacións urbanísticas con distribución equitativa de beneficios e
cargas, por aqueles sobre os que o planeamento urbanístico prevexa unha
ordenación substancialmente diferente da realmente existente, así como polas
áreas de recente urbanización xurdida á marxe do planeamento.
Artigo
13º.-Solo de núcleo rural.
1. Constitúen o solo de núcleo rural os terreos
que serven de soporte a un asentamento de poboación singularizado en función das
súas características morfolóxicas, tipoloxía tradicional das edificacións,
vinculación coa explotación racional dos recursos naturais ou de circunstancias
doutra índole que manifesten a imbricación racional do núcleo co medio físico
onde se sitúa e que figuren diferenciados administrativamente nos censos e
padróns oficiais, así como as áreas de expansión ou crecemento destes
asentamentos.
2. O planeamento urbanístico deberá realizar unha análise
detallada da formación e evolución dos asentamentos, das súas peculiaridades
urbanísticas, morfolóxicas, do seu grao de consolidación pola edificación e das
súas expectativas de desenvolvemento, así como das tipoloxías edificatorias,
forma dos ocos e das cubertas, e características dos materiais, cores e formas
constructivas empregadas nas edificacións e construccións tradicionais de cada
asentamento.
3. O planeamento delimitará o ámbito dos núcleos rurais
atendendo a proximidade das edificacións, os lazos de relación e coherencia
entre lugares dun mesmo asentamento con topónimo diferenciado, a morfoloxía e
tipoloxías propias dos ditos asentamen tos e da área xeográfica en que se atopan
(casal, lugar, aldea, rueiro ou outro), de modo que o ámbito delimitado presente
unha consolidación pola edificación de, como mínimo, o 50 %, de acordo coa
ordenación proposta e trazando unha liña perimetral que encerre as edificacións
tradicionais do asentamento seguindo o parcelario e as pegadas físicas
existentes (camiños, ríos, regatos, cómaros e outros) e, como máximo, a 50
metros das ditas edificacións tradicionais. Igualmente delimitará a área de
expansión dos ditos núcleos, de acordo cos criterios de crecemento que o
planeamento urbanístico prevexa. A dita área estará comprendida polos terreos
delimitados por unha liña poligonal paralela á de circunscrición do núcleo
existente e como máximo a 200 metros lineais dela sen que, en ningún caso, poida
afectar a solo rústico especialmente protexido. Os núcleos rurais situados na
franxa de 200 metros desde o límite interior da ribeira do mar non poderán ser
ampliados en dirección ó mar agás nos casos excepcionais nos que o Consello da
Xunta o autorice expresamente, pola especial configuración da zona costeira onde
se atopen ou por motivos xustificados de interese público, xustificando a
necesidade da iniciativa, a oportunidade e a súa conveniencia en relación co
interese xeral.
Artigo 14º.-Solo urbanizable.
1. Constituirán o solo
urbanizable os terreos que non teñan a condición de solo urbano, de núcleo
rural, nin rústico e poidan ser obxecto de transformación urbanística nos termos
establecidos nesta lei.
2. No solo urbanizable o plan xeral diferenciará
dúas categorías:
a) Solo urbanizable delimitado ou inmediato, que é o
comprendido en sectores delimitados e que teñan establecidos os prazos de
execución, as condicións para a súa transformación e o desenvolvemento do plan
xeral. Incluiranse nesta categoría os terreos contiguos ó solo urbano que o plan
xeral considere adecuados para seren urbanizados.
b) Solo urbanizable
non-delimitado ou diferido, integrado polos demais terreos que o plan xeral
clasifique como solo urbanizable.
Artigo 15º.-Solo rústico. Constituirán o
solo rústico os terreos que deban ser preservados dos procesos de
desenvolvemento urbanístico e, en todo caso, os seguintes:
a) Os terreos
sometidos a un réxime específico de protección incompatible coa súa
urbanización, de conformidade coa lexislación de ordenación do territorio ou coa
normativa reguladora do dominio público, as costas, o medio ambiente, o
patrimonio cultural, as infraestructuras e doutros sectores que xustifiquen a
necesidade de protección.
b) Os terreos que, sen estaren incluídos entre os
anteriores, presenten relevantes valores naturais, ambientais, paisaxísticos,
productivos, históricos, arqueolóxicos, culturais, científicos, educativos,
recreativos ou outros que os fagan merecedores de protección ou cun
aproveitamento que deba someterse a limitacións específicas.
c) Os terreos
que, tendo sufrido unha degradación dos valores enunciados no apartado anterior,
deban protexerse a fin de facilitar eventuais actuacións de recuperación dos
ditos valores.
d) Os terreos ameazados por riscos naturais ou tecnolóxicos,
incompatibles coa súa urbanización, tales como inundación, erosión, afundimento,
incendio, contaminación ou calquera outro tipo de catástrofes, ou que
simplemente perturben o medio ambiente ou a seguridade e saúde.
Artigo
16º.-Soares.
1. Terán a condición de soar as superficies de solo urbano
legalmente divididas e aptas para a edificación que, en todo caso, conten con
acceso por vía pública pavimentada e servicios urbanos de abastecemento de auga
potable, evacuación de augas residuais á rede de saneamento, subministración de
enerxía eléctrica, iluminación pública, en condicións de caudal e potencia
adecuadas para os usos permitidos. Se existira planeamento, ademais do anterior
deberán estar urbanizadas de acordo coas aliñacións, rasantes e normas técnicas
establecidas por este.
2. Os terreos incluídos no solo urbano
non-consolidado e no solo urbanizable só poderán alcanza-la condición de soar
despois de executadas, conforme o planeamento urbanístico, as obras de
urbanización esixibles para a conexión cos sistemas xerais existentes e, se é o
caso, para a ampliación ou reforzo destes.
Capítulo III
Réxime das
distintas clases e categorías de solo
Sección 1ª
Solo urbano
Artigo
17º.-Dereitos dos propietarios. Os propietarios de solo urbano teñen o dereito
de completa-la urbanización dos terreos para que adquiran a condición de soares
e a edificar estes nas condicións establecidas nesta lei e no planeamento
aplicable.
Artigo 18º.-Aproveitamento urbanístico. O aproveitamento
urbanístico dos propietarios do solo urbano será:
a) Nos terreos incluídos
polo plan na categoría de solo urbano consolidado, o aproveitamento real que
resulte da aplicación directa das determinacións do plan sobre a parcela. Os
propietarios materializarán o seu aproveitamento directamente sobre as súas
parcelas ou logo da normalización de predios.
b) Nos terreos incluídos polo
plan na categoría de solo urbano non-consolidado e, xa que logo, incluídos nunha
área de reparto, o aproveitamento resultante de referir á súa superficie o 90 %
do aproveitamento tipo da área de reparto correspondente, agás no suposto de
terreos incluídos en polígonos para os que o plan impoña cargas especialmente
onerosas relativas á rehabilitación integral ou á restauración de bens de
interese cultural ou inmobles catalogados; nese caso, o aproveitamento
urbanístico será o que resulte de aplicarlles ós terreos o aproveitamento tipo
da área de reparto correspondente. Os propietarios materializarán o seu
aproveitamento urbanístico sobre as parcelas que resulten da nova ordenación ou
mediante compensación económica.
Artigo 19º.-Deberes dos propietarios de
solo urbano consolidado. En solo urbano consolidado, os propietarios teñen os
seguintes deberes:
a) Completar pola súa conta a urbanización necesaria para
que aqueles alcancen, se aínda non a tivesen, a condición de soar. Para tal
efecto, deberán custea-los gastos de urbanización precisos para completa-los
servicios urbanos e regulariza-las vías públicas, executa-las obras necesarias
para conectar coas redes de servicios e viaria en funcionamento e cederlle
gratuitamente ó municipio os terreos destinados a viais fóra das aliñacións
establecidas no planeamento, sen prexuízo do disposto no artigo 122 desta lei.
b) Regulariza-los predios para adapta-la súa configuración ás esixencias do
planeamento cando fose preciso por se-la súa superficie inferior á parcela
mínima ou a súa forma inadecuada para a edificación.
c) Edifica-los soares
nos prazos que se é o caso sinale o planeamento urbanístico.
d) Conservar e,
se é o caso, rehabilita-la edificación a fin de que esta manteña en todo momento
as condicións establecidas no apartado 1.b) do artigo 9 desta lei.
Artigo
20º.-Deberes dos propietarios de solo urbano non-consolidado.
1. En solo
urbano non-consolidado, os propietarios teñen os seguintes deberes:
a)
Cederlle obrigatoria e gratuitamente á Administración municipal todo o solo
necesario para os viais, espacios libres, zonas verdes e dotacións públicas de
carácter local ó servicio predominantemente do polígono no que os seus terreos
resulten incluídos.
b) Ceder obrigatoria, gratuitamente e sen cargas o solo
necesario para a execución dos sistemas xerais que o plan xeral inclúa ou
adscriba ó polígono no que estean comprendidos os terreos, así como executa-la
urbanización unicamente dos incluídos no polígono nas condicións que determine o
plan.
c) Ceder obrigatoria, gratuitamente e sen cargas o solo correspondente
ó aproveitamento urbanístico do concello, por exceder do susceptible de
apropiación privada, nos termos establecidos polo apartado b) do artigo 18 desta
lei. A administración actuante non terá que contribuír ós custos de urbanización
dos terreos nos que se localice este aproveitamento, que deberán ser asumidos
polos propietarios.
d) Proceder á distribución equitativa dos beneficios e
cargas do planeamento con anterioridade ó inicio da execución material deste.
e) Custear e, se é o caso, executar ou completa-las obras de urbanización do
polígono, así como as conexións cos sistemas xerais existentes, nos prazos
establecidos polo planeamento.
f) Edifica-los soares no prazo que, se é o
caso, estableza o planeamento.
2. Non poderá ser edificado terreo ningún que
non reúna a condición de soar, agás que se asegure a execución simultánea da
urbanización e da edificación mediante aval que deberá alcanza-lo custo estimado
das obras de urbanización e as demais garantías que se determinen
regulamentariamente.
Sección 2ª
Solo urbanizable
Artigo 21º.-Réxime
do solo urbanizable.
1. Os propietarios de solo clasificado como urbanizable
terán dereito a usar, desfrutar e dispoñer dos terreos da súa propiedade de
acordo coa natureza rústica deles, debendo destinalos a fins agrícolas,
forestais, gandeiros ou similares. Ademais, terán o dereito de promove-la súa
transformación solicitándolle ó concello a aprobación do correspondente
planeamento de desenvolvemento, de conformidade co establecido nesta lei e no
plan xeral de ordenación municipal, ou proceder ó seu desenvolvemento se xa
estivese ordenado directamente no plan xeral.
2. A transformación do solo
urbanizable a través do plan parcial poderá ser tamén promovida pola
Administración municipal ou autonómica.
3. No solo urbanizable delimitado,
en tanto non se aprobe a correspondente ordenación detallada, non poderán
realizarse obras nin instalacións, agás as que se vaian executar mediante a
redacción de plans especiais de infraestructuras e as de carácter provisional
nas condicións establecidas no artigo 102 desta lei.
4. No solo urbanizable
non-delimitado, en tanto non se aprobe o correspondente plan de sectorización,
aplicarase o réxime establecido para o solo rústico nesta lei.
Artigo
22º.-Deberes dos propietarios de solo urbanizable. Unha vez aprobado o
planeamento que estableza a ordenación detallada, a transformación do solo
urbanizable comportará para os seus propietarios os seguintes deberes:
a)
Cederlle obrigatoria e gratuitamente á Administración municipal todo o solo
necesario para os viais, espacios libres, zonas verdes e dotacións públicas de
carácter local ó servicio do sector no que os terreos resulten incluídos.
b)
Ceder obrigatoria, gratuitamente e sen cargas o solo necesario para a execución
dos sistemas xerais que o plan xeral ou o plan de sectorización inclúa ou
adscriba ó sector no que estean comprendidos os terreos, e executa-la súa
urbanización unicamente dos incluídos no sector nas condicións que determine o
plan.
c) Custear e, se é o caso, executa-las infraestructuras de conexión
cos sistemas xerais existentes, así como as obras necesarias para a ampliación e
reforzo dos citados sistemas, de forma que se asegure o seu correcto
funcionamento en función das características do sector e de conformidade cos
requisitos e condicións que estableza o plan xeral.
d) Cederlle obrigatoria,
gratuitamente e libre de cargas á Administración municipal o solo correspondente
ó 10 % do aproveitamento tipo da área de reparto. A administración actuante non
terá que contribuír ós custos de urbanización dos terreos nos que se localice
este aproveitamento, que deberán ser asumidos polos propietarios.
e)
Proceder á distribución equitativa dos beneficios e cargas derivados do
planeamento, con anterioridade ó inicio da execución material daquel.
f)
Custear e, se é o caso, executa-las obras de urbanización do sector, incluídas
as conexións cos sistemas xerais existentes e en funcionamento, nos prazos
establecidos polo planeamento, sen prexuízo do dereito a reintegrarse dos gastos
de instalación das redes de subministracións con cargo ás empresas que presten
os correspondentes servicios.
g) Edifica-los soares no prazo que, se é o
caso, estableza o planeamento. Artigo 23º.-Aproveitamento urbanístico. O
aproveitamento urbanístico dos propietarios de solo urbanizable será o resultado
de aplicarlle á superficie dos seus predios respectivos o 90 % do aproveitamento
tipo da área de reparto correspondente.
Sección 3ª
Núcleos rurais
Subsección 1ª
Dereitos e deberes
Artigo 24º.-Réxime.
1. Os
terreos que os plans xerais inclúan nas áreas delimitadas como núcleos rurais de
poboación serán destinados ós usos relacionados coas actividades propias do
medio rural e coas necesidades da poboación residente nos ditos núcleos. Os
propietarios desta clase de solo teñen dereito ó seu uso e edificación nas
condicións establecidas nesta sección.
2. Cando se pretenda construír novas
edificacións, ou substituí-las existentes, os propietarios deberán cederlle
gratuitamente ó concello os terreos necesarios para a apertura ou regularización
do viario preciso e executar, ó seu cargo, a conexión cos servicios existentes
no núcleo.
3. No suposto de execución de plans especiais de protección,
rehabilitación e mellora do medio rural que prevexan actuacións de carácter
integral nos núcleos rurais e delimiten polígonos, os propietarios de solo están
obrigados a:
a) Cederlles gratuitamente ós concellos os terreos destinados a
viais, equipamentos e dotacións públicas.
b) Custear e executa-las obras de
urbanización previstas no plan especial.
c) Solicita-la licencia de
edificación e edificar cando o plan especial así o estableza.
Subsección 2ª
Condicións de uso
Artigo 25º.-Tipos de actuacións. Nos núcleos rurais
delimitados de conformidade con esta lei, permitiranse, logo da licencia
municipal e sen necesidade de autorización autonómica previa, as seguintes
actuacións:
a) Obras de conservación e restauración das edificacións
existentes, sempre e cando non supoñan variación das características esenciais
do edificio, nin alteración do lugar, do volume e da tipoloxía tradicional. En
todo caso, axustaranse ó disposto no artigo 29 desta lei.
b) Obras de
rehabilitación e ampliación en planta ou altura das edificacións existentes que
non impliquen variación da súa tipoloxía, sempre que se cumpran as condicións
establecidas no artigo 29 desta lei.
c) Novas edificacións de acordo coas
regras establecidas no artigo 29 desta lei.
Artigo 26º.-Obras de
derrubamento e demolición.
1. Queda prohibido o derrubamento ou a demolición
das construccións existentes, agás nos seguintes supostos:
a) Aquelas
construccións sen interese arquitectónico ningún nas que, polo seu reducido
tamaño ou imposibilidade de acceso, non sexa posible a súa recuperación,
restauración ou reconstrucción para calquera uso dos autorizados nesta lei.
b) As edificacións de escaso valor histórico ou etnográfico das que, estando
en ruína material de acordo coa lexislación urbanística, con evidente perigo
para as persoas ou cousas, non sexa viable a súa recuperación total ou parcial.
c) Tódolos engadidos que desvirtúen a tipoloxía, forma e volume de calquera
edificación primitiva, ou que polos materiais neles empregados supoñan un efecto
distorsionador para a harmonía e estética do conxunto edificatorio. Igualmente
tódolos alpendres, almacéns e edificacións auxiliares que estean nas mesmas
condicións.
2. Nos supostos previstos no número anterior, solicitarase
licencia de demolición achegándolle ó proxecto técnico un estudio xustificado e
motivado do cumprimento e veracidade das circunstancias que concorren de acordo
co especificado anteriormente.
Artigo 27º.-Usos permitidos nos núcleos
rurais. O uso característico das edificacións nos núcleos rurais será o
residencial. Así mesmo, poderanse permitir usos comerciais, productivos,
turísticos e tradicionais ligados á vida rural, así como pequenos talleres,
sempre que non se altere a estructura morfolóxica do asentamento e o novo uso
contribúa a revitaliza-la vida rural e mellora-lo nivel de vida dos seus
moradores e que, en todo caso, resulten compatibles co uso residencial.
Artigo 28º.-Actuacións prohibidas. Dentro do núcleo rural non se permitirán:
a) As edificacións, xa sexan de vivenda, auxiliares ou doutro uso, cunha
tipoloxía que non responda ás do asentamento no que se localicen.
b)
Vivendas encostadas, proxectadas en serie, de características similares e
colocadas en continuidade en máis de tres unidades.
c) Naves industriais de
calquera tipo.
d) Aqueles movementos de terras que supoñan unha agresión ó
medio natural ou que varíen a morfoloxía da paisaxe do lugar.
e) A apertura
de pistas, rúas ou camiños que non estean previstos no planeamento, así como a
ampliación dos existentes e o derrubamento, de maneira inxustificada, de muros
tradicionais dos rueiros ou corredoiras.
f) Os novos tendidos aéreos de
telefonía, electricidade e outros.
g) As novas instalacións destinadas á
producción agropecuaria que excedan do tipo tradicional e familiar determinado
pola consellería competente en materia de agricultura.
h) Aqueles usos que,
xa sexa polo tamaño das construccións, pola natureza dos procesos de producción,
polas actividades que se van desenvolver ou por outras condicións, aínda
cumprindo cos requisitos da lexislación medioambiental, non sexan propios do
asentamento rural.
Subsección 3ª
Condicións de edificación
Artigo
29º.-Condicións de edificación.
1. As novas edificacións que se pretendan
realizar nos núcleos rurais identificaranse coas características propias do
lugar e estarán encamiñadas a consolida-la trama rural existente. Todas elas
cumprirán as seguintes condicións:
a) A parcela mínima edificable será de
300 metros cadrados agás casos excepcionais debidamente xustificados de parcelas
inferiores localizadas entre outras xa edificadas que imposibiliten alcanza-la
parcela mínima. Na área de expansión do núcleo delimitada segundo o disposto
polo artigo 13, a parcela mínima edificable non será inferior a 600 metros
cadrados.
b) As novas construccións manterán as condicións ambientais do
núcleo, a morfoloxía do asentamento e a tipoloxía das edificacións do lugar e
utilizarán para a súa edificación os materiais, cores e formas constructivas
tradicionais e comúns do propio asentamento. En tal sentido, para o acabado das
edificacións empregarase a pedra ou outros materiais tradicionais e propios da
zona; excepcionalmente, por razóns xustificadas e logo da autorización do
concello, poderán empregarse outros materiais sempre que se garanta a súa
adecuación ó contorno. A carpintería exterior deberá ser de madeira pintada ou
de aluminio lacado e con cores acordes co medio rural.
c) O volume máximo
das novas edificacións será similar ás edificacións tradicionais existentes,
podendo encostarse ou recuarse a outras construccións.
d) A altura da
edificación non excederá de planta baixa e piso, nin dun máximo de 7 metros
medidos na forma establecida no artigo 42, apartado 1, letra
c), desta lei.
e) A cuberta terá unha pendente igual ou inferior á media das existentes no
asentamento, nunca superior a 40º, e estará formada por planos continuos sen
crebas nas súas vertentes. No suposto de que o planeamento urbanístico permita o
aproveitamento baixo cuberta, este deberá ser como prolongación da vivenda
inferior, recibindo a súa iluminación e ventilación polos testeiros e por ventás
inclinadas situadas no plano das vertentes das cubertas. Agás en casos
debidamente xustificados e logo da autorización preceptiva do concello, os
materiais que se vaian utilizar na terminación da cubrición serán tella cerámica
e/ou lousa, segundo a tipoloxía propia da zona. Quedan prohibidas as mansardas
ou bufardas, agás naquelas zonas nas que se xustifique que formen parte das
tipoloxías tradicionais e conten coa previa autorización preceptiva do concello.
f) Para as novas construccións, serán obrigatorios, agás en aliñacións
estables ou consolidadas, os recuamentos mínimos con respecto ás vías de acceso,
que en todo caso deberán separarse un mínimo de 4 metros do eixo da vía, e 3
metros con respecto ó lindeiro posterior. En caso de que se desexase recuar unha
edificación ós lindeiros laterais, este recuamento deberá ser, como mínimo, de 3
metros.
g) Para autoriza-las edificacións esixirase ter resoltos, con
carácter previo e a custa do promotor, como mínimo os servicios de acceso
rodado, abastecemento de auga, evacuación e tratamento das augas residuais e
subministración de enerxía eléctrica ou, noutro caso, garanti-la execución
simultánea coa edificación.
2. Regulamentariamente poderán establecerse
condicións adicionais específicas de edificación e uso do solo aplicables a cada
área do territorio.
Artigo 30º.-Condicións excepcionais para equipamentos
comunitarios. Malia o disposto no artigo anterior, e con carácter excepcional,
poderanse autorizar edificacións destinadas a equipamentos comunitarios que,
dando resposta ós parámetros formais actuais e ás condicións medioambientais do
asentamento no que se localizan, non cumpran as condicións mencionadas no citado
artigo. Neste caso, para a obtención da licencia, será necesario obte-lo previo
informe favorable do conselleiro competente en materia de urbanismo e ordenación
do territorio; para tal efecto presentarase un estudio xustificativo da solución
achegada que deberá axustarse na medida do posible ó carácter rural das
edificacións existentes na súa forma, volume e tipoloxía. En todo caso, o volume
total non poderá exceder en tres veces ó individual das edificacións
tradicionais existentes no asentamento nin supoñer unha forma desproporcionada
con relación ás construccións rurais alí existentes. Será posible, non obstante,
a fragmentación deste volume en varios interconexionados entre si, co fin de
adapta-las volumetrías ás tipoloxías existentes cun aspecto que se asemelle ás
agrupacións das edificacións do lugar.
Sección 4ª
Solo rústico
Subsección 1ª
Réxime
Artigo 31º.-Facultades e deberes dos
propietarios en solo rústico.
1. Os propietarios de terreos clasificados
como solo rústico terán o dereito a usar, desfrutar e dispoñer deles de
conformidade coa natureza e destino rústico daqueles. Para estes efectos, os
propietarios poderán levar a cabo:
a) Accións sobre o solo ou subsolo que
non impliquen movemento de terras, tales como aproveitamentos agropecuarios,
pastoreo, cavadura e desecación, así como valados con elementos naturais ou de
sebes.
b) Accións sobre as masas arbóreas, tales como aproveitamento de
leña, aproveitamento madeireiro, entresacas, mellora da masa forestal, outros
aproveitamentos forestais, repoboacións e tratamento fitosanitario, de
conformidade coa lexislación aplicable en materia forestal.
c) Outras
accións autorizadas nos termos previstos nesta lei.
2. Os propietarios de
solo rústico deberán:
a) Destinalos a fins agrícolas, forestais, gandeiros,
cinexéticos, ambientais ou a outros usos vinculados á utilización racional dos
recursos naturais dentro dos límites que, se é o caso, establezan esta lei, o
planeamento urbanístico e os instrumentos de ordenación do territorio.
b)
Solicitar autorización da Comunidade Autónoma para o exercicio das actividades
autorizables nos casos previstos nesta lei, sen prexuízo do disposto na
lexislación sectorial correspondente.
c) Solicitar, nos supostos previstos
na lexislación urbanística, a oportuna licencia municipal para o exercicio das
actividades previstas no artigo 33 desta lei.
d) Realizar ou permitir
realizar á administración competente os traballos de defensa do solo e a
vexetación necesarios para a súa conservación e para evitar riscos de
inundación, erosión, incendio, contaminación ou calquera outro risco de
catástrofe ou simple perturbación do medio ambiente, así como da seguridade e
saúde públicas.
e) Cumpri-las obrigacións e condicións sinaladas nesta lei
para o exercicio das facultades que correspondan segundo a categoría de solo
rústico, así como as maiores restriccións que sobre elas impoña o planeamento
urbanístico e a autorización autonómica outorgada ó amparo desta lei.
Artigo
32º.-Categorías. No solo rústico distinguiranse as seguintes categorías:
1.
Solo rústico de protección ordinaria, constituído polos terreos que o
planeamento urbanístico ou os instrumentos de ordenación do territorio
consideren inadecuados para o seu desenvolvemento urbanístico, por razón das
súas características xeotécnicas ou morfolóxicas, polo alto impacto territorial
que implicaría a súa urbanización ou polos riscos naturais ou tecnolóxicos.
2. Solo rústico especialmente protexido, constituído polos terreos que polos
seus valores agrícolas, gandeiros, forestais, ambientais, científicos, naturais,
paisaxísticos, culturais, suxeitos a limitacións ou servidumes para a protección
do dominio público ou doutra índole deban estar sometidos a algún réxime
especial de protección incompatible coa súa transformación, de acordo co
disposto neste apartado. Dentro deste tipo de solo rústico especialmente
protexido distinguiranse as seguintes categorías:
a) Solo rústico de
protección agropecuaria, constituído polos terreos de alta productividade
agrícola ou gandeira, posta de manifesto pola existencia de explotacións que a
avalen ou polas propias características ou potencialidade dos terreos ou das
zonas onde se enclaven, así como polos que sexan obxecto de concentración
parcelaria a partir da entrada en vigor desta lei ou o fosen nos dez anos
anteriores a esta data, agás que deban ser merecedores doutra protección.
Consideraranse tamén solo rústico de protección agropecuaria as áreas de cultivo
libres de edificación de extensión maior de 10 hectáreas.
b) Solo rústico de
protección forestal, constituído polos terreos destinados a explotacións
forestais e os que sustenten masas arbóreas que deban ser protexidas por cumprir
funcións ecolóxicas, productivas, paisaxísticas, recreativas ou de protección do
solo, e igualmente por aqueles terreos de monte que, aínda cando non sustenten
masas arbóreas, deban ser protexidos por cumpri-las ditas funcións e, en todo
caso, polas áreas arbóreas formadas por especies autóctonas, así como por
aquelas que sufrisen os efectos do lume a partir da entrada en vigor desta lei
ou nos cinco anos anteriores a ela. Igualmente considéranse solo rústico de
protección forestal aquelas terras que declare a administración competente como
áreas de especial productividade forestal. Tamén quedan incluídos nesta
categoría os montes públicos e os montes veciñais en man común, en tanto non se
declare a súa desafectación pola administración competente.
c) Solo rústico
de protección de infraestructuras, constituído polos terreos rústicos destinados
á localización de infraestructuras e as súas zonas de afección non susceptibles
de transformación, como son as de comunicacións e telecomunicacións, as
instalacións para o abastecemento, saneamento e depuración da auga, as de
xestión de residuos sólidos, as derivadas da política enerxética ou calquera
outra que xustifique a necesidade de afectar unha parte do territorio, conforme
as previsións dos instrumentos de planeamento urbanístico e de ordenación do
territorio.
d) Solo rústico de protección das augas, constituído polos
terreos, situados fóra dos núcleos rurais e do solo urbano, definidos na
lexislación reguladora das augas continentais como leitos naturais, ribeiras e
marxes das correntes continuas ou descontinuas de auga e como leito ou fondo das
lagoas e encoros, terreos inundados e zonas húmidas e a zona de servidume. Así
mesmo, incluiranse nesta categoría as zonas de protección que para tal efecto
delimiten os instrumentos de planeamento urbanístico e de ordenación do
territorio que se estenderán, como mínimo, á zona de policía definida pola
lexislación de augas, agás que o plan xustifique suficientemente a reducción.
Igualmente terán a dita consideración os terreos situados fóra dos núcleos
rurais e do solo urbano, con risco de inundación, e aqueles baixo os cales
existan augas subterráneas que deban ser protexidas.
e) Solo rústico de
protección de costas, constituído polos terreos, situados fóra dos núcleos
rurais e do solo urbano, que se atopen a unha distancia inferior a 200 metros do
límite interior da ribeira do mar. Excepcionalmente, logo do informe favorable
da Comisión Superior de Urbanismo de Galicia, o plan xeral de ordenación
municipal poderá reducir por razóns cumpridamente xustificadas a franxa de
protección ata os 100 metros contados desde o límite interior da ribeira do mar.
f) Solo rústico de protección de espacios naturais, constituído polos
terreos sometidos a algún réxime de protección por aplicación da Lei 9/2001, de
conservación da natureza, ou da lexislación reguladora dos espacios naturais, a
flora e a fauna. Igualmente terán a dita consideración os terreos que os
instrumentos de ordenación do territorio, as normas provinciais de planeamento
ou o planeamento urbanístico consideren necesario protexer polos seus valores
naturais, ambientais, científicos ou recreativos.
g) Solo rústico de
protección de interese paisaxístico, constituído polos terreos lindantes coas
estradas e demais vías públicas, exteriores ós núcleos rurais e ó solo urbano,
que ofrezan vistas panorámicas do territorio, do mar, do curso dos ríos ou dos
vales, dos monumentos ou edificacións de singular valor, así como os accesos a
fitos paisaxísticos significativos e os propios fitos.
h) Solo rústico
especialmente protexido para zonas con interese patrimonial, artístico ou
histórico, que estean previstas no planeamento ou na lexislación sectorial que
lles sexa de aplicación.
i) As demais que se determinen regulamentariamente.
3. Cando un terreo, polas súas características, poida corresponder a varias
categorías de solo rústico, optarase entre incluílo na categoría que outorgue
maior protección ou ben incluílo en varias categorías, cuns réximes que se
aplicarán de forma complementaria; neste caso, se se produce contradicción entre
os ditos réximes, prevalecerá a que outorgue maior protección.
4. Sen
prexuízo de mante-la súa clasificación como solo rústico especialmente
protexido, poderán adscribirse os terreos como sistema xeral de espacios libres
e zonas verdes públicas ós novos desenvolvementos urbanísticos que estean
previstos nos terreos lindantes, sen que se teña en conta a súa superficie para
os efectos de cómputo de edificabilidade nin densidade.
Subsección 2ª
Condicións de uso
Artigo 33º.-Usos e actividades en solo rústico. Os
usos e actividades posibles en solo rústico serán os seguintes:
1.
Actividades e usos non-constructivos:
a) Accións sobre o solo ou subsolo que
impliquen movementos de terra, tales como dragaxes, defensa de ríos e
rectificación de leitos, abancalamentos, desmontes, recheos e outras análogas.
b) Actividades de ocio, tales como práctica de deportes organizados,
acampada dun día e actividades comerciais ambulantes.
c) Actividades
científicas, escolares e divulgativas.
d) Depósito de materiais,
almacenamento de maquinaria e estacionamento de vehículos ó aire libre.
e)
Actividades extractivas, incluída a explotación mineira, as canteiras e a
extracción de áridos ou terras.
2. Actividades e usos constructivos:
a)
Construccións e instalacións agrícolas, tales como as destinadas ó apoio das
explotacións hortícolas, almacéns agrícolas, viveiros e invernadoiros.
b)
Construccións e instalacións destinadas ó apoio da gandería extensiva e
intensiva, granxas, currais domésticos e instalacións apícolas.
c)
Construccións e instalacións forestais destinadas á extracción da madeira ou a
xestión forestal e as de apoio á explotación forestal, así como as de defensa
forestal.
d) Instalacións vinculadas funcionalmente ás estradas e previstas
na ordenación sectorial destas, así como, en todo caso, as de subministración de
carburante.
e) Construccións e rehabilitacións destinadas ó turismo rural e
que sexan potenciadoras do medio onde se localicen.
f) As infraestructuras e
obras públicas en xeral, tales como os centros e as redes de abastecemento de
auga; os centros de producción, servicio, transporte e abastecemento de enerxía
eléctrica e gas; as redes de saneamento, estacións de depuración e os sistemas
vinculados á reutilización de augas residuais; os centros de recollida e
tratamento dos residuos sólidos; os ferrocarrís, portos e aeroportos; as
telecomunicacións; e, en xeral, tódalas que resulten así cualificadas en virtude
da lexislación especifica, dos instrumentos de ordenación territorial ou do
planeamento urbanístico.
g) Construccións e instalacións para equipamentos,
dotacións ou servicios que deban localizarse no medio rural, escolas agrarias,
centros de investigación e educación ambiental, construccións e instalacións
deportivas e de ocio ó aire libre e campamentos de turismo.
h) Construccións
destinadas a usos residenciais vinculados á explotación agrícola ou gandeira.
i) Cerramento ou valado de predios con elementos opacos ou de fábrica, cunha
altura máxima de 1,5 metros e o resto das características determinadas polo
planeamento municipal.
j) Localización de caravanas e outros elementos
móbiles, destinados a vivenda, habitación ou actividades económicas, instalados
por termo superior a un día.
k) Construccións destinadas a actividades
complementarias de primeira transformación, almacenamento e envasado de
productos do sector primario, sempre que garden relación directa coa natureza,
extensión e destino do predio ou da explotación do recurso natural.
3.
Outras actividades análogas que se determinen regulamentariamente e coordinadas
entre a lexislación sectorial e esta lei.
Artigo 34º.-Usos en solo rústico.
1. Os usos en solo rústico relacionados no artigo anterior determínanse nos
artigos seguintes, para cada categoría de solo, como:
a) Usos permitidos: os
compatibles coa protección de cada categoría de solo rústico, sen prexuízo da
esixibilidade de licencia urbanística municipal e das demais autorizacións
administrativas sectoriais que procedan.
b) Usos autorizables: os suxeitos a
autorización da Administración autonómica, previamente á licencia urbanística
municipal e nos que deban valorarse en cada caso as circunstancias que
xustifiquen a súa autorización, coas cautelas que procedan.
c) Usos
prohibidos: os incompatibles coa protección de cada categoría de solo ou que
impliquen un risco relevante de deterioración dos valores protexidos.
2. No
solo rústico especialmente protexido para zonas con interese patrimonial,
artístico ou histórico, antes do outorgamento da licencia municipal será
necesario obte-lo preceptivo informe favorable do organismo autonómico
competente en materia de patrimonio cultural.
3. Serán nulas de pleno
dereito as autorizacións e licencias que se outorguen para usos prohibidos, así
como as licencias municipais outorgadas para usos autorizables sen a previa e
preceptiva autorización autonómica ou en contra das súas condicións.
4. Non
necesitarán autorización autonómica previa, para os efectos desta lei, as
infraestructuras, dotacións e instalacións previstas nun proxecto sectorial
aprobado ó amparo da Lei 10/1995, de ordenación do territorio de Galicia.
Artigo 35º.-Limitacións de apertura de camiños e movementos de terras.
1. Non está permitida a apertura de novos camiños ou pistas no solo rústico
que non estean expresamente recollidos no planeamento urbanístico ou nos
instrumentos de ordenación do territorio, agás os camiños rurais contidos nos
proxectos aprobados pola administración competente en materia de agricultura, de
montes ou de medio ambiente e aqueles que obtiveran a correspondente
autorización autonómica de conformidade co disposto no artigo 41 desta lei. En
todo caso, a execución de novas pistas ou camiños que afecten solo rústico de
protección de espacios naturais e de interese paisaxístico estará suxeita á
avaliación de efectos ambientais que prevé a Lei 1/1995, do 22 de xaneiro, de
protección ambiental de Galicia.
2. As novas aperturas de camiños ou pistas
que se poidan realizar deberán adaptarse ás condicións topográficas do terreo,
coa menor alteración posible da paisaxe e minimizándose ou corrixíndose o seu
impacto ambiental.
3. Con carácter xeral quedan prohibidos os movementos de
terra que alteren a topografía natural dos terreos rústicos, agás nos casos
expresamente autorizados por esta lei.
Artigo 36º.-Solo rústico de
protección ordinaria. Nos terreos clasificados como solo rústico de protección
ordinaria aplicarase o seguinte réxime mínimo de protección, sen prexuízo das
superiores limitacións que estableza o planeamento urbanístico ou os
instrumentos de ordenación do territorio:
1. Usos permitidos por licencia
municipal directamente: Os usos relacionados no apartado 1, letras b) e c), e no
apartado 2, letras a), b), c) e i), do artigo 33 desta lei.
2. Usos
autorizables pola Comunidade Autónoma: O resto dos usos relacionados no artigo
33 desta lei, agás o previsto na letra h) do apartado 2, así como os que se
poidan establecer a través dos instrumentos previstos na lexislación de
ordenación do territorio.
3. Usos prohibidos: Tódolos demais.
Artigo
37º.-Solos rústicos de protección agropecuaria e de protección forestal. O
réxime dos solos rústicos de protección agropecuaria e de protección forestal,
sen prexuízo do establecido na súa lexislación reguladora, ten por obxecto,
respectivamente, preserva-los terreos de alta productividade agrícola ou
gandeira e preserva-los terreos que sustentan masas forestais que deban ser
protexidas e igualmente aqueles cunha reforestación de interese xeral. Estarán
sometidos ó seguinte réxime:
1. Usos permitidos por licencia municipal: Os
relacionados no apartado 1, letras b) e c), e no apartado 2, letra i), do artigo
33 desta lei.
2. Usos autorizables pola Comunidade Autónoma: Os relacionados
no apartado 1, letra a), e no apartado 2, letras e), f) e k), do artigo 33 desta
lei. Ademais, no solo rústico de protección agropecuario poderán autorizarse as
actividades relacionadas no apartado 2, letras a), b) e h), e no solo rústico de
protección forestal as relacionadas no apartado 2, letras a), b) e c), do citado
artigo 33, así como os que se poidan establecer a través dos instrumentos
previstos na lexislación de ordenación do territorio.
3. Usos prohibidos:
Tódolos demais.
Artigo 38º.-Solo rústico de protección de infraestructuras.
O réxime xeral do solo rústico de protección de infraestructuras, sen prexuízo
do establecido na súa específica lexislación reguladora, ten por obxecto
preserva-los terreos ocupados por infraestructuras e as súas zonas de afección,
así como os que sexan necesarios para a implantación doutras novas. Esta
categoría de solo queda suxeita ó seguinte réxime:
1. Usos permitidos por
licencia municipal: Os relacionados no apartado 1, letras b) e c), do artigo 33
desta lei.
2. Usos autorizables pola Comunidade Autónoma: Os relacionados no
apartado 2, letras a), d) e f), do artigo 33 desta lei, así como os que se
poidan establecer a través dos instrumentos previstos na lexislación de
ordenación do territorio.
3. Usos prohibidos: Tódolos demais.
Artigo
39º.-Solos rústicos de protección das augas, das costas e de interese
paisaxístico. O réxime xeral dos solos rústicos de protección das augas, das
costas e de interese paisaxístico, sen prexuízo do establecido na súa
lexislación reguladora en materia de augas e costas, ten por obxecto preserva-lo
dominio público hidráulico e marítimo e o seu contorno, así como os espacios de
interese paisaxístico, quedando suxeitos ó seguinte réxime:
1. Usos
permitidos por licencia municipal: Os relacionados no apartado 1, letras b) e
c), e no apartado 2, letra i), do artigo 33 desta lei.
2. Usos autorizables
pola Comunidade Autónoma: Os relacionados no apartado 1, letra a), e no apartado
2, letras e) e f), do artigo 33 desta lei, sempre que estean vinculados á
conservación, utilización e desfrute do dominio público e do medio natural, as
piscifactorías e instalacións análogas, así como os que se poidan establecer a
través dos instrumentos previstos na lexislación de ordenación do territorio.
3. Usos prohibidos: Tódolos demais, especialmente os usos residenciais e
industriais.
Artigo 40º.-Solo rústico de protección de espacios naturais. O
réxime do solo rústico de protección de espacios naturais definido no artigo
32.2.f) desta lei, sen prexuízo do establecido na súa lexislación reguladora
específica, ten por obxecto preserva-los valores naturais, ecolóxicos,
ambientais, paisaxísticos, científicos ou recreativos que xustifican a súa
protección.
1. Usos permitidos por licencia municipal: Os relacionados no
apartado 1, letras b) e c), e no apartado 2, letra i), do artigo 33 desta lei.
2. Usos autorizables pola Comunidade Autónoma: Os vinculados á conservación,
utilización e desfrute do medio natural sempre que non atenten contra os valores
obxecto de protección, así como os relacionados no apartado 2, letra e), do
artigo 33, así como os que se poidan establecer a través dos instrumentos
previstos na lexislación de ordenación do territorio.
3. Usos prohibidos:
Tódolos demais, especialmente os usos residenciais e industriais.
Subsección
3ª
Procedemento para o outorgamento de autorizacións
Artigo
41º.-Procedemento para o outorgamento da autorización autonómica en solo
rústico.
1. A competencia para o outorgamento da autorización autonómica
prevista nesta lei correspóndelle ó director xeral competente en materia de
urbanismo.
2. O procedemento para a tramitación das autorizacións
autonómicas en solo rústico axustarase ás seguintes regras:
a) O promotor
deberá presenta-la solicitude ante o concello acompañada de anteproxecto
redactado por técnico competente, co contido que se detalle regulamentariamente,
e, como mínimo, a documentación gráfica, fotográfica e escrita que sexa
suficiente para coñece-las características esenciais da localización e do seu
contorno nun radio mínimo de 500 metros, da titularidade dos terreos e
superficie deles, do uso solicitado e das obras necesarias para a súa execución,
conservación e servicio, as súas repercusións territoriais e ambientais e as que
sexan necesarias para xustifica-lo cumprimento das condicións establecidas nesta
lei.
b) O concello someterá o expediente a información pública por un prazo
mínimo de vinte días, mediante anuncios que deberán publicarse no taboleiro de
anuncios do concello e nun dos diarios de maior difusión no municipio. O anuncio
na prensa deberá realizarse durante dous días consecutivos indicando, como
mínimo, a localización, o uso solicitado, a altura e ocupación da edificación
pretendida e o lugar e horario de consulta da documentación completa.
c)
Concluída a información pública, o concello remitiralle o expediente completo
tramitado á consellería competente en materia de ordenación do territorio e
urbanismo, incluíndo as alegacións presentadas e os informes dos técnicos
municipais e do órgano municipal que teña atribuída a competencia para
outorga-la licencia de obra. Transcorrido o prazo de tres meses sen que o
concello lle remitise o expediente completo á consellería, os interesados
poderán solicita-la subrogación desta última, que lle reclamará o expediente ó
concello e proseguirá a tramitación ata a súa resolución.
d) A consellería
poderá requirir do promotor a documentación e información complementaria que
considere necesaria ou ben a reparación das deficiencias da solicitude para
adaptarse ó disposto nesta lei. Así mesmo, poderá solicitar dos organismos
sectoriais correspondentes os informes que se consideren necesarios para
resolver.
e) O director xeral competente en materia de urbanismo examinará a
adecuación da solicitude a esta lei e ós instrumentos de ordenación do
territorio e resolverá no prazo de tres meses, contados desde a entrada do
expediente completo no rexistro da consellería competente, concedendo a
autorización simplemente ou condicionándoa xustificadamente á introducción de
medidas correctoras, ou ben denegándoa motivadamente. Transcorrido o dito prazo
sen resolución expresa, entenderase denegada a autorización por silencio
administrativo.
Subsección 4ª
Condicións de edificación
Artigo
42º.-Condicións xerais das edificacións no solo rústico.
1. Para outorgar
licencia ou autorizar calquera clase de edificacións ou instalacións no solo
rústico deberá xustificarse o cumprimento das seguintes condicións:
a)
Garanti-lo acceso rodado público adecuado á implantación, o abastecemento de
auga, a evacuación e tratamento de augas residuais, a subministración de enerxía
eléctrica, a recollida, tratamento, eliminación e depuración de toda clase de
residuos e, se é o caso, a previsión de aparcadoiros suficientes, así como
corrixi-las repercusións que produza a implantación na capacidade e
funcionalidade das redes de servicios e infraestructuras existentes. Estas
solucións deberán ser asumidas como custo a cargo exclusivo do promotor da
actividade, formulando expresamente o correspondente compromiso en tal sentido e
achegando as garantías esixidas para o efecto pola administración na forma que
regulamentariamente se determine e que poderán consistir na esixencia de prestar
aval do exacto cumprimento dos ditos compromisos por importe do 10 % do custo
estimado para a implantación ou o reforzo dos servicios.
b) Preve-las
medidas correctoras necesarias para minimiza-la incidencia da actividade
solicitada sobre o territorio, así como todas aquelas medidas, condicións ou
limitacións tendentes a consegui-la menor ocupación territorial e a mellor
protección da paisaxe, dos recursos productivos e do medio natural, así como a
preservación do patrimonio cultural e da singularidade e tipoloxía
arquitectónica da zona.
c) Cumpri-las seguintes condicións de edificación:
-A superficie máxima ocupada pola edificación en planta non excederá nunca do 20
% da superficie do predio. -O volume máximo da edificación será similar ás
edificacións tradicionais existentes no contorno. No caso de que resulte
imprescindible superalo por esixencia do uso ou actividade autorizable, deberá
descompoñerse en dous ou máis volumes interconexionados entre si, co fin de
adapta-las volumetrías ás tipoloxías propias do medio rural. -As características
tipolóxicas da edificación deberán ser congruentes coas tipoloxías rurais
tradicionais do contorno, definíndose, para tal efecto, as condicións de
volumetría, tratamento de fachadas, morfoloxía e tamaño dos ocos e solucións de
cuberta que, en todo caso, estarán formadas por planos continuos sen crebas nas
súas vertentes. Agás en casos debidamente xustificados, os materiais que se
vaian utilizar na terminación da cubrición serán tella cerámica e/ou lousa,
segundo a tipoloxía propia da zona. -Nos solos rústicos de protección ordinaria,
de protección agropecuaria e de protección de infraestructuras, a altura máxima
das edificacións non poderá supera-las dúas plantas nin os 7 metros medidos no
centro de tódalas fachadas, desde a rasante natural do terreo ó arrinque
inferior da vertente de cuberta, agás que as características específicas da
actividade, debidamente xustificadas, fixeran imprescindible superalos nalgún
dos seus puntos. Nos demais solos rústicos protexidos as edificacións non
poderán superar unha planta de altura nin 3,50 metros medidos de igual forma.
-As características estéticas e constructivas e os materiais, cores e acabados
serán acordes coa paisaxe rural e coas construccións tradicionais do contorno.
En tal sentido, para o acabado das edificacións empregarase a pedra ou outros
materiais tradicionais e propios da zona; excepcionalmente, por razóns
xustificadas, poderán empregarse outros materiais sempre que se garanta a súa
adecuación ó contorno. -Os cerramentos e valados serán preferentemente vexetais,
sen que os realizados con material opaco de fábrica superen a altura de 1,5
metros, agás en casos expresamente xustificados e derivados da implantación que
se realice. En todo caso, deberán realizarse con materiais tradicionais do medio
rural no que se localicen, non permitíndose o emprego de bloques de formigón ou
outros materiais de fábrica agás que sexan debidamente revestidos e pintados na
forma que regulamentariamente se determine.
d) Cumpri-las seguintes
condicións de posición e implantación: -A superficie mínima da parcela sobre a
que se situará a edificación será a establecida en cada caso por esta lei, sen
que para tal efecto sexa admisible a adscrición doutras parcelas. -Os edificios
localizaranse dentro da parcela, adaptándose no posible ó terreo e ó lugar máis
apropiado para consegui-la maior reducción do impacto visual e a menor
alteración da topografía do terreo. -Os recuamentos das construccións ós lindes
da parcela deberán garanti-la condición de illamento e, en ningún caso, poderán
ser inferiores a 5 metros. -As condicións de abancalamento obrigatorio e de
acabado dos bancais resultantes deberán definirse e xustificarse no proxecto, de
xeito que quede garantido o mínimo impacto visual sobre a paisaxe e a mínima
alteración da topografía natural dos terreos. -Manterase o estado natural dos
terreos, ou, se é o caso, o uso agrario deles ou con plantación de arboredo ou
especies vexetais en, como mínimo, a metade da superficie da parcela.
e)
Farase constar obrigatoriamente no rexistro da propiedade a vinculación da total
superficie real do predio á construcción e uso autorizados, expresando a
indivisibilidade e as concretas limitacións ó uso e edificabilidade impostas
pola autorización autonómica.
f) En todo caso, o prazo para o inicio das
obras será de seis meses contado desde o outorgamento da licencia municipal
correspondente, debendo concluírse as obras no prazo máximo de tres anos,
contando desde o outorgamento da licencia.
g) Transcorridos os devanditos
prazos, entenderase caducada a licencia municipal e a autorización autonómica,
logo do expediente tramitado con audiencia do interesado, e será de aplicación o
disposto no artigo 203 desta lei.
h) As que se fixen regulamentariamente.
2. Ás obras de derrubamento e demolición que se pretendan realizar en solo
rústico seralles de aplicación o disposto no artigo 26 desta lei. Artigo
43º.-Condicións adicionais que deben cumpri-las edificacións destinadas a usos
residenciais vinculados ás explotacións agrícolas ou gandeiras. As edificacións
destinadas a uso residencial complementario da explotación agrícola ou gandeira,
ademais das condicións xerais especificadas no artigo 42 desta lei, cumprirán as
seguintes:
a) Que os terreos sobre os que se sitúe a edificación residencial
estean clasificados como solo rústico de protección agropecuaria e que o
planeamento urbanístico teña previsto expresamente este uso nese tipo de solo.
b) A edificación deberá estar intimamente ligada á explotación agrícola ou
gandeira do solicitante. Para 18.045 tal efecto, deberá acreditarse fidedigna e
imprescindiblemente que o solicitante é titular dunha explotación das sinaladas
e que esta cumpre os requisitos que regulamentariamente se determinen.
c)
Que a edificación teña a condición de illada, prohibíndose a construcción de
varias edificacións residenciais sobre unha mesma parcela e as edificacións
destinadas a usos residenciais colectivos ou non vinculados á explotación.
d) En todo caso, a superficie mínima esixible para poder edificar nunca será
inferior a 4.000 metros cadrados, a superficie ocupada pola edificación non
superará o 5 % da superficie neta da parcela.
e) A edificación residencial
non se poderá situar a unha distancia inferior a 100 metros de calquera outra
edificación situada en solo rústico, agás as da propia explotación agrícola ou
gandeira.
Artigo 44º.-Condicións adicionais para outras actividades
constructivas non-residenciais.
1. As construccións en solo rústico
distintas das sinaladas no artigo anterior, ademais das condicións xerais
especificadas no artigo 42 desta lei, cumprirán as seguintes:
a) A
superficie da parcela na que se sitúe a edificación non será inferior a 5.000
metros cadrados.
b) Deberá xustificarse cumpridamente a idoneidade da
localización elixida e a imposibilidade ou inconveniencia de situalas en solo
urbano ou urbanizable con cualificación idónea.
2. Excepcionalmente, poderán
permitirse pequenas construccións e instalacións destinadas a explotacións
agrícolas, gandeiras e forestais, ou ó servicio e mantemento das
infraestructuras e obras públicas, aínda cando a superficie da parcela sexa
inferior á esixida no número anterior, sempre que quede xustificada a
proporcionalidade da construcción ou instalación coa natureza, extensión e
destino actual do predio no que se localice, e non se superen os 100 metros
cadrados de superficie total edificada nin a altura máxima dunha planta nin 3,50
metros.
3. Os usos relacionados no apartado 1.d) do artigo 33 desta lei non
poderán situarse a menos de 1.000 metros do límite do solo rústico de especial
protección, nin dentro do alcance visual desde as principais vías de
comunicación. As parcelas deberán cerrarse ou valarse con cerrados vexetais.
4. As novas explotacións gandeiras sen base territorial non poderán situarse
a unha distancia inferior a 1.000 metros dos asentamentos de poboación e 250
metros da vivenda máis próxima. Cando se trate de novas explotacións con base
territorial a distancia mínima ós asentamentos de poboación e á vivenda máis
próxima será de 200 metros. En todo caso, deberán respectarse as distancias
mínimas establecidas pola lexislación sectorial de aplicación.
5. O
establecido no artigo 42 e neste artigo non resultará de aplicación á
rehabilitación de edificacións tradicionais.
Título II
Planeamento
urbanístico
Capítulo I
Clases de instrumentos de ordenación
Sección
1ª
Disposicións xerais
Artigo 45º.-Instrumentos de ordenación.
1. A
ordenación urbanística levarase cabo a través de normas subsidiarias e
complementarias de planeamento e de plans xerais de ordenación municipal que se
desenvolverán a través dos instrumentos urbanísticos previstos na sección cuarta
deste capítulo.
2. Os plans de ordenación urbanística están vinculados
xerarquicamente ás determinacións das directrices de ordenación do territorio e
ós demais instrumentos establecidos pola Lei 10/1995, de ordenación do
territorio de Galicia, e deberán redactarse en coherencia con todos eles.
Artigo 46º.-Límites de sostibilidade.
1. O planeamento urbanístico terá
como obxectivo no solo urbano consolidado favorece-la conservación e
recuperación do patrimonio construído, dos espacios urbanos relevantes, dos
elementos e tipos arquitectónicos singulares, das formas tradicionais de
ocupación do solo e dos trazos diferenciais ou distintivos que conforman a
identidade local. En tal sentido, procurarase mante-la trama urbana existente, e
as construccións de nova planta, así como a reforma, rehabilitación ou
ampliación das existentes, serán coherentes coa tipoloxía arquitectónica
característica do contorno, en particular en canto á altura, ó volume e ó fondo
edificables.
2. En solo urbano non-consolidado de uso residencial, hoteleiro
ou terciario, o planeamento non poderá conter determinacións das que resulte
unha superficie edificable total superior ós seguintes límites:
a) En
municipios con poboación superior a 50.000 habitantes: 1,50 metros cadrados
edificables por cada metro cadrado de solo.
b) En municipios con poboación
superior a 20.000 habitantes e inferior a 50.000 habitantes: 1 metro cadrado
edificable por cada metro cadrado de solo.
c) En municipios con poboación
superior a 5.000 habitantes e inferior a 20.000 habitantes: 0,85 metros cadrados
edificables por cada metro cadrado de solo.
d) En municipios con poboación
inferior a 5.000 habitantes: 0,50 metros cadrados edificables por cada metro
cadrado de solo.
3. En solo urbanizable delimitado de uso residencial,
hoteleiro ou terciario contiguo ó solo urbano, a superficie edificable total de
cada sector non poderá supera-los seguintes niveis de intensidade:
a) En
municipios con poboación superior a 50.000 habitantes: 1 metro cadrado
edificable por cada metro cadrado de solo.
b) En municipios con poboación
superior a 20.000 habitantes e inferior a 50.000 habitantes: 0,85 metros
cadrados edificables por cada metro cadrado de solo.
c) En municipios con
poboación superior a 5.000 habitantes e inferior a 20.000 habitantes: 0,60
metros cadrados edificables por cada metro cadrado de solo.
d) En municipios
con poboación inferior a 5.000 habitantes: 0,40 metros cadrados edificables por
cada metro cadrado de solo. O planeamento xustificará a edificabilidade asignada
en cada ámbito, segundo os criterios establecidos polo artigo 52.3 desta lei,
valorando o parque de vivendas existente.
4. No resto do solo urbanizable
delimitado e no non-delimitado, de uso residencial, hoteleiro ou terciario, a
superficie edificable total en cada sector non poderá supera-las 15 vivendas por
hectárea nin 0,30 metros cadrados edificables por cada metro cadrado de solo.
5. En solo urbano non-consolidado e solo urbanizable delimitado de uso
industrial non se permitirá unha ocupación do terreo polas construccións
superior ás dúas terceiras partes da superficie do ámbito. En solo urbanizable
non-delimitado non se poderá ocupar máis da metade da superficie do sector.
6. Para a determinación da superficie edificable total deberán terse en
conta as seguintes regras:
a) Computaranse tódalas superficies edificables
de carácter lucrativo, calquera que sexa o uso ó que se destinen, incluídas as
construídas no subsolo e os aproveitamentos baixo cuberta, coa única excepción
das construídas no subsolo con destino a aparcadoiros e instalacións de
calefacción, electricidade ou análogas.
b) O índice de edificabilidade
aplicarase sobre a superficie total do ámbito, computando os terreos destinados
a novos sistemas xerais incluídos nel, e con exclusión, en todo caso, dos
terreos reservados para dotacións públicas existentes que o plan manteña, e dos
destinados a sistemas xerais adscritos para efectos de xestión que se sitúen
fóra do ámbito.
Artigo 47º.-Calidade de vida e cohesión social.
1. O
plan xeral deberá preve-las reservas de solo necesarias para a implantación dos
sistemas xerais ou conxunto de dotacións urbanísticas ó servicio predominante do
conxunto da poboación, do seu asentamento, mobilidade e emprego, en proporción
adecuada ás necesidades da poboación, e tendo en conta a capacidade máxima
residencial derivada do plan e, como mínimo, os seguintes:
a) Sistema xeral
de espacios libres e zonas verdes de dominio e uso públicos, en proporción non
inferior a 15 metros cadrados por cada 100 metros cadrados edificables de uso
residencial.
b) Sistema xeral de equipamento comunitario de titularidade
pública, en proporción non inferior a 5 metros cadrados por cada 100 metros
cadrados edificables de uso residencial.
2. Con independencia dos sistemas
xerais, o plan que conteña a ordenación detallada establecerá no solo urbano
non-consolidado e en solo urbanizable as reservas mínimas de solo para as
seguintes dotacións urbanísticas:
a) Sistema de espacios libres públicos
destinados a parques, xardíns, áreas de ocio, expansión e recreo da poboación:
-En ámbitos de uso residencial ou hoteleiro: 18 metros cadrados de solo por cada
100 metros cadrados edificables e como mínimo o 10 % da superficie total do
ámbito. -En ámbitos de uso terciario: o 20 % da superficie total do ámbito. -En
ámbitos de uso industrial: o 10 % da superficie total do ámbito.
b) Sistema
de equipamentos públicos destinados á prestación de servicios sanitarios,
asistenciais, educativos, culturais, deportivos e outros que sexan necesarios:
-En ámbitos de uso residencial ou hoteleiro: 10 metros cadrados de solo por cada
100 metros cadrados edificables. -En ámbitos de uso terciario ou industrial: o 2
% da superficie do ámbito.
c) Prazas de aparcadoiros de vehículos: -En
ámbitos de uso residencial, hoteleiro ou terciario: 2 prazas de aparcadoiro por
cada 100 metros cadrados edificables, das que, como mínimo, a cuarta parte deben
ser de dominio público. -En ámbitos de uso industrial: 1 praza de aparcadoiro
por cada 100 metros cadrados edificables, das que, como mínimo, a cuarta parte
serán de dominio público.
3. O planeamento efectuará as reservas de solo
para dotacións urbanísticas nos lugares máis adecuados para satisface-las
necesidades da poboación, co fin de asegura-la súa accesibilidade,
funcionalidade e integración na estructura urbanística, de modo que non se
localicen en zonas marxinais ou residuais.
4. O concello pleno, por maioría
absoluta legal e sen necesidade de segui-lo procedemento de modificación do
plan, poderá acorda-lo cambio de uso dos terreos reservados para equipamentos
públicos por outro uso dotacional público distinto, sempre que se manteña a
titularidade pública ou se destine a incrementa-las zonas verdes e os espacios
libres públicos.
5. O plan xeral cualificará como solo dotacional os terreos
que fosen destinados efectivamente a usos docentes ou sanitarios, elementos
funcionais das infraestructuras de transportes e instalacións adscritas á
defensa nacional. Malia o anterior, logo do informe favorable da administración
competente por razón da materia, poderán ser destinados polo plan xeral a outros
usos dotacionais ou á construcción de vivendas suxeitas a algún réxime de
protección pública.
6. Regulamentariamente precisaranse as dimensións e
características, así como, se é o caso, o destino das reservas de solo
dotacional público.
7. As cesións de solo obrigatorias establecidas por esta
lei comprenderán o solo, o subsolo e o voo. En ningún caso poderá renuncia-la
administración ás cesións correspondentes ás reservas mínimas de solo para
dotacións públicas establecidas por esta lei.
8. O plan que conteña a
ordenación detallada poderá regula-lo uso do subsolo dos espacios de dominio
público coa finalidade de preve-la implantación de infraestructuras,
aparcadoiros públicos e outras dotacións de titularidade pública.
Excepcionalmente será posible, coa única finalidade de posibilita-lo cumprimento
da reserva mínima para prazas de aparcadoiro privadas establecidas nesta lei, e
sempre que se acredite a imposibilidade do seu cumprimento nos terreos de
titularidade privada, a utilización do subsolo polos propietarios do polígono
mediante a técnica da concesión de dominio público sen necesidade de concurso.
Artigo 48º.-Normas de calidade urbana.
1. O planeamento urbanístico
garantirá as condicións de habitabilidade, salubridade e funcionalidade das
vivendas e usos residenciais, respectando as condicións mínimas que se fixen
regulamentariamente. En todo caso, prohíbese o uso residencial en sotos e
semisotos.
2. Os viarios principais de nova apertura en solo urbano
non-consolidado e en solo urbanizable non poderán ter un ancho inferior a 16
metros.
3. O planeamento urbanístico procurará unha razoable e equilibrada
articulación de usos, actividades e tipoloxías edificatorias compatibles,
evitando tamén a repetición de solucións urbanísticas e tipoloxías edificatorias
idénticas.
4. O planeamento que estableza a ordenación detallada terá en
conta as previsións necesarias para evitar barreiras arquitectónicas e
urbanísticas, de maneira que as persoas con mobilidade reducida vexan facilitado
ó máximo o acceso directo ós espacios públicos e ás edificacións públicas e
privadas, de acordo coa normativa vixente sobre accesibilidade e supresión de
barreiras arquitectónicas.
5. O planeamento urbanístico deberá fixa-la
altura máxima das edificacións en proporción ó ancho das vías e espacios libres,
de modo que queden garantidas as mellores condicións posibles de soleamento e
ventilación natural das vivendas.
Artigo 49º.-División do solo urbano e
urbanizable.
1. A totalidade do solo urbano dividirase polo plan xeral en
distritos, atendendo a racionalidade e calidade da ordenación urbanística e a
accesibilidade da poboación ás dotacións, utilizando preferentemente como
límites os sistemas xerais e os elementos estructurantes da ordenación
urbanística, e coincidindo na maior parte da súa extensión cos barrios,
parroquias ou unidades territoriais con características homoxéneas. Dentro de
cada distrito o plan xeral deberá incluí-la totalidade dos terreos
correspondentes ás categorías de solo urbano consolidado e non-consolidado. O
plan xeral deberá xustificar que no conxunto do solo urbano non-consolidado de
cada distrito se cumpren os estándares de reserva mínima para dotacións
urbanísticas locais e de limitación de intensidade establecidos nesta lei.
2. O solo urbanizable dividirase en sectores para os efectos da súa
ordenación detallada e de aplicación dos estándares establecidos nesta lei, que
deberán ter unha extensión mínima de 20.000 metros cadrados ou a superior que
fixe o planeamento. Os sectores delimitaranse utilizando preferentemente os
límites dos sistemas xerais e os elementos naturais determinantes, de forma que
se garanta unha adecuada inserción do sector dentro da estructura urbanística do
plan xeral. No solo urbanizable delimitado inmediato ó solo urbano, o plan xeral
poderá delimitar sectores de menor superficie, sempre que resulte viable técnica
e economicamente o cumprimento dos estándares urbanísticos.
Artigo
50º.-Normas técnicas de planeamento.
1. As normas técnicas do planeamento
urbanístico terán por obxecto a determinación dos seguintes extremos:
a) Os
requisitos mínimos de calidade, substantivos e formais dos distintos
instrumentos de planeamento urbanístico.
b) Os modelos indicativos de
regulación das diferentes zonas de ordenación urbanística máis usuais, con
determinación para cada unha delas dos elementos tipolóxicos definitorios das
construccións en función do seu destino ou referidos a ámbitos territoriais
determinados. Os plans de ordenación poderán establece-lo réxime urbanístico das
zonas resultantes das operacións de cualificación que realicen por simple
remisión ó pertinente modelo de regulación.
c) As obras e servicios mínimos
de urbanización e as súas características técnicas.
d) As prescricións
técnicas para elabora-la documentación dos diferentes instrumentos de
planeamento.
e) Calquera outra cuestión precisada de orientación técnica en
materia de planeamento urbanístico.
2. A aprobación das normas técnicas
correspóndelle ó conselleiro competente en materia de urbanismo e ordenación do
territorio, logo de audiencia á Federación Galega de Municipios e Provincias.
Sección 2ª
Normas subsidiarias e complementarias de
planeamento
Artigo 51º.- Obxecto e contido.
1. As normas subsidiarias e
complementarias de planeamento establecerán as disposicións que deberán ser
aplicadas nos municipios que carezan de plan xeral de ordenación municipal.
2. Así mesmo, serán de aplicación, con carácter complementario, para
supli-las indeterminacións e lagoas do planeamento municipal vixente, sen
modifica-la cualificación do solo nin altera-las determinacións do planeamento
que complementan.
3. As normas subsidiarias e complementarias de planeamento
conterán as seguintes determinacións:
a) Fins e obxectivos da súa
promulgación.
b) Delimitación do solo urbano e dos núcleos rurais dos
municipios sen planeamento municipal, de acordo co disposto nos artigos 11 e 13
desta lei.
c) Relacións e incidencias coas directrices de ordenación
territorial.
d) Regulación dos usos do solo e da edificación.
e) Medidas
de protección urbanística do medio rural, do patrimonio e da paisaxe.
f)
Definición do ámbito e condicións de desenvolvemento de sectores de solo
urbanizable delimitado para actuacións previstas polo Instituto Galego da
Vivenda e Solo, con destino á creación de solo empresarial público ou á
construcción de vivendas de promoción pública.
4. As normas subsidiarias e
complementarias incluirán os seguintes documentos:
a) Memoria xustificativa
dos seus fins, obxectivos e determinacións.
b) Planos de información.
c)
Planos de delimitación do solo.
d) Ordenanzas de edificación e uso do solo.
e) Normativa de protección do medio rural, do patrimonio cultural e da
paisaxe.
f) Calquera outro documento que sexa procedente para o cumprimento
das determinacións das propias normas.
Sección 3ª
Plan xeral de
ordenación municipal
Artigo 52º.-Consideracións xerais.
1. Os plans
xerais de ordenación municipal, como instrumentos urbanísticos de ordenación
integral, abranguerán un ou varios termos municipais completos, clasificarán o
solo para o establecemento do réxime xurídico correspondente, definirán os
elementos fundamentais da estructura xeral adoptada para a ordenación
urbanística do territorio e establecerán as determinacións orientadas a
promove-lo seu desenvolvemento e execución.
2. O contido dos plans xerais de
ordenación municipal deberá ser congruente cos fins que neles se determinen e
adaptarse ás características e complexidade urbanística do territorio que sexa
obxecto da ordenación, garantindo a coordinación dos elementos fundamentais dos
respectivos sistemas xerais.
3. Así mesmo, o plan xeral deberá garanti-la
coherencia interna das determinacións urbanísticas, a viabilidade técnica e
económica da ordenación proposta, o equilibrio dos beneficios e cargas derivados
do plan entre as distintas áreas de reparto, a proporcionalidade entre o volume
edificable e os espacios libres públicos de cada ámbito de ordenación e a
participación da comunidade nas plusvalías xeradas en cada área de reparto.
Artigo 53º.-Determinacións de carácter xeral.
1. Os plans xerais de
ordenación municipal conterán as seguintes determinacións de carácter xeral:
a) Obxectivos xerais e criterios da ordenación compatibles coa normativa
sectorial e ambiental, cos instrumentos de ordenación do territorio e co
planeamento dos municipios limítrofes.
b) Clasificación do solo de todo o
termo municipal en todos ou nalgún dos distintos tipos e categorías establecidos
nesta lei.
c) División do solo urbano en distritos de acordo co disposto no
artigo 49 desta lei.
d) Delimitación dos sectores en solo urbanizable
delimitado.
e) Estructura xeral e orgánica do territorio integrada polos
sistemas xerais determinantes do desenvolvemento urbano e, en particular, polos
sistemas xerais de comunicacións e as súas zonas de protección, de espacios
libres e zonas verdes públicas, de equipamento comunitario público e de
servicios urbanos. En calquera caso, indicarase para cada un dos seus elementos
non existentes os seus criterios de deseño e execución e o sistema de obtención
dos terreos.
f) Catálogo dos elementos que polos seus valores naturais ou
culturais, ou pola súa relación co dominio público, deban ser conservados ou
recuperados, coas medidas de protección que procedan.
g) Delimitación das
concas de interese paisaxístico no termo municipal e medidas para a súa adecuada
protección e recuperación.
h) Delimitación de áreas de reparto en solo
urbano non-consolidado e en solo urbanizable delimitado, con fixación do
aproveitamento tipo, se é o caso.
i) Carácter público ou privado das
dotacións.
j) Determinación, se é o caso, dos prazos para a aprobación do
planeamento de desenvolvemento e, en xeral, para o cumprimento dos deberes
urbanísticos.
2. Así mesmo, os plans xerais deberán conte-las determinacións
necesarias para que as construccións e instalacións cumpran as condicións de
adaptación ó ambiente establecidas polo artigo 104 desta lei.
Artigo
54º.-Determinacións en solo urbano consolidado. Os plans xerais de ordenación
municipal conterán en solo urbano consolidado as seguintes determinacións:
a) Delimitación do seu perímetro.
b) Cualificación dos terreos,
entendida como a asignación detallada de usos pormenorizados, tipoloxías
edificatorias e condicións de edificación correspondentes a cada zona.
c)
Delimitación dos espacios libres e zonas verdes destinados a parques e xardíns
públicos, zonas deportivas, de recreo e expansión, indicando o seu carácter
público ou privado.
d) Espacios reservados para dotacións, equipamentos e
demais servicios de interese social, sinalando o seu carácter público ou privado
e as condicións de edificación garantindo a súa integración no contorno no que
se deban situar.
e) Regulación detallada dos usos, volume e condicións
hixiénico-sanitarias dos terreos e construccións, así como as características
estéticas da edificación e do seu contorno.
f) Trazado e características da
rede viaria pública, con sinalización de aliñacións e rasantes.
g) Previsión
de aparcadoiros de titularidade pública, que poderán localizarse incluso no
subsolo dos sistemas viarios e de espacios libres, sempre que non interfiran no
uso normal destes sistemas nin supoñan a eliminación ou o traslado de elementos
físicos ou vexetais de interese.
h) Características e trazado das redes de
abastecemento de auga, redes de sumidoiros, enerxía eléctrica e daqueloutros
servicios que, se é o caso, prevexa o plan.
i) Se é o caso, establecemento
de prazos para a edificación.
Artigo 55º.-Determinacións en solo urbano
non-consolidado.
1. No solo urbano non-consolidado, cando o plan xeral
conteña a súa ordenación detallada, incluirá, ademais das determinacións
establecidas no artigo anterior, a delimitación dos polígonos necesarios para a
execución do plan e a determinación do sistema de actuación de cada polígono.
2. Cando o plan xeral remita a ordenación detallada a un plan especial de
reforma interior, conterá as seguintes determinacións:
a) Delimitación do
ámbito do plan especial de reforma interior.
b) Determinación dos usos
globais, tipoloxías edificatorias, altura máxima e superficie total edificable.
c) Fixación da contía das reservas mínimas de solo para dotacións
urbanísticas que deberá preve-lo plan especial.
d) Previsión dos sistemas
xerais necesarios, se é o caso, para o desenvolvemento do plan especial.
3.
En tódolos municipios, o plan xeral deberá preve-las reservas de solo necesarias
para atende-las demandas de vivenda suxeita a algún réxime de protección
pública; estas reservas non poderán ser inferiores ás necesarias para
localiza-lo 20 % da edificabilidade residencial en cada distrito.
Artigo
56º.-Determinacións en solo de núcleo rural. Os plans xerais de ordenación
municipal conterán a ordenación detallada dos núcleos rurais segundo o disposto
nesta lei e, para tal efecto, incluirán as seguintes determinacións:
a)
Delimitación do seu perímetro e estudio do compoñente parroquial actual.
b)
Se é o caso, espacio reservado para dotacións e equipamentos, sinalando o seu
carácter público ou privado.
c) Trazado da rede viaria pública.
d)
Regulamentación do uso pormenorizado dos terreos e construccións, así como das
características estéticas da edificación.
e) Cantas outras resulten
convenientes para a conservación e recuperación da morfoloxía do núcleo e a
salvagarda dos leitos naturais, das redes de camiños rurais, da estructura
parcelaria histórica e dos usos tradicionais.
f) Fixación dos indicadores
que deban dar lugar á necesidade de redactar un plan especial de protección,
rehabilitación e mellora do medio rural para lle facer fronte á complexidade
urbanística sobrevida.
Artigo 57º.-Determinacións en solo urbanizable
delimitado.
1. Os plans xerais de ordenación municipal conterán, en todo
caso, en solo urbanizable delimitado as seguintes determinacións:
a)
Delimitación de sectores para o seu desenvolvemento en plans parciais.
b)
Desenvolvemento dos sistemas da estructura xeral da ordenación urbanística do
territorio coa precisión suficiente para permiti-la redacción de plans parciais
ou especiais, determinando os sistemas xerais incluídos ou adscritos á xestión
de cada sector.
c) Trazados das redes fundamentais de abastecemento de auga,
redes de sumidoiros, enerxía eléctrica e demais servicios que, se é o caso,
prevexa o plan.
d) Determinación das conexións cos sistemas xerais
existentes e exteriores ó sector e, se é o caso, previsión das obras necesarias
para a ampliación e o reforzo dos devanditos sistemas en función das necesidades
xeradas pola actuación e de forma que se asegure o seu correcto funcionamento.
Para estes efectos, o plan deberá incluír un estudio que xustifique a capacidade
das redes viarias e de servicios existentes e as medidas procedentes para
atende-las necesidades xeradas e, se é o caso, a implantación do servicio
público de transporte, recollida de residuos urbanos e cantos outros resulten
necesarios. Así mesmo, o plan xeral establecerá obrigatoriamente as
características, dimensións e capacidade mínima das infraestructuras e servicios
necesarios para o desenvolvemento do sector e determinará con precisión os
terreos necesarios para a conexión co sistema xeral viario e de infraestructuras
e servicios urbanos existentes que deberán incluírse ou adscribirse ó
desenvolvemento do sector. Cando proceda, estableceranse os mecanismos que
permitan a redistribución dos custos entre os sectores afectados.
e)
Asignación dos usos globais de cada sector e fixación da edificabilidade e das
tipoloxías edificatorias.
2. Ademais das determinacións do número anterior,
os plans xerais poderán ordenar detalladamente, co mesmo contido e
determinacións esixibles a un plan parcial, aqueles sectores de desenvolvemento
urbanístico preferente, de maneira que se poidan executar directamente sen
necesidade de planeamento de desenvolvemento. Nestes casos, será necesario que
se garanta a execución do plan a través de actuacións públicas programadas ou
privadas concertadas coa administración.
Artigo 58º.-Determinacións en solo
urbanizable non-delimitado. En solo urbanizable non-delimitado, o plan xeral
establecerá os criterios para delimita-los correspondentes sectores, tales como
os relativos a magnitude, usos, intensidade de uso, dotacións, equipamentos,
sistemas xerais que deban executarse e conexións con eles, así como prioridades
para garantir un desenvolvemento urbano racional. En particular, poderá
condicionarse a delimitación de novos sectores ó desenvolvemento dos xa
delimitados no plan xeral.
Artigo 59º.-Determinacións en solo rústico. Os
plans xerais de ordenación municipal, segundo o disposto nesta lei, conterán as
seguintes determinacións:
a) Delimitación das distintas categorías de solo
rústico.
b) Determinación das condicións estéticas e características de
deseño das construccións, incluíndo os materiais e cores que se empregarán na
fachada e cuberta das edificacións.
c) Normas e medidas de protección do
solo rústico para asegura-lo mantemento da natureza rústica dos terreos e a
conservación, protección e recuperación dos valores e potencialidades propios do
medio rural.
Artigo 60º.-Estratexia de actuación e estudio económico.
1.
Os plans xerais de ordenación municipal conterán a estratexia para o
desenvolvemento coherente do plan e, en particular, determinarán a execución dos
sistemas xerais que deban crearse necesariamente para o desenvolvemento das
áreas de solo urbano non-consolidado e dos sectores de solo urbanizable
delimitado.
2. Así mesmo, determinarán os ámbitos de actuación preferente en
solo urbano non-consolidado e en solo urbanizable delimitado, para os que
deberán fixarse os prazos e as condicións en que teñan que ser executadas as
actuacións públicas programadas ou privadas concertadas cos particulares, así
como as determinacións da ordenación detallada sen necesidade de remisión ó
planeamento de desenvolvemento.
3. O plan xeral de ordenación municipal
conterá unha avaliación do custo de execución dos sistemas xerais e das
actuacións previstas, con indicación do carácter público ou privado da
iniciativa de financiamento, xustificando as previsións que cumpra realizar con
recursos propios do concello. No suposto de que se lles atribúa o financiamento
a administracións ou entidades públicas distintas do municipio, deberá
acreditarse a conformidade delas.
Artigo 61º.-Documentación.
1. As
determinacións do plan xeral de ordenación municipal ás que se fai referencia
nesta sección desenvolveranse nos seguintes documentos, co contido que se fixe
regulamentariamente:
a) Memoria xustificativa dos seus fins e obxectivos,
así como das súas determinacións.
b) Estudio do medio rural e análise do
modelo de asentamento poboacional.
c) Estudio de sostibilidade ambiental,
impacto territorial e paisaxístico.
d) Planos de información.
e) Planos
de ordenación urbanística do territorio.
f) Normas urbanísticas.
g)
Estratexia de actuación e estudio económico.
h) Catálogo de elementos que
hai que protexer ou recuperar.
i) Aqueloutros que se consideren necesarios
para reflectir adecuadamente as súas determinacións.
2. O estudio do medio
rural servirá de base para establece-las medidas tendentes á conservación e
mellora das súas potencialidades intrínsecas e, en particular, para a protección
dos seus valores ecolóxicos, ambientais, paisaxísticos, históricos,
etnográficos, culturais ou con potencialidade productiva. Para estes efectos,
analizará detalladamente os usos do solo, os cultivos, a paisaxe rural, a
tipoloxía das edificacións e construccións tradicionais da zona, as
infraestructuras existentes, os camiños e vías rurais, o planeamento urbanístico
dos municipios limítrofes e calquera outra circunstancia relevante para a
xustificación das determinacións en solo rústico.
3. A análise do modelo de
asentamento poboacional terá por obxecto determina-las medidas que se vaian
adoptar para a preservación e mellora do medio rural, definindo os elementos que
o constitúan e a súa inserción no marco comarcal e destacando a división
parroquial, o sistema de núcleos de poboación e a súa relación co medio natural
ou productivo. Co fin de fundamenta-la delimitación dos núcleos rurais, deberá
analizar individualizadamente cada núcleo, a súa morfoloxía, infraestructuras e
dotacións urbanísticas existentes, consolidación edificatoria, patrimonio
arquitectónico e cultural e calquera outra circunstancia urbanística relevante
para xustifica-las determinacións sobre o solo de núcleo rural. O estudio
incluirá unha ficha, plano e fotografía aérea individualizada para cada núcleo
rural; nestes documentos hase recolle-la información urbanística anteriormente
indicada.
4. O estudio de sostibilidade ambiental, impacto territorial e
paisaxístico terá por obxecto a análise e ponderación dos efectos da execución e
desenvolvemento das determinacións do plan xeral sobre os recursos naturais e o
medio físico, a adopción das medidas correctoras necesarias para minimiza-los
seus impactos e a valoración da adecuación das infraestructuras e servicios
necesarios para garanti-los novos desenvolvementos en condicións de calidade e
sostibilidade ambiental, así como a súa coherencia cos obxectivos de protección
do dominio público natural. O documento elaborado deberá incluí-la
correspondente ficha resumo das afeccións que puidesen incidir en cada un dos
recursos naturais e bens que se van protexer, o catálogo das medidas
correctoras, se é o caso, e a xustificación da implantación das novas
infraestructuras e servicios urbanos.
Sección 4ª
Planeamento de
desenvolvemento
Subsección 1ª
Disposición común
Artigo
62º.-Disposición común ós plans de desenvolvemento.
1. Os plans parciais e
plans especiais poderán modifica-la ordenación detallada establecida polo plan
xeral de ordenación de acordo coas seguintes condicións:
a) Que teñan por
obxecto a mellora substancial da ordenación urbanística vixente, a mellora da
articulación dos espacios libres públicos e os volumes construídos, a
eliminación de usos non desexables ou a incorporación doutros necesarios, a
previsión de novas dotacións públicas, a resolución de problemas de circulación
e outros fins análogos.
b) Que non afecten nin alteren de ningún modo as
determinacións do plan xeral sinaladas nos artigos 53, 55.2 e 57 desta lei, sen
prexuízo dos axustes necesarios para garanti-las conexións.
c) Que non
impliquen un incremento da superficie edificable total nin a alteración dos usos
globais.
d) Que non supoñan unha diminución, fraccionamento ou deterioración
da capacidade de servicio e da funcionalidade dos espacios previstos para as
dotacións locais.
2. Os plans parciais e especiais poderán reaxustar, por
razóns xustificadas, a delimitación dos sectores e das áreas de reparto, sempre
que o reaxuste non afecte a solo rústico de especial protección nin a dotacións
públicas e que non supoña unha alteración igual ou superior ó 5 % do ámbito
delimitado polo plan xeral. En todo caso, será necesaria a previa audiencia ós
propietarios afectados.
Subsección 2ª
Plans parciais
Artigo
63º.-Plans parciais: obxecto.
1. Os plans parciais terán por obxecto
regula-la urbanización e a edificación do solo urbanizable, desenvolvendo o plan
xeral mediante a ordenación detallada dun sector.
2. En municipios sen
planeamento xeral tamén se poderán aprobar plans parciais para o desenvolvemento
de sectores de solo urbanizable delimitado polas normas subsidiarias e
complementarias de planeamento.
Artigo 64º.-Determinacións dos plans
parciais. Os plans parciais conterán en todo caso as seguintes determinacións:
a) Delimitación do ámbito de planeamento, que abranguerá un sector completo
definido polo plan xeral.
b) Cualificación dos terreos, entendida como a
asignación detallada de usos pormenorizados, tipo loxías edificatorias e niveis
de intensidade correspondentes a cada zona.
c) Sinalización de reservas de
terreos para dotacións urbanísticas en proporción ás necesidades da poboación e
de conformidade coas reservas mínimas establecidas no artigo 47 desta lei.
d) Trazado e características da rede de comunicacións propias do sector e do
seu enlace co sistema xeral de comunicacións previsto no plan xeral, con
sinalización de aliñacións, rasantes e zonas de protección de toda a rede
viaria.
e) Características e trazado das redes de abastecemento de auga, de
sumidoiros, enerxía eléctrica, iluminación pública, telecomunicacións, gas e
daqueloutros servicios que, se é o caso, prevexa o plan.
f) En tódolos
municipios, o plan parcial deberá preve-las reservas de solo necesarias para
atende-las demandas de vivenda suxeita a algún réxime de protección pública;
estas reservas non poderán ser inferiores ás necesarias para localiza-lo 20 % da
edificabilidade residencial en cada sector.
g) Determinacións necesarias
para a integración da nova ordenación cos elementos valiosos da paisaxe e da
vexetación.
h) Medidas necesarias e suficientes para garanti-la adecuada
conexión do sector cos sistemas xerais exteriores existentes e, se é o caso, a
ampliación ou reforzo dos devanditos sistemas e dos equipamentos e servicios
urbanos que vaian ser utilizados pola poboación futura. Igualmente deberá
resolve-los enlaces coas estradas ou vías actuais e coas redes de servicios de
abastecemento de auga e saneamento, subministración de enerxía eléctrica,
telecomunicacións, gas, residuos sólidos e outros. Os servicios técnicos
municipais e as empresas subministradoras deberán informar sobre a suficiencia
das infraestructuras e dos servicios existentes e previstos antes de inicia-la
tramitación do plan parcial.
i) Ordenación detallada dos solos destinados
polo plan xeral a sistemas xerais incluídos ou adscritos ó sector, agás que o
municipio opte pola súa ordenación mediante plan especial.
j) Plan de etapas
para o desenvolvemento das determinacións do plan, no que se inclúa a fixación
dos prazos para lles dar cumprimento ós deberes dos propietarios, entre eles os
de urbanización e edificación.
k) Delimitación dos polígonos nos que se
divida o sector e determinación do sistema de actuación de acordo co disposto
nesta lei.
l) Avaliación económica da implantación dos servicios e da
execución das obras de urbanización, incluíndo a conexión ós sistemas xerais e,
se é o caso, as obras de ampliación ou reforzo deles.
Artigo
65º.-Documentación dos plans parciais. Os plans parciais comprenderán os planos
de información, incluído o catastral, memoria xustificativa das súas
determinacións, estudio de sostibilidade ambiental, impacto territorial e
paisaxístico, avaliación económica da implantación dos servicios e execución das
obras de urbanización, incluídas as conexións cos sistemas xerais existentes e a
súa ampliación ou reforzo, planos de ordenación urbanística e ordenanzas
reguladoras necesarias para a súa execución, todos eles co contido que se fixe
regulamentariamente.
Subsección 3ª
Plans de sectorización
Artigo
66º.-Plans de sectorización.
1. Os plans de sectorización son os
instrumentos mediante os cales se establecen as determinacións estructurantes da
ordenación urbanística necesarias para a transformación dos terreos clasificados
como solo urbanizable non-delimitado.
2. Os plans de sectorización deben
resolve-la adecuada integración do ámbito delimitado na estructura de ordenación
municipal definida polo plan xeral.
3. Os plans de sectorización deben
conte-las seguintes determinacións:
a) A delimitación do sector que será
obxecto de transformación, de acordo cos criterios básicos establecidos polo
plan xeral.
b) As determinacións de ordenación básica propias do plan xeral
para o solo urbanizable delimitado, sinaladas no artigo 57 desta lei.
c) A
previsión de solo para novas dotacións de carácter xeral, na proporción mínima
establecida polo número 1 do artigo 47, que deberán situarse no interior do
sector con independencia das dotacións locais.
d) As determinacións
establecidas no artigo 64 para os plans parciais.
4. En todo caso, a
aprobación do plan de sectorización implicará a declaración de utilidade pública
e a necesidade da ocupación, para efectos de expropiación forzosa, dos terreos
necesarios para o enlace da zona de actuación cos correspondentes elementos dos
sistemas xerais.
Artigo 67º.-Documentación dos plans de sectorización. Os
plans de sectorización comprenderán os planos de información, incluído o
catastral, memoria xustificativa das súas determinacións, estudio de
sostibilidade ambiental, impacto territorial e paisaxístico, avaliación
económica da implantación dos servicios e execución das obras de urbanización,
incluídas as conexións cos sistemas xerais existentes e a súa ampliación ou
reforzo, planos de delimitación do novo sector, planos de ordenación urbanística
e ordenanzas reguladoras necesarias para a súa exe cución, todos eles co contido
que se fixe regulamentariamente.
Subsección 4ª
Plans especiais
Artigo 68º.-Finalidades dos plans especiais.
1. En desenvolvemento das
previsións contidas nos plans xerais de ordenación municipal, poderán formularse
e aprobarse plans especiais coa finalidade de protexer ámbitos singulares, levar
a cabo operacións de reforma interior, coordina-la execución de dotacións
urbanísticas, protexer, rehabilitar e mellora-lo medio rural ou outras
finalidades que se determinen regulamentariamente.
2. En ausencia de
planeamento xeral municipal, ou cando este non contivese as previsións
detalladas oportunas, poderán aprobarse plans especiais unicamente coa
finalidade de protexer ámbitos singulares, rehabilitar e mellora-lo medio rural
ou establecer infraestructuras e dotacións urbanísticas básicas, sempre que
estas determinacións non esixan a previa definición dun modelo territorial.
3. Os plans especiais conterán as determinacións necesarias para o
desenvolvemento do planeamento correspondente e, en todo caso, as propias da súa
natureza e finalidade, debidamente xustificadas e desenvolvidas nos estudios,
planos e normas correspondentes.
4. En ningún caso os plans especiais
poderán substituí-los plans xerais na súa función de instrumentos de ordenación
integral do territorio, polo que non poderán modifica-la clasificación do solo,
sen prexuízo das limitacións de uso que poidan establecerse.
Artigo
69º.-Plans especiais de protección.
1. Os plans especiais de protección
teñen por obxecto preserva-lo medio ambiente, as augas continentais, o litoral
costeiro, os espacios naturais, as áreas forestais, os espacios productivos, as
vías de comunicación, as paisaxes de interese, o patrimonio cultural e outros
valores de interese.
2. Con tales fins poderán afectar a calquera clase de
solo e incluso estenderse a varios termos municipais, co obxecto de abarcar
ámbitos de protección completos, e poderán establece-las medidas necesarias para
garanti-la conservación e recuperación dos valores que se deban protexer,
impoñendo as limitacións que resulten necesarias, mesmo con prohibición absoluta
de construír.
3. En particular, os plans especiais que teñan por obxecto
protexe-los ámbitos do territorio declarados como bens de interese cultural
conterán as determinacións esixidas pola lexislación sobre patrimonio cultural e
o catálogo previsto no artigo 75 desta lei.
Artigo 70º.-Plans especiais de
reforma interior.
1. Os plans especiais de reforma interior teñen por
obxecto a execución de operacións de reforma en solo urbano non-consolidado
previstas no plan xeral para o desconxestionamento desta clase de solo, a
mellora das condicións de habitabilidade, a creación de dotacións urbanísticas,
o saneamento de barrios insalubres, a resolución de problemas de circulación, a
mellora do ambiente ou dos servicios públicos, a rehabilitación de zonas urbanas
degradadas ou outros fins análogos.
2. Os plans especiais de reforma
interior en solo urbano non-consolidado conterán as determinacións adecuadas á
súa finalidade e incluirán, como mínimo, as determinacións e documentación
propias dos plans parciais.
Artigo 71º.-Plans especiais de infraestructuras
e dotacións.
1. Os plans especiais de infraestructuras e dotacións teñen por
obxecto o establecemento e a ordenación das infraestructuras básicas relativas ó
sistema de comunicacións, transportes, espacios libres públicos, equipamento
comunitario, e das instalacións destinadas ós servicios públicos e
subministracións de enerxía e abastecemento, evacuación e depuración de augas.
2. Os plans especiais de infraestructuras e dotacións conterán as seguintes
determinacións:
a) Delimitación dos espacios reservados para
infraestructuras e dotacións urbanísticas e o seu destino concreto.
b) As
medidas necesarias para a súa adecuada integración no territorio e para
resolve-los problemas que xere no viario e nas demais dotacións urbanísticas.
c) Medidas de protección necesarias para garanti-la funcionalidade e
accesibilidade das infraestructuras e dotacións urbanísticas.
Artigo
72º.-Plans especiais de protección, rehabilitación e mellora do medio rural.
1. Estes plans especiais terán por finalidade a protección, rehabilitación e
mellora dos elementos máis característicos da arquitectura rural, das formas de
edificación tradicionais, dos conxuntos significativos configurados por elas e
dos núcleos rurais.
2. O ámbito de cada plan especial abranguerá os terreos
comprendidos nun ou varios núcleos rurais completos, así como os terreos
clasificados como solo rústico pertencentes a un ou varios termos municipais.
3. O plan especial conterá as seguintes determinacións:
a) Delimitación
das áreas xeográficas homoxéneas por razón da morfoloxía dos asentamentos de
poboación, tipoloxía das edificacións, valores e potencialidades do medio rural
merecedoras de protección e outras circunstancias relevantes.
b) Estudio das
parroquias e delimitación das áreas xeográficas homoxéneas por razón da
morfoloxía do asentamento de poboación, tipoloxía das edificacións, valores e
potencialidades do medio rural merecedoras de protección e outras circunstancias
relevantes.
c) Delimitación dos núcleos rurais incluídos no seu ámbito.
d) Determinación das condicións de volume, forma, tipoloxía, características
estéticas, materiais que hai que empregar e técnicas constructivas, condicións
de implantación e aqueloutras que se consideren necesarias para garanti-la
conservación e preservación das características propias do medio.
e)
Identificación dos elementos que deban ser obxecto de protección específica para
a súa conservación e recuperación, que deberán incluírse no correspondente
catálogo, así como aqueles para os que sexa procedente a súa demolición ou
eliminación.
f) Actuacións previstas para a conservación, recuperación,
potenciación e mellora dos asentamentos tradicionais e do seu contorno.
g)
Calquera outra determinación necesaria para o cumprimento dos seus fins.
h)
Previsión nas áreas nas que sexa necesaria a realización de actuacións de
carácter integral, para as que deberán delimitarse os correspondentes polígonos.
Nestes casos, a densidade máxima non poderá supera-las 25 vivendas por hectárea,
sen prexuízo do cumprimento obrigado das condicións de uso e edificación
establecidas nesta lei.
Subsección 5ª
Estudios de detalle
Artigo
73º.-Estudios de detalle.
1. En desenvolvemento dos plans xerais, plans
parciais e especiais poderán redactarse estudios de detalle para quinteiros ou
unidades urbanas equivalentes completas cos seguintes obxectivos:
a)
Completar ou reaxusta-las aliñacións e as rasantes.
b) Ordena-los volumes
edificables.
c) Concreta-las condicións estéticas e de composición da
edificación complementarias do planeamento.
2. Os estudios de detalle en
ningún caso poderán:
a) Altera-lo destino urbanístico do solo.
b)
Incrementa-lo aproveitamento urbanístico.
c) Reducir ou modifica-las
superficies destinadas a viais, espacios libres ou dotacións públicas.
d)
Preve-la apertura de vías de uso público que non estean previamente recollidas
no plan que desenvolvan ou completen.
e) Aumenta-la ocupación do solo, as
alturas máximas edificables ou a intensidade de uso.
f) Parcela-lo solo.
g) Descoñecer ou infrinxi-las demais limitacións que lles impoña o
correspondente plan.
h) Establecer novos usos e ordenanzas.
Subsección
6ª
Plans de iniciativa particular
Artigo 74º.-Plans de iniciativa
particular. Os plans parciais e especiais de iniciativa particular deberán
conter, ademais das determinacións establecidas neste título, as seguintes:
a) Determinación da obrigación de conservación da urbanización, expresando
se correrá por conta do municipio, dos futuros propietarios das parcelas ou dos
promotores da urbanización.
b) Garantías do exacto cumprimento dos
devanditos compromisos, por importe total do custo que resulte para a
implantación dos servicios e a execución das obras de urbanización e de conexión
cos sistemas xerais existentes, así como, se é o caso, as obras de ampliación e
reforzo necesarias. Estas garantías poderán constituírse mediante calquera dos
mecanismos previstos na lexislación de contratos das administracións públicas e
hanse cancelar, por petición dos interesados, unha vez que quede inscrito o
instrumento de equidistribución no rexistro da propiedade.
Subsección 7ª
Catálogos
Artigo 75º.-Catálogos.
1. Os catálogos son instrumentos
complementarios dos plans que teñen por obxecto identifica-las construccións,
recintos, xardíns, monumentos, inmobles ou outros elementos que, polas súas
singulares características ou valores culturais, históricos, artísticos,
arquitectónicos ou paisaxísticos, se considere conveniente conservar, mellorar
ou recuperar.
2. Os instrumentos de planeamento conterán obrigatoriamente un
catálogo no que se identificarán os núcleos rurais, inmobles, construccións,
instalacións ou outros elementos existentes de carácter tradicional en solo
rústico, ou conxuntos destes, que merezan ser obxecto de especial protección por
razón dos seus valores culturais, históricos, artísticos, arqueolóxicos ou
etnográficos, tales como vivendas, hórreos, fontes, cruceiros, muíños, pazos,
igrexas, pontes, xacementos arqueolóxicos e outros.
3. O planeamento deberá
preve-las medidas necesarias para a protección, conservación, recuperación e
aproveitamento social e cultural dos bens incluídos no catálogo.
4. O
catálogo conterá unha ficha individualizada de cada elemento catalogado na que
se recollerán, como mínimo, os seus datos identificativos, loca lización e
delimitación do seu ámbito de protección, descrición gráfica das súas
características constructivas, estado de conservación e determinacións para a
súa conservación, rehabilitación, mellora ou recuperación.
Capítulo II
Elaboración e aprobación dos instrumentos de ordenación
Sección 1ª
Actos
preparatorios
Artigo 76º.-Elaboración do plan. Os organismos públicos, os
concesionarios de servicios públicos e os particulares prestarán o seu concurso
á redacción dos plans de ordenación e, para o efecto, facilitaranlles ós
organismos encargados da súa redacción os documentos e as informacións
necesarios.
Artigo 77º.-Suspensión de licencias.
1. Os órganos
competentes para a aprobación inicial dos instrumentos de planeamento
urbanístico poderán acorda-la suspensión do procedemento de outorgamento de
licencias de parcelación de terreos, edificación e demolición para áreas ou usos
determinados, co fin de estudia-la súa formación ou reforma. O devandito acordo
deberá publicarse no Diario Oficial de Galicia e nun dos xornais de maior
difusión da provincia.
2. O acordo de aprobación inicial dos instrumentos de
ordenación determinará, por si só, a suspensión do procedemento de outorgamento
de licencias naqueles ámbitos do territorio obxecto de planeamento no caso en
que as novas determinacións deste supoñan a modificación da ordenación
urbanística vixente; para estes efectos, determinará expresamente as áreas
afectadas pola suspensión.
3. A suspensión á que se refire o número 1
anterior extinguirase, en todo caso, no prazo dun ano. Se dentro deste prazo se
producise acordo de aprobación inicial, a suspensión manterase para as áreas nas
cales as novas determinacións de planeamento supoñan modificación da ordenación
urbanística. A suspensión determinada pola aprobación inicial terá unha duración
máxima de dous anos contando desde a devandita aprobación e en calquera caso
extinguirase coa aprobación definitiva do planeamento.
4. Extinguidos os
efectos da suspensión, en calquera dos supostos previstos, non poderán acordarse
novas suspensións no prazo de catro anos por idéntica finalidade.
5. Os
peticionarios de licencias solicitadas con anterioridade á publicación da
suspensión terán dereito a ser indemnizados do custo oficial dos proxectos e á
devolución, se é o caso, dos tributos municipais, sempre que o seu outorgamento
non sexa posible, por resultar incompatible coa nova ordenación establecida.
Artigo 78º.-Propostas de planeamento. As entidades, organismos e
particulares interesados poderán remitirlle ó concello propostas de planeamento
e anteproxectos parciais que sirvan de orientación para a redacción do
planeamento. A aceptación das ditas propostas ou anteproxectos polo órgano ó que
lle corresponda a aprobación do planeamento só terá efectos administrativos
internos.
Sección 2ª
Iniciativa e colaboración no planeamento
Artigo 79º.-Plans de iniciativa particular.
1. Os
particulares poderán redactar e elevarlle á administración competente para a súa
tramitación os instrumentos de desenvolvemento do plan xeral.
2. Os
propietarios afectados deberán presenta-los ditos instrumentos, cando así se
previse no plan xeral, dentro dos prazos establecidos para o efecto.
3. De
obteren a previa autorización do concello, seranlles facilitados polos
organismos públicos cantos elementos informativos precisaren para levar a cabo a
súa redacción, e poderán efectuar en predios particulares as ocupacións
necesarias para a redacción do plan, consonte a Lei de expropiación forzosa.
Sección 3ª
Competencia para a súa formulación
Artigo
80º.-Formulación das normas subsidiarias e complementarias de planeamento. As
normas subsidiarias e complementarias de planeamento serán formuladas polo
conselleiro competente en materia de urbanismo e ordenación do territorio.
Artigo 81º.-Formulación do planeamento xeral.
1. Os plans xerais de
ordenación municipal serán formulados polos concellos respectivos.
2. Nos supostos nos que algún concello non chegase a formular e
aproba-lo correspondente plan xeral, o conselleiro competente en materia de
urbanismo e ordenación do territorio poderá requiri-la súa formulación,
sinalando o prazo máximo para inicia-la súa tramitación. No suposto de que o
municipio non cumpra este requirimento ou paralice inxustificadamente a súa
tramitación, poderá o conselleiro dispoñer que se proceda, por subrogación, á
formulación do plan xeral polo órgano da Administración autonómica que
corresponda. Neste caso, a tramitación realizarase dándolle audiencia ó concello
respectivo, por prazo de dous meses, antes da aprobación inicial e da aprobación
definitiva.
Artigo 82º.-Ordenación urbanística que afecte a varios
municipios.
1. Se as necesidades urbanísticas dun territorio que afecte a
varios municipios aconsellasen a ordenación conxunta daquel, o conselleiro
competente en materia de urbanismo e ordenación do territorio poderá declara-la
súa procedencia, de oficio ou por petición de todos ou algún dos municipios
afectados.
2. Igual medida será de aplicación cando resultase procedente
ordenar urbanisticamente algunha comarca.
3. En ámbolos dous supostos, o
conselleiro competente en materia de urbanismo e ordenación do territorio
resolverá sobre a procedencia da actuación proposta e determinará o seu ámbito e
a quén lle corresponde a súa formulación.
4. Os concellos interesados
participarán activamente no proceso de elaboración e tramitación do plan e no
financiamento dos custos na forma en que determine a resolución do conselleiro.
Artigo 83º.-Formulación do planeamento de desenvolvemento.
1. Os plans
parciais, plans especiais, plans de sectorización e estudios de detalle poderán
ser formulados polos concellos, por outros órganos competentes na orde
urbanística e polos particulares lexitimados para facelo.
2. Os plans
especiais de protección, rehabilitación e mellora do medio rural poderán ser
formulados polo conselleiro competente en materia de urbanismo e ordenación do
territorio ou polos municipios afectados.
Sección 4ª
Procedemento para a
aprobación dos instrumentos de planeamento
Subsección 1ª
Elaboración do
planeamento
Artigo 84º.-Elaboración do planeamento municipal.
1. A
redacción dos instrumentos de planeamento urbanístico será efectuada por
facultativos con titulación universitaria de segundo ou terceiro ciclos.
2.
A redacción do proxecto de plan xeral deberá ser realizada por un equipo
multidisciplinar formado por un mínimo de tres especialistas con titulación
universitaria de segundo ou terceiro ciclos, dos que, como mínimo, un deles terá
que ser arquitecto ou enxeñeiro de camiños, canais e portos.
3. Acordada a
redacción de calquera instrumento de ordenación urbanística, poderá formularse
potestativamente un avance do plan que sirva de orientación á súa redacción, no
que se conteñan a estratexia, as directrices e os obxectivos xerais do plan. A
seguir, abrirase un período de información pública por prazo mínimo dun mes,
mediante anuncio que se publicará no Diario Oficial de Galicia e nun dos xornais
de maior circulación da provincia, durante o cal as entidades e os particulares
poderán suxeri-lo que consideren oportuno e presentar propostas e convenios
urbanísticos que xulguen procedentes.
Subsección 2ª
Tramitación do
planeamento
Artigo 85º.-Procedemento de aprobación do plan xeral.
1.
Rematada a fase de elaboración do planeamento, e inmediatamente antes da súa
aprobación inicial, o expediente completo seralle remitido ó conselleiro
competente en materia de urbanismo e ordenación do territorio para o seu
informe, que deberá ser emitido no prazo de tres meses. Transcorrido este prazo,
poderá continua-la tramitación do plan.
2. O concello que o formulou
procederá á súa aprobación inicial e seguidamente será sometido ó trámite de
información pública, como mínimo durante un mes e como máximo durante dous
meses, mediante anuncio que se publicará no Diario Oficial de Galicia e en dous
dos xornais de maior circulación na provincia, debendo publicarse o anuncio,
neste último caso, en dous días consecutivos. Simultaneamente e durante o mesmo
prazo, daráselles audiencia ós municipios limítrofes. Non será precisa a
notificación do trámite de información pública ós propietarios de terreos
afectados.
3. Simultaneamente ó trámite de información pública, a
Administración municipal deberá solicitarlles ás administracións públicas
competentes os informes sectoriais que resulten necesarios, que deberán ser
emitidos no prazo máximo dun mes, agás que a lexislación sectorial sinale outro
prazo.
4. Os servicios técnicos e xurídicos municipais deberán emitir
informe respecto da conformidade do plan coa lexislación vixente e da calidade
técnica da ordenación proxectada.
5. Cumpridos os trámites sinalados nos
apartados precedentes, o pleno do concello aprobará provisionalmente o contido
do plan coas modificacións que fosen pertinentes e someterallo, co expediente
completo debidamente dilixenciado, ó órgano autonómico competente que deba
outorga-la aprobación definitiva. A consellería, no prazo dun mes, examinará con
carácter previo a integridade documental tanto do proxecto de plan coma do
expediente e das actuacións administrativas realizadas. De apreciarse a omisión
ou defectuosa formalización dalgún trámite, ou a existencia dalgunha deficiencia
na documentación do proxecto, requirirá a reparación das deficiencias
observadas, fixando prazo para o efecto. Ata o cumprimento efectivo do
requirimento non comezará o cómputo do prazo legal para a resolución sobre a
aprobación definitiva. Unha vez completado o expediente, o conselleiro adoptará
motivadamente algunha das seguintes decisións:
a) Aprobar definitivamente o
plan. A aprobación poderá ser parcial cando as deficiencias só afecten a áreas
ou determinacións tan concretas que, prescindindo delas, o planeamento se poida
aplicar con coherencia. A parte obxecto de reparos quedará en suspenso ata que o
concello emende as deficiencias e lle remita o documento corrixido á consellería
para a súa aprobación definitiva.
b) Se non procede outorga-la aprobación
definitiva, o órgano competente sinalará as deficiencias e subseguintes
modificacións que procede introducir, co obxecto de que, unha vez reparadas e
aprobadas polo concello, se eleve de novo o documento para a súa aprobación
definitiva, agás que quedase relevado de facelo pola escasa importancia das
modificacións.
c) Denega-la aprobación definitiva no suposto de que o plan
en tramitación se considere inviable porque as deficiencias constatadas non
sexan susceptibles de emenda.
6. No caso de que se pretenda introducir, no
momento da aprobación provisional polo pleno municipal, modificacións que
signifiquen un cambio substancial do documento inicialmente aprobado, pola
adopción de novos criterios respecto da clasificación e cualificación do solo,
ou en relación coa estructura xeral e orgánica do territorio, abrirase un novo
trámite de información pública con anterioridade ó referido acordo do pleno
municipal e da remisión da documentación oportuna á consellería para resolver
sobre a súa aprobación definitiva.
7. Para resolver sobre a aprobación
definitiva, a consellería competente en materia de urbanismo e ordenación do
territorio analizará:
a) A integridade e suficiencia dos documentos que
integran o plan.
b) A conformidade do plan coa lexislación urbanística
vixente e a adecuación das súas determinacións á protección do medio rural.
c) A coherencia do plan coas directrices de ordenación do territorio e cos
demais instrumentos previstos na Lei 10/1995, de ordenación do territorio de
Galicia, así como coas normas técnicas de planeamento.
d) A incidencia do
plan sobre as materias de competencia autonómica e sobre as políticas
autonómicas de desenvolvemento sostible e a articulación das infraestructuras de
carácter local cos elementos vertebradores do territorio de alcance
supramunicipal. En todo caso, dado o valor do litoral como recurso natural e
ambiental non-renovable, entenderase que a ordenación urbanística dos terreos
situados na franxa de 500 metros desde a ribeira do mar afecta os intereses
autonómicos.
8. O plan xeral entenderase aprobado definitivamente se
transcorren tres meses desde a entrada do expediente completo no rexistro do
órgano competente sen que este comunicase a resolución, sempre que o plan
conteña os documentos e as determinacións preceptivos.
9. Os instrumentos de
planeamento son disposicións de carácter xeral, polo que contra a súa aprobación
definitiva non se poderá recorrer en vía administrativa, senón tan só a través
do correspondente recurso contencioso-administrativo nos termos previstos na
lexislación aplicable.
Artigo 86º.-Tramitación de planeamento de
desenvolvemento.
1. A tramitación dos plans parciais, plans especiais e
plans de sectorización axustarase ó seguinte procedemento:
a) O órgano
municipal competente procederá á súa aprobación inicial e someterao a
información pública como mínimo durante un mes e como máximo durante dous meses,
mediante anuncio que se publicará no Diario Oficial de Galicia e en dous dos
xornais de maior circulación na provincia, debendo publicarse o anuncio, neste
último caso, en dous días consecutivos. Simultaneamente notificaráselles
individualmente a tódolos propietarios dos terreos afectados; para estes
efectos, unicamente será obrigatoria a notificación ós titulares que figuren no
rexistro da propiedade e no catastro, debendo figura-la relación na
documentación do plan.
b) Durante o mesmo tempo no que se realiza o trámite
de información pública, a Administración municipal deberá solicitarlles ás
administracións públicas competentes os informes sectoriais que resulten
preceptivos, que deberán ser emitidos no prazo máximo dun mes, agás que a
lexislación sectorial sinale outro prazo.
c) Os servicios técnicos e
xurídicos municipais deberán emitir informe respecto da conformidade do plan coa
lexislación vixente e da calidade técnica da ordenación proxectada.
d) A
aprobación de plans de sectorización e de plans especiais non previstos no plan
xeral requirirá en todo caso a previa emisión do informe preceptivo e vinculante
no que se refira ó control da legalidade, a tutela dos intereses
supramunicipais, así como do cumprimento das determinacións establecidas nas
directrices de ordenación do territorio e dos plans territoriais e sectoriais.
Para estes efectos, cumpridos os trámites sinalados nos apartados precedentes, o
órgano municipal competente aprobará provisionalmente o contido do plan coas
modificacións que fosen pertinentes e someterallo, co expediente completo
debidamente dilixenciado, ó conselleiro competente en materia de urbanismo e
ordenación do territorio para o seu informe preceptivo, que deberá ser emitido
no prazo de tres meses, contado desde a entrada do expediente completo no
rexistro da consellería. A consellería, no prazo dun mes, examinará con carácter
previo a integridade tanto do proxecto de plan coma do expediente e das
actuacións administrativas realizadas. De apreciarse a omisión ou defectuosa
formalización dalgún trámite ou a existencia dalgunha deficiencia na
documentación do proxecto, requirirá a reparación das deficiencias observadas,
fixando prazo para o efecto. Ata o cumprimento efectivo do requirimento non
comezará o cómputo do prazo legal para a emisión do informe autonómico. Nos
demais casos, non será necesario o informe da consellería nin a aprobación
provisional do plan.
e) Cando, con posterioridade ó trámite de información
pública, se pretendan introducir modificacións que supoñan un cambio substancial
do documento inicialmente aprobado, abrirase un novo trámite de información
pública.
f) Cumpridos os trámites sinalados nos apartados precedentes, o
concello procederá á súa aprobación definitiva.
2. Os estudios de detalle
serán aprobados inicialmente polo órgano municipal competente e sometidos a
información pública polo prazo mínimo de vinte días mediante anuncio que se
publicará no Diario Oficial de Galicia e nun dos xornais de maior circulación na
provincia. Á vista do resultado da información pública, o órgano municipal ha
aprobalos definitivamente coas modificacións que resulten pertinentes.
Artigo 87º.-Tramitación dos plans especiais de protección, rehabilitación e
mellora do medio rural.
1. A tramitación dos plans especiais de protección,
rehabilitación e mellora do medio rural correspóndelle ó conselleiro competente
en materia de urbanismo e ordenación do territorio ou ó municipio que o
formulase.
2. A aprobación inicial será adoptada polo órgano que o
formulase, someténdoo a información pública polo prazo mínimo dun mes, mediante
anuncio que será publicado no Diario Oficial de Galicia e en dous xornais de
maior circulación no ámbito da Comunidade Autónoma, con audiencia ós concellos
afectados nos supostos de que non o formulasen.
3. Cando o plan sexa
tramitado pola Administración municipal, serán de aplicación os apartados 3, 4,
5 e 6 do artigo 85 desta lei.
4. Cumpridos os trámites precedentes,
someterase o plan a informe preceptivo da Comisión Superior de Urbanismo de
Galicia, que deberá ser emitido no prazo máximo de tres meses. Transcorrido este
prazo, poderán proseguirse as actuacións, dispoñendo o conselleiro competente en
materia de urbanismo e ordenación do territorio do prazo de dous meses para a
súa aprobación definitiva. Transcorridos cinco meses desde a entrada do
expediente na consellería sen que se notificase resolución expresa, entenderase
denegada a aprobación do expediente por aplicación do silencio administrativo.
Artigo 88º.-Tramitación das normas subsidiarias e complementarias de
planeamento e doutros instrumentos que afecten a varios municipios.
1. As
normas subsidiarias e complementarias de planeamento e os instrumentos de
ordenación urbanística que afecten a varios municipios serán tramitados polo
conselleiro competente en materia de urbanismo e ordenación do territorio,
seguindo o procedemento previsto neste capítulo.
2. Antes da aprobación
definitiva daráselles traslado do documento elaborado ós municipios afectados a
fin de que poidan examinalo e pronunciarse sobre el mediante acordo adoptado
polo pleno da corporación no prazo máximo dun mes.
Sección 5ª
Outras
disposicións
Artigo 89º.-Competencia para a aprobación definitiva.
1.
Correspóndelle ó conselleiro competente en materia de urbanismo e ordenación do
territorio a aprobación definitiva das normas subsidiarias e complementarias de
planeamento, dos plans xerais de ordenación municipal, dos plans de protección,
rehabilitación e mellora do medio rural e dos instrumentos de planeamento que
afecten a varios termos municipais.
2. A aprobación definitiva dos plans
parciais, especiais e de sectorización e dos estudios de detalle
corresponderalle ó órgano municipal competente.
Artigo 90º.-Prazos para a
aprobación definitiva de instrumentos de planeamento de desenvolvemento de
iniciativa particular.
1. O prazo máximo para resolver sobre a aprobación
inicial de plans de desenvolvemento do plan xeral será de tres meses, contado a
partir da súa presentación no rexistro xeral do concello. Transcorrido este
prazo sen que recaese resolución expresa, poderá entenderse denegada a
aprobación do correspondente instrumento de planeamento.
2. O prazo para a
aprobación definitiva polo concello de plans de desenvolvemento dos plans xerais
será de seis meses, e para a aprobación dos estudios de detalle será de tres
meses, contados desde o acordo de aprobación inicial. Transcorrido este prazo
sen que se procedese á notificación da resolución, quedarán aprobados
definitivamente, sempre que se realizase o trámite de información pública e se
obtivesen os informes preceptivos en sentido favorable.
3. Non se aplicará o
silencio administrativo estimatorio cando os plans ou instrumentos contivesen
determinacións contrarias á lei, ós plans de superior xerarquía ou ás
directrices de ordenación do territorio de Galicia.
Artigo 91º.-Regra
especial de tramitación. O Consello da Xunta de Galicia poderá acorda-la
declaración de urxencia na tramitación dos plans de desenvolvemento do plan
xeral tramitados por iniciativa das administracións públicas ou de empresas con
capital exclusivo ou maioritariamente público que teñan como fin principal a
urbanización, a creación de solo ou a construcción de vivendas de promoción
pública. Neste caso, reduciranse os prazos a dous meses para a aprobación
inicial e a catro meses para a aprobación definitiva, computados segundo dispón
o artigo anterior. Transcorrido calquera destes prazos sen que o concello
comunicase a resolución procedente, o conselleiro competente en materia de
urbanismo e ordenación do territorio actuará por subrogación na tramitación e
aprobación definitiva do plan.
Sección 6ª
Vixencia e revisión dos plans
Artigo 92º.-Vixencia dos plans.
1. Os plans de ordenación terán vixencia
indefinida, sen prexuízo da súa modificación e revisión.
2. O acordo de
aprobación definitiva do planeamento deberá publicarse, no prazo dun mes desde a
súa adopción, no Diario Oficial de Galicia, e o documento que conteña a
normativa e as ordenanzas, no Boletín Oficial da Provincia.
3. Cando a
competencia para a aprobación definitiva lle corresponda ó concello, esta
seralle comunicada á consellería competente en materia de urbanismo e ordenación
do territorio, á vez que se lle dará traslado dunha copia autenticada de dous
exemplares do instrumento aprobado definitivamente con tódolos planos e
documentos que integran o plan sobre os que recaese o acordo de aprobación
definitiva, debidamente dilixenciados polo secretario do concello, facendo
consta-la dita circunstancia. No anuncio de aprobación definitiva farase
consta-la remisión da documentación á consellería.
4. A eficacia do acto de
aprobación definitiva e a entrada en vigor do plan aprobado quedan condicionadas
ó cumprimento do disposto neste artigo e ó que dispoña para o efecto a
lexislación reguladora da administración actuante.
5. Nas materias reguladas
por esta lei, será a consellería competente en materia de urbanismo e ordenación
do territorio a que teña a competencia para proceder ó requirimento de anulación
dos actos e acordos das corporacións locais, regulado polo artigo 217 da Lei
5/1997, de Administración local de Galicia, e polos artigos 65 e 66 da Lei
7/1985, reguladora das bases do réxime local. É así mesmo esta consellería á que
se lle deberá efectua-la comunicación dos actos e acordos municipais segundo o
previsto na lexislación do réxime local. Os prazos ós que fan referencia os
preceptos citados comezarán a contar desde a recepción da documentación no
rexistro da consellería, correspondéndolle ó conselleiro formular, se é o caso,
o correspondente requirimento.
Artigo 93º.-Alteración do planeamento.
1.
A alteración do contido dos instrumentos de planeamento urbanístico poderá
levarse a cabo mediante a revisión deles ou a modificación dalgún ou algúns dos
elementos que os constitúan.
2. Enténdese por revisión do planeamento xeral
a adopción de novos criterios respecto da estructura xeral e orgánica do
territorio ou da clasificación do solo, motivada pola elección dun modelo
territorial distinto ou pola aparición de circunstancias sobrevidas, de carácter
demográfico ou económico, que incidan substancialmente sobre a ordenación, ou
polo esgotamento da súa capacidade. A revisión poderá determina-la substitución
do instrumento de planeamento existente e observaranse as mesmas disposicións
enunciadas para a súa tramitación e aprobación.
3. Nos demais supostos, a
alteración das determinacións do plan considerarase como modificación deste,
aínda cando a dita alteración implique cambios illados na clasificación, na
cualificación do solo ou na delimitación do ámbito dos polígonos.
4. A
revisión do planeamento e as modificacións de calquera dos elementos dos plans,
proxectos, normas e ordenanzas suxeitaranse ás mesmas disposicións enunciadas
para a súa tramitación e aprobación, sen prexuízo do disposto no artigo 62 desta
lei.
Artigo 94º.-Modificación dos plans.
1. Calquera modificación do
planeamento urbanístico deberá fundamentarse en razóns de interese público
debidamente xustificadas encamiñadas á mellora substancial da ordenación
urbanística vixente, ó desconxestionamento urbano, á mellora da articulación dos
espacios libres públicos e dos volumes construídos, á eliminación de usos non
desexables ou á incorporación doutros necesarios, á creación de novas dotacións
urbanísticas públicas, á resolución de problemas de circulación e a outros fins
públicos.
2. Non se poderán formular novas modificacións do planeamento
urbanístico durante a tramitación dun plan xeral de ordenación municipal ou da
súa revisión; é dicir, desde a súa aprobación inicial ata a súa aprobación
definitiva, agás en execución de sentencias.
3. Cando a modificación tendese
a incrementa-la intensidade do uso dunha zona, requirirase para aprobala a
previsión das maiores dotacións públicas, de acordo cos estándares establecidos
no apartado 2 do artigo 47, debendo situarse as novas dotacións no mesmo
distrito ou sector, segundo se trate de solo urbano ou urbanizable.
4. Se a
modificación dos plans urbanísticos afectase terreos cualificados como zonas
verdes ou espacios libres públicos, a súa aprobación requirirá o previo informe
favorable da Comisión Superior de Urbanismo de Galicia, que deberá ser emitido
no prazo de tres meses, contados desde a entrada do expediente completo no
rexistro da consellería competente en materia de urbanismo e ordenación do
territorio. Transcorrido o citado prazo sen que se emita informe, entenderase
emitido en sentido desfavorable.
5. Non se poderán aprobar modificacións de
planeamento que impliquen a diminución ou eliminación de dotacións públicas sen
preve-la substitución das que se eliminen por outras de superficie e
funcionalidade similar no mesmo distrito ou sector, segundo se trate de solo
urbano ou urbanizable, agás que se xustifique a súa innecesariedade e se
manteñan os estándares de reserva mínimos establecidos nesta lei.
Artigo
95º.-Modificación dos plans en solo rústico.
1. Prohíbese toda modificación
do planeamento urbanístico que implique a conversión ou inclusión directa de
solo rústico na clase de solo urbano.
2. Só será admisible o cambio de
clasificación do solo rústico en urbanizable cando se xustifique de modo
fidedigno e manifesto a perda dos valores rurais, tradicionais, paisaxísticos,
etnográficos, culturais e, en xeral, as razóns determinantes da súa inclusión no
solo rústico. Neste caso, será necesario obte-lo previo informe favorable da
Comisión Superior de Urbanismo de Galicia, que deberá ser emitido no prazo de
tres meses, contados desde a entrada do expediente completo no rexistro da
consellería competente en materia de urbanismo e ordenación do territorio.
Transcorrido o citado prazo sen que se emita informe, entenderase emitido en
sentido desfavorable.
3. Non se poderá clasificar ou reclasificar como solo
urbanizable o solo rústico que sufrise os efectos dun incendio forestal a partir
da entrada en vigor desta lei ou nos cinco anos anteriores a ela, agás
autorización expresa do Consello da Xunta de Galicia e na forma que
regulamentariamente se determine.
4. A competencia para a aprobación
definitiva das modificacións do planeamento que teñan por obxecto a
reclasificación de solo rústico de especial protección correspóndelle ó Consello
da Xunta de Galicia, logo do informe favorable da Comisión Superior de Urbanismo
de Galicia. O prazo para a aprobación definitiva será de seis meses, contados
desde a entrada do expediente completo no rexistro da consellería competente en
materia de urbanismo e ordenación do territorio. Transcorrido o devandito prazo
sen resolución expresa, entenderase denegada a aprobación da modificación.
Artigo 96º.-Suspensión do planeamento.
1. O Consello da Xunta, a
instancias do conselleiro competente en materia de urbanismo e ordenación do
territorio, e logo da audiencia do concello afectado, poderá suspender para a
súa revisión, en todo ou en parte do ámbito ó que se refiran, a vixencia dos
instrumentos de ordenación urbanística.
2. O acordo de iniciación do
expediente correspóndelle ó conselleiro e determina por si só a suspensión
automática do procedemento de outorgamento de licencias ata a entrada en vigor
da ordenación provisional.
3. Co acordo de suspensión, que deberá ser
adoptado polo Consello da Xunta no prazo de tres meses desde o acordo de
iniciación, aprobarase a ordenación provisional, que se publicará no Diario
Oficial de Galicia e estará vixente con carácter transitorio ata a entrada en
vigor do novo planeamento.
Capítulo III Efectos da aprobación dos plans
Artigo 97º.-Executividade do planeamento. Os instrumentos de ordenación
urbanística serán inmediatamente executivos trala súa entrada en vigor segundo o
disposto no artigo 92 desta lei.
Artigo 98º.-Declaración de utilidade
pública.
1. A aprobación dos instrumentos de ordenación urbanística
implicará a declaración de utilidade pública e a necesidade de ocupación dos
bens e dereitos afectados ós fins de expropiación ou imposición de servidumes.
2. Cando para a execución do planeamento non fose necesaria a expropiación
do dominio e bastase a constitución dalgunha servidume sobre el, prevista polo
dereito privado ou administrativo, poderá impoñerse, se non se alcanzase acordo
co propietario, de acordo co procedemento da Lei de expropiación forzosa. Así
mesmo, cando deban modificarse ou suprimirse servidumes privadas por estar en
contradicción coas determinacións do planeamento, poderá expropiarse segundo o
procedemento da citada lei.
Artigo 99º.-Iniciación de expropiacións por
ministerio da lei. Cando transcorran cinco anos desde a entrada en vigor do plan
sen que se leve a efecto a expropiación dos terreos que estean destinados a
sistemas xerais ou dotacións públicas locais que non deban ser obxecto de cesión
obrigatoria por non resultar posible a xusta distribución de beneficios e
cargas, o titular dos bens advertirá á administración do seu propósito de
inicia-lo expediente de prezo xusto, que poderá levarse a cabo por ministerio da
lei se transcorren outros dous anos desde o momento de efectua-la advertencia.
Para iso, o propietario poderá presenta-la correspondente folla de aprecio, e,
se transcorresen tres meses sen que a administración a acepte, poderá aquel
dirixirse ó Xurado de Expropiación de Galicia, que fixará o prezo xusto.
Artigo 100º.-Publicidade.
1. Os instrumentos de ordenación urbana, con
tódolos seus documentos, tanto se se atopan aprobados coma durante a súa
tramitación, serán públicos e calquera persoa poderá, en todo momento,
consultalos, obter copias deles logo do pagamento do prezo correspondente e
solicitar información sobre eles no concello.
2. Toda persoa terá dereito a
que o municipio correspondente a informe por escrito sobre o réxime e condicións
urbanísticas aplicables a un terreo concreto ou ó sector, polígono ou ámbito de
planeamento no que se atope incluído. Esta información deberá ser facilitada por
parte da Administración municipal no prazo máis breve posible e, como máximo, no
de tres meses, contados desde a presentación da solicitude no rexistro
municipal.
3. Os concellos deberán regular, mediante a correspondente
ordenanza, a cédula urbanística dos terreos ou edificios existentes en solo
urbano e urbanizable. Ó expedi-la cédula, se o plan estivese en proceso de
modificación ou revisión, farase constar expresamente esta circunstancia nela.
Artigo 101º.-Obrigatoriedade.
1. Os particulares, o mesmo cá
administración, quedarán obrigados ó cumprimento das disposicións sobre
ordenación urbana contidas nesta lei, nas normas que a desenvolven e nos
instrumentos de ordenación aprobados segundo ela.
2. Serán nulas de pleno
dereito as reservas de dispensación que se contivesen nos plans ou ordenanzas,
así como as que, con independencia deles, se concedesen.
Artigo 102º.-Usos e
obras provisionais. Malia a obrigatoriedade da observancia dos plans, se non
dificultasen a súa execución, poderán autorizarse usos e obras xustificadas de
carácter provisional en solo urbano non-consolidado, solo urbanizable delimitado
e terreos afectados a sistemas xerais en tanto non se iniciase o procedemento de
xestión correspondente, sempre que non estean expresamente prohibidos pola
lexislación urbanística ou sectorial nin polo planeamento xeral, que deberán
derrubarse cando o acordase o concello, sen dereito a indemnización. A
autorización aceptada polo propietario farase constar baixo as indicadas
condicións no rexistro da propiedade. As obras executadas para usos provisionais
deberán se-las mínimas imprescindibles para permitir unhas instalacións
facilmente desmontables. Non se admiten como usos provisionais os residenciais
nin os industriais.
Artigo 103º.-Edificios fóra de ordenación.
1. Os
edificios e instalacións erixidos con anterioridade á aprobación definitiva do
planeamento urbanístico que resultasen desconformes con este quedarán sometidos
ó réxime de fóra de ordenación.
2. Nas construccións e edificacións que
queden en situación de fóra de ordenación por total incompatibilidade coas
determinacións do novo planeamento só se poderán autorizar obras de simple
conservación e as necesarias para o mantemento do uso preexistente.
3. Nas
construccións só parcialmente incompatibles co novo planeamento poderanse
autoriza-las obras de mellora, ampliación ou reforma que se determinen no plan.
4. O concello comunicaralle ó rexistro da propiedade, para efectos da súa
constancia, as limitacións e condicións especiais na concesión de licencias en
edificacións fóra de ordenación.
Título III
Normas de aplicación directa
Capítulo I
Disposicións xerais
Artigo 104º.-Adaptación ó ambiente.
As construccións e instalacións deberán adaptarse ó ambiente no que estivesen
situadas, e para tal efecto:
a) As construccións en lugares inmediatos ou
que formen parte dun grupo de edificios de carácter artístico, histórico, típico
ou tradicional deberán harmonizar con el. Igualmente cando, sen existir un
conxunto de edificios, houbese algún de grande importancia ou calidade dos
caracteres indicados.
b) Nos lugares de paisaxe aberta ou natural, sexa
rural ou marítima, ou nas perspectivas que ofrezan os conxuntos urbanos de
características histórico-artísticas, típicos ou tradicionais e nas inmediacións
das estradas ou camiños de traxecto pintoresco, non se permitirá que a
situación, masa ou altura das construccións, muros e cerramentos, ou a
instalación doutros elementos, limiten o campo visual para contempla-las belezas
naturais, rompan a harmonía da paisaxe, desfiguren a perspectiva propia dela ou
limiten ou impidan a contemplación do conxunto.
c) A tipoloxía das
construccións deberá ser congruente coas características do contorno e os
materiais empregados para a renovación e acabado de fachadas e cubertas das
edificacións e os cerramentos de parcelas deberán harmonizar coa paisaxe na que
se vaian levar a cabo.
d) Queda prohibida a publicidade estática que, polas
súas dimensións, localización ou colorido non cumpra as anteriores prescricións.
Artigo 105º.-Altura das edificacións. En municipios sen planeamento xeral,
non poderá edificarse cunha altura superior a dúas plantas nin supera-los 7
metros de altura medidos desde a rasante do terreo ó arrinque inferior da
vertente de cuberta.
Artigo 106. Protección das vías de circulación.
1.
As construccións e cerramentos que se constrúan con obra de fábrica, vexetación
ornamental ou outros elementos permanentes, en zonas non consolidadas pola
edificación, terán que desprazarse un mínimo de 4 metros do eixe da vía pública
á que dean fronte, agás que o instrumento de ordenación estableza unha distancia
superior. Unicamente se exclúe desta obrigación a colocación de marcos e
cerramentos de postes e arame destinados a delimita-la propiedade rústica. En
todo caso, deberá cumprirse o disposto pola lexislación sectorial de aplicación.
2. Non se poderán realizar obras de construcción de novas vías de
circulación de vehículos automóbiles que non estean previstas nos plans xerais
ou noutros instrumentos de planeamento urbanístico ou de ordenación do
territorio, sen prexuízo do disposto na lexislación sectorial de aplicación.
Título IV
Execución dos plans de ordenación
Capítulo I
Disposicións xerais
Artigo 107º.-Finalidade.
1. As normas que
regulan a xestión urbanística teñen como finalidade garanti-la execución das
previsións do planeamento, o reparto equitativo das cargas e beneficios
derivados deste e establece-las vías para garantir que a comunidade participe
nas plusvalías que xera a habilitación de solo para usos urbanísticos.
2. A
execución do planeamento desenvolverase polos procedementos establecidos nesta
lei.
Artigo 108º.-Competencias.
1. A execución dos plans de ordenación
urbanística correspóndelles ós municipios. A Comunidade Autónoma poderá tamén
executa-lo planeamento urbanístico en desenvolvemento das súas competencias e
sempre que concorra un interese supramunicipal.
2. A execución dos plans
polo sistema de expropiación pode ser obxecto de concesión administrativa ou ser
asumida polos órganos ou entidades da Administración autonómica ou do Estado.
3. Os particulares poderán participar na execución do planeamento a través
dos procedementos previstos por esta lei.
Artigo 109º.-Presupostos da
execución.
1. A execución do planeamento require a aprobación do planeamento
que conteña a ordenación detallada.
2. En solo urbano non-consolidado será
suficiente a aprobación do planeamento xeral, se este contivese a súa ordenación
detallada. No seu defecto, precisarase a aprobación do correspondente plan
especial, de acordo co que se estableza no planeamento xeral.
3. En solo
urbanizable delimitado requirirase a previa aprobación do plan parcial do sector
correspondente, agás que o plan xeral establecese a ordenación detallada.
4.
En solo urbanizable non-delimitado esixirase previamente a aprobación do
correspondente plan de sectorización.
5. A execución dos sistemas xerais
esixirá a aprobación previa dun plan especial cando a súa delimitación e
ordenación detallada non estivese contida no plan xeral.
Artigo
110º.-Execución e conservación de obras de urbanización.
1. Os proxectos de
urbanización son proxectos de obras que teñen por finalidade executa-los
servicios e as dotacións establecidos no planeamento.
2. Os proxectos de
urbanización non poderán modifica-las previsións do planeamento que desenvolven,
sen prexuízo de que poidan efectua-las adaptacións esixidas pola execución
material das obras.
3. Os proxectos de urbanización abranguerán unha memoria
descritiva das características das obras, plano de situación debidamente
referenciado e planos de proxecto e de detalle, prego de prescricións técnicas,
medicións, cadros de prezos e orzamento.
4. Os proxectos de urbanización
serán aprobados inicialmente polo órgano municipal competente e sometidos a
información pública polo prazo mínimo de vinte días mediante anuncio que se
publicará no Boletín Oficial da Provincia e nun dos xornais de maior circulación
na provincia. Á vista do resultado da información pública, o órgano municipal
aprobaraos definitivamente coas modificacións que resulten pertinentes.
5. A
recepción polo concello das obras de urbanización en execución do planeamento
rexerase polo disposto na lexislación de contratos das administracións públicas.
No caso de que a administración non resolva expresamente sobre a recepción das
obras de urbanización no prazo de tres meses, contados desde que se inste á
recepción, bastará o ofrecemento formal de cesión delas pola persoa responsable
da execución, para os efectos de entender recibidas as obras.
6. A
conservación da urbanización corresponderalle ó concello. O planeamento
urbanístico poderá preve-la obriga dos propietarios dos soares resultantes da
execución da urbanización de constituírse en entidade urbanística de
conservación, e, neste caso, a conservación da urbanización corresponderá a esta
entidade polo prazo que sinale o plan. As entidades urbanísticas de conservación
son entidades de dereito público, de adscrición obrigatoria e personalidade e
capacidade xurídica propias para o cumprimento dos seus fins. Os requisitos para
a súa constitución e inscrición no rexistro administrativo correspondente e o
contido mínimo dos estatutos estableceranse regulamentariamente. As cotas de
conservación que lles corresponda satisfacer ós membros da entidade urbanística
de conservación serán obrigatorias e esixibles pola vía de constrinximento.
Contra os acordos da entidade urbanística de conservación caberá formular
recurso de alzada ante o órgano municipal competente.
Capítulo II
Áreas
de reparto
Artigo 111º.-Determinación.
1. Os plans xerais de ordenación
municipal deberán delimitar áreas de reparto de beneficios e cargas no solo
urbano non-consolidado e no solo urbanizable delimitado.
2. En solo urbano
consolidado, os plans xerais non poderán definir áreas de reparto nin ningún
outro instrumento ou técnica de distribución de cargas e beneficios, sen
prexuízo do contido dos dereitos e obrigacións dos propietarios desta clase de
solo recollidos no artigo 19 desta lei.
3. As áreas de reparto poderán ser
descontinuas tanto en solo urbano non-consolidado coma en solo urbanizable.
4. No solo urbanizable delimitado, as áreas de reparto incluirán un ou
varios sectores completos e os sistemas xerais que se integren neles ou que se
lles adscriban para efectos da súa xestión.
5. En solo urbanizable
non-delimitado, as áreas de reparto definiranse por medio dos plans de
sectorización que as ordenen e desenvolvan, conforme os criterios sinalados para
o efecto no plan xeral, incluíndo obrigatoriamente os terreos necesarios para
sistemas xerais e dotacións públicas así como os enlaces do sector cos sistemas
xerais viarios e sistemas xerais de infraestructuras existentes.
Artigo
112º.-Regras para a delimitación.
1. A delimitación de áreas de reparto
efectuarase tendo en conta o equilibrio de beneficios e cargas entre as
distintas áreas así como a proporcionalidade entre a edificabilidade resultante
e as cargas e dotacións previstas.
2. Serán incluídos nas áreas de reparto
os terreos destinados a sistemas xerais, agás cando a súa propia magnitude
determine a improcedencia de que sexan obtidos a través dos sistemas de reparto
de cargas e beneficios.
3. Dentro de cada área de reparto deberán
delimitarse polígonos que permitan o cumprimento conxunto dos deberes de cesión,
de distribución de cargas e beneficios e de urbanización que fosen procedentes.
Capítulo III Aproveitamento tipo
Artigo 113º.-Cálculo en solo urbano
non-consolidado.
1. En solo urbano non-consolidado, o aproveitamento tipo de
cada área de reparto obterase dividindo o aproveitamento lucrativo total,
incluído o dotacional privado correspondente a ela, expresado sempre en metros
cadrados edificables do uso e tipoloxía edificatoria característicos, pola súa
superficie total, excluídos os terreos afectos a dotacións públicas, de carácter
xeral ou local, xa existentes no momento de aprobación do plan xeral que se
manteñan. O resultado reflectirá sempre, unitariamente, a superficie edificable
do uso e tipoloxía característicos por cada metro cadrado de solo da área
respectiva.
2. Nos supostos nos que o plan xeral non estableza a
edificabilidade por medio dun coeficiente, o aproveitamento tipo deberá
deducirse da edificabilidade resultante por aplicación das condicións xerais da
edificación establecidas polo propio planeamento.
3. Para que o
aproveitamento tipo poida expresarse por referencia ó uso e tipoloxía
edificatoria característicos, o planeamento fixará xustificadamente os
coeficientes de ponderación relativa entre o dito uso e tipoloxía, ó que sempre
se lle asignará o valor da unidade, e os restantes, ós que corresponderán
valores superiores ou inferiores, en función das circunstancias concretas do
municipio e área de reparto.
4. Non será necesario que o plan xeral
determine o aproveitamento tipo cando, efectuada a distribución dos sistemas
xerais e a atribución de usos e intensidades, se poidan estimar suficientemente
equilibrados os aproveitamentos. Para estes efectos, o plan xeral deberá
xustifica-la equivalencia e a nivelación do aproveitamento dos distintos
polígonos en razón á proporción de sistemas que se haberán de incluír ou
adscribir en cada un deles e ó valor relativo dos usos e intensidades previstos.
Artigo 114º.-Cálculo en solo urbanizable. En solo urbanizable o
aproveitamento tipo de cada área de reparto determinarase dividindo o
aproveitamento lucrativo total, expresado en metros cadrados edificables do uso
característico, pola superficie total da área, incluíndo os sistemas xerais
pertencentes a ela, con exclusión dos terreos afectos a dotacións públicas de
carácter xeral ou local existentes no momento de aprobación do plan xeral que se
manteñan.
Capítulo IV
Regras xerais para a equidistribución
Sección
1ª
Principios e criterios
Artigo 115º.-Obxecto. 1. A equidistribución
ten por obxecto distribuír xustamente as cargas e os beneficios da ordenación
urbanística, regulariza-la configuración dos predios, situa-lo seu
aproveitamento en zonas aptas para a edificación de acordo co planeamento e
localizar sobre parcelas determinadas e nesas mesmas zonas o aproveitamento que,
se é o caso, lle corresponda ó municipio.
2. Entenderase por instrumento de
equidistribución ou reparcelación a agrupación de predios comprendidos no
polígono para a súa nova división axustada ó planeamento, con adxudicación das
parcelas resultantes ós interesados en proporción ós seus respectivos dereitos.
3. A reparcelación comprende tamén a determinación das indemnizacións ou
compensacións necesarias para que quede plenamente cumprido, dentro do seu
ámbito espacial, o principio da xusta distribución entre os interesados das
cargas e beneficios da ordenación urbanística.
4. A distribución xusta das
cargas e beneficios da ordenación será necesaria sempre que o plan lles asigne
desigualmente ós predios afectados o volume ou superficie edificable, os usos
urbanísticos ou as limitacións e cargas da propiedade.
Artigo 116º.-Contido
do instrumento de equidistribución.
1. O instrumento de equidistribución
terá en conta os seguintes criterios:
a) O dereito dos propietarios será
proporcional á superficie das parcelas respectivas. En solo urbano
non-consolidado, o dereito dos propietarios afectados será proporcional ó valor
urbanístico da superficie dos seus respectivos predios. Non obstante, os
propietarios, por unanimidade, poderán adoptar un criterio distinto.
b) A
valoración das parcelas achegadas e das resultantes deberá referirse ó momento
de presentación do instrumento de equidistribución para a súa aprobación ou
tramitación polo municipio.
c) As plantacións, obras, edificacións,
instalacións e melloras que non poidan conservarse valoraranse con independencia
do solo, e o seu importe deberáselle satisfacer ó propietario interesado con
cargo ó proxecto, en concepto de gastos de urbanización.
d) As obras de
urbanización non-contrarias ó planeamento vixente ó tempo da súa realización que
resulten útiles para a execución do novo plan serán consideradas igualmente como
obras de urbanización con cargo ó proxecto, e satisfaráselle o seu importe ó
titular do terreo sobre o que se realizasen.
e) Toda a superficie
susceptible de aproveitamento privado do polígono non destinada a un uso
dotacional público deberá ser obxecto de adxudicación entre os propietarios
afectados, en proporción ós seus respectivos dereitos na equidistribución.
f) Para a determinación do valor das parcelas resultantes considerarase o
valor de repercusión en parcela, determinado na forma que sinale a normativa
sobre fixación de valores catastrais. Se o valor de repercusión en parcela non
estivese fixado pola Administración tributaria conforme as determinacións do
plan en execución, ou perdera a súa vixencia, calcularase aquel aplicando os
valores de repercusión obtidos polo método residual. As compensacións económicas
substitutivas ou complementarias por diferencias de adxudicación que, se é o
caso, procedan fixaranse de conformidade co establecido nos parágrafos
anteriores.
g) Procurarase, sempre que sexa posible, que os predios
adxudicados estean situados nun lugar próximo ó das antigas propiedades dos
mesmos titulares.
h) Cando a escasa contía dos dereitos dalgúns propietarios
non permita que se lles adxudiquen predios independentes a todos eles, os soares
resultantes adxudicaránselles en pro indiviso a tales propietarios. Non
obstante, se a contía deses dereitos non alcanzase o 15 % da parcela mínima
edificable, a adxudicación poderá substituírse por unha indemnización en
metálico.
2. En ningún caso poderán adxudicarse como predios independentes
superficies inferiores á parcela mínima edificable ou superficies que non reúnan
a configuración e as características adecuadas para a súa edificación de acordo
co planeamento.
3. Non serán obxecto de nova adxudicación, conservándose as
propiedades primitivas, sen prexuízo, cando fose necesario, da regularización de
lindes e das compensacións económicas que procedan:
a) Os terreos edificados
de acordo co planeamento.
b) Os terreos con edificación non axustada ó
planeamento, cando a diferencia, en máis ou en menos, entre o aproveitamento que
lle corresponda segundo o plan e o que correspondería ó propietario en
proporción ó seu dereito na equidistribución sexa inferior ó 15 % deste último,
sempre que non estiveran destinados a usos incompatibles coa ordenación
urbanística.
c) Os inmobles que iniciasen expediente de declaración de ben
de interese cultural ou estean incluídos nos catálogos ós que se refire o artigo
75.
Artigo 117º.-Procedemento de aprobación.
1. O expediente de
aprobación do instrumento de equidistribución entenderase iniciado ó aprobarse a
delimitación do polígono.
2. A iniciación do expediente de equidistribución
implica, sen necesidade de declaración expresa, a suspensión do outorgamento de
licencias de parcelación e edificación no ámbito do polígono.
3. Unha vez
aprobado inicialmente polo órgano municipal competente, someterase o proxecto a
información pública por un prazo mínimo de vinte días a través da correspondente
publicación no Boletín Oficial da Provincia, con notificación individualizada ós
interesados. Para estes efectos, o municipio deberá ter á disposición do público
un exemplar do expediente administrativo, con toda a documentación que conste.
4. A aprobación definitiva deberá recaer no prazo máximo de dous meses desde
a conclusión do trámite de información pública. Transcorrido este prazo sen
resolución expresa, o instrumento de equidistribución entenderase aprobado por
silencio agás nos supostos nos que na fase de información pública ou durante a
instrucción do expediente formulasen alegacións os propietarios ou titulares de
dereitos afectados; nese caso o silencio terá efectos desestimatorios.
5. O
procedemento establecido neste artigo aplicaráselles con carácter supletorio ós
sistemas de actuación indirectos previstos na lei.
Artigo 118º.-Efectos.
1. O acordo aprobatorio do instrumento de equidistribución producirá os
seguintes efectos:
a) Transmisión ó municipio, en pleno dominio e libre de
cargas, de tódolos terreos de cesión obrigatoria para a súa incorporación ó
patrimonio do solo ou a súa afectación ós usos previstos no planeamento.
b)
Subrogación, con plena eficacia real, das antigas polas novas parcelas, sempre
que quede establecida a súa correspondencia.
c) Afectación real das parcelas
adxudicadas ó cumprimento das cargas e pagamento dos gastos inherentes ó sistema
de actuación correspondente.
2. A aprobación definitiva do instrumento de
equidistribución habilita a administración para proceder, inmediatamente e sen
ulterior trámite, á ocupación dos terreos e bens que, pola súa cualificación
urbanística, deban ser obxecto de cesión obrigatoria e gratuíta, e daqueloutros
incluídos no ámbito que resulten necesarios para a execución material das obras
de urbanización.
Artigo 119º.-Extinción ou transformación de dereitos e
cargas.
1. Cando non teña lugar a subrogación real, o acordo aprobatorio do
instrumento de equidistribución producirá a extinción dos dereitos reais e
cargas constituídos sobre o predio achegado, correndo a cargo do propietario que
o achegou a indemnización correspondente, fixándose o seu importe no mencionado
acordo.
2. Nos supostos de subrogación real, se existisen dereitos reais ou
cargas que se consideren incompatibles co planeamento, o acordo aprobatorio da
equidistribución declarará a súa extinción e fixará a indemnización
correspondente a cargo do propietario respectivo.
3. Existindo subrogación
real e compatibilidade co planeamento urbanístico, se a situación e as
características do novo predio fosen incompatibles coa subsistencia dos dereitos
reais ou cargas que deberían recaer sobre eles, as persoas ás que estes dereitos
ou cargas favorecesen poderán obte-la súa transformación nun dereito de crédito
con garantía hipotecaria sobre o novo predio, na contía na que a carga se
valorara. O rexistrador da propiedade que aprecie tal incompatibilidade farao
constar así no asento respectivo. En defecto de acordo entre as partes
interesadas, calquera delas poderá acudir ó xulgado competente da orde civil
para obter unha resolución declarativa da compatibilidade ou incompatibilidade
e, neste último caso, para fixa-la valoración da carga e a constitución da
mencionada garantía hipotecaria.
4. Malia o disposto nos números 1 e 2, as
indemnizacións pola extinción de servidumes ou dereitos de arrendamento
incompatibles co planeamento ou a súa execución consideraranse gastos de
urbanización, correspondéndolles ós propietarios en proporción á superficie dos
seus respectivos terreos.
Artigo 120º.-Inscrición. Unha vez firme en vía
administrativa o acordo de aprobación definitiva do instrumento de
equidistribución, procederase á súa inscrición no rexistro da propiedade, na
forma que se establece na lexislación aplicable.
Artigo 121º.-Efectos
tributarios e supletoriedade das normas de expropiación forzosa.
1. As
adxudicacións de terreos a que dea lugar a equidistribución, cando se efectúan
en favor dos propietarios comprendidos no correspondente polígono e en
proporción ós seus respectivos dereitos, gozarán de tódalas exencións
tributarias que estableza a lexislación aplicable. Respecto da incidencia destas
transmisións no imposto sobre o incremento do valor dos terreos de natureza
urbana haberá que aterse ó disposto na normativa estatal.
2. Supletoriamente
aplicaránselle á equidistribución as normas da expropiación forzosa.
Sección
2ª Operacións de reorganización da propiedade en solo urbano consolidado
Artigo 122º.-Obxecto.
1. Cando fose necesario adapta-la configuración
física das parcelas en solo urbano consolidado, en aplicación das determinacións
do planeamento urbanístico, o municipio poderá delimitar zonas de normalización
de predios sen que iso produza minoración dos aproveitamentos atribuídos polo
plan nin imposición de cesión de aproveitamento lucrativo a favor do municipio.
As eventuais variacións no valor dos predios compensaranse en metálico ou na
forma en que cada caso se estableza no correspondente procedemento.
2. O
procedemento para delimita-las zonas de normalización de predios, se non se
contivese no planeamento de ordenación detallada, iniciarase de oficio ou por
instancia de parte, e deberá incluír unha memoria e planos xustificativos,
someténdose a audiencia dos interesados por prazo de vinte días. A competencia
para a resolución do procedemento correspóndelle ó órgano municipal competente.
Capítulo V
Polígonos de execución e outros instrumentos da xestión
urbanística
Artigo 123º.-Polígonos.
1. Os polígonos configúranse como os
ámbitos territoriais que comportan a execución integral do planeamento e serán
delimitados polo plan que conteña a ordenación detallada, de forma que permitan
o cumprimento conxunto dos deberes de cesión, de urbanización e de xusta
distribución de cargas e beneficios na totalidade da súa superficie. En solo
urbano non-consolidado, os polígonos poderán ser descontinuos só para os efectos
de incluír terreos destinados a sistemas xerais.
2. A execución do
planeamento realizarase por polígonos completos, agás cando se trate de executar
directamente os sistemas xerais ou as actuacións illadas previstas no artigo 124
desta lei.
3. Non poderán delimitarse polígonos que teñan unha diferencia de
aproveitamento superior ó 15 % con relación ó aproveitamento tipo da área de
reparto correspondente.
Artigo 124º.-Actuacións illadas. O municipio poderá
promover actuacións illadas en solo urbano para facer posible a execución de
elementos concretos previstos polo planeamento. A obtención dos terreos
necesarios realizarase mediante a aplicación dos mecanismos previstos no artigo
166.1 desta lei.
Artigo 125º.-Sociedades mercantís para a execución do
planeamento.
1. As entidades locais e demais administracións públicas
poderán constituír sociedades mercantís cun capital social que pertenza íntegra
ou maioritariamente a elas, segundo a lexislación aplicable, para a execución
dos plans de ordenación.
2. A participación da iniciativa privada no capital
social deberá realizarse de acordo cos principios de publicidade e concorrencia
inherentes á contratación administrativa. Non obstante, a administración poderá
ofrecérlle-la subscrición dunha parte do capital da sociedade que se vai
constituír a tódolos propietarios afectados sen licitación. A distribución da
devandita parte do capital entre os propietarios que aceptasen participar na
sociedade farase en proporción á superficie dos seus terreos.
3. A
administración poderalles encomendar a estas sociedades instrumentais, de forma
directa, a execución das obras de urbanización e as operacións de xestión e
execución do polígono, calquera que sexa o sistema de actuación elixido.
Capítulo VI
Sistemas de actuación
Sección 1ª
Disposicións xerais
Artigo 126º.-Clases de sistemas de actuación.
1. Os polígonos
desenvolveranse polo sistema de actuación que a administración determine en cada
caso.
2. Os sistemas de actuación son os seguintes:
a) Sistemas de
actuación directos:
1. Cooperación.
2. Expropiación.
b) Sistemas de
actuación indirectos:
1. Concerto.
2. Compensación.
3. Concesión de
obra urbanizadora.
3. A expropiación forzosa poderá aplicarse, ademais, para
a execución dos sistemas xerais da ordenación urbanística do territorio ou
dalgún dos seus elementos, ou para realizar actuacións illadas en solo urbano.
Artigo 127º.-Elección do sistema de actuación.
1. O municipio elixirá o
sistema de actuación aplicable tendo en conta as características e complexidades
da iniciativa que se vai desenvolver, os medios cos que conte, a colaboración da
iniciativa privada e as demais circunstancias que concorran.
2. A
determinación do sistema de actuación deberá incluírse obrigatoriamente nos
instrumentos de planeamento que conteñan a ordenación detallada do solo urbano
non-consolidado e do solo urbanizable. A modificación do sistema de actuación
poderá ser aprobada polo municipio, de oficio ou por instancia dos particulares
interesados, logo da información pública por prazo de vinte días mediante
anuncio que se publicará no Boletín Oficial da Provincia e con notificación
individualizada ós propietarios afectados. Cando os propietarios sexan
descoñecidos, se ignore o lugar de notificación ou intentada a notificación non
puidese practicarse, a notificación farase por medio de anuncios no taboleiro de
edictos do municipio e no Boletín Oficial da Provincia.
3. Cando se fixase
un sistema de xestión indirecta e non se executara conforme os prazos ou plans
de etapas establecidos, ou transcorrese máis dun ano desde a aprobación
definitiva do planeamento urbanístico detallado sen que se iniciara o proceso de
desenvolvemento e execución, o municipio poderá substituí-lo sistema de
execución polo procedemento establecido no número anterior. O cambio de sistema
non se materializará se os afectados ofrecen no trámite de información pública
garantías bastantes dos gastos de urbanización pendentes e as formalizan no
prazo que acorde o municipio.
Artigo 128º.-Cumprimento das previsións de
urbanización establecidas.
1. As previsións de urbanización e o cumprimento
dos deberes de cesión e equidistribución deberán ser desenvolvidas nos prazos
establecidos para o efecto no planeamento detallado.
2. Os deberes ós que se
refire o número anterior consideraranse cumpridos na seguinte forma:
a) O
deber de cesión e de distribución de cargas e beneficios, coa aprobación
definitiva do instrumento de equidistribución.
b) O deber de executa-la
urbanización, coa recepción polo concello das obras previstas no correspondente
proxecto de urbanización.
3. O incumprimento destas obrigacións, cando se
apliquen sistemas indirectos, dará lugar a que a administración poida substituír
de oficio o sistema de actuación e optar por un sistema de actuación directo,
con independencia das restantes consecuencias que, se é o caso, puidesen derivar
do incumprimento. O incumprimento da obrigación de urbanizar faculta o municipio
para substituí-lo sistema de actuación polo de expropiación. Así mesmo, o
conselleiro competente en materia de urbanismo e ordenación do territorio poderá
acorda-la actuación pública directa do Instituto Galego da Vivenda e Solo a
través do sistema de expropiación forzosa polo procedemento de taxación
conxunta, que se adoptará logo da audiencia ó concello e ós propietarios
incumpridores.
4. O incumprimento dos propietarios das obrigacións sinaladas
no apartado primeiro deste precepto provocará a incautación da garantía prestada
para satisface-las responsabilidades derivadas da execución das obras de
urbanización.
5. Os propietarios que antes de finaliza-lo prazo establecido
manifesten o seu interese en desenvolve-la actuación e garantan o cumprimento
dos seus deberes mediante os correspondentes compromisos e garantías ante o
municipio conservarán con plenitude os seus dereitos e integraranse no proceso
de execución que se desenvolva.
6. Se a falta de execución do plan fose
imputable á administración, os propietarios afectados conservarán os seus
dereitos a iniciar ou prosegui-lo proceso urbanizador e edificatorio.
Artigo
129º.-Polígonos con exceso de aproveitamento real.
1. Cando os
aproveitamentos permitidos polo planeamento nun polígono excedan dos
susceptibles de apropiación polo conxunto de propietarios incluídos naquel, os
excesos corresponderanlle ó municipio.
2. Os ditos excesos deberán
destinarse a compensar a propietarios con aproveitamento real inferior ó
susceptible de apropiación na área de reparto na que se atopen. Se tras esta
compensación existise aproveitamento excedentario, deberá destinarse a calquera
dos fins do patrimonio municipal do solo.
Artigo 130º.- Polígonos con
aproveitamento real inferior ó susceptible de apropiación. Cando os
aproveitamentos permitidos polo planeamento fosen inferiores ós susceptibles de
apropiación polo conxunto dos propietarios compensarase a diferencia cos excesos
de aproveitamento noutros polígonos da área de reparto que se atopen en
situación inversa.
Artigo 131º.-Distribución xusta de cargas e beneficios.
1. Os deberes e as cargas inherentes á execución serán obxecto de
distribución xusta entre os propietarios afectados, xunto cos beneficios
derivados do planeamento, na forma prevista nesta lei.
2. Cando no polígono
existan bens de dominio público obtidos por expropiación anticipada en execución
do plan, o aproveitamento urbanístico correspondente á súa superficie
pertenceralle á administración titular daqueles. Cando as superficies dos bens
de dominio e uso público anteriormente existentes fosen iguais ou inferiores ás
que resulten como consecuencia da execución do plan, entenderanse substituídas
unhas por outras. Se tales superficies fosen superiores, a administración
percibirá o exceso, na proporción que corresponda, en terreos edificables.
Artigo 132º.-Gastos de urbanización.
1. A totalidade dos gastos de
urbanización e os xerais da xestión serán sufragados polos afectados en
proporción ós aproveitamentos que respectivamente lles correspondan.
2. Nos
gastos incluiranse, como mínimo, os seguintes conceptos:
a) O custo das
obras de infraestructuras, servicios e mobiliario urbano que estean previstos
nos plans e proxectos e sexan de interese para o polígono, sen prexuízo do
dereito a reintegrarse dos gastos de instalación das redes de subministracións
con cargo ás entidades, titulares ou concesionarias, que prestasen os seus
servicios, agás na parte na que deban contribuí-los propietarios segundo a
regulamentación daqueles.
b) As obras de urbanización das instalacións e
infraestructuras consideradas sistemas xerais incluídos nos correspondentes
sectores ou polígonos, nas condicións fixadas no planeamento.
c) As
indemnizacións procedentes polo cesamento de actividades, traslados,
derrubamento de construccións, destrucción de plantacións, obras e instalacións
que esixan a execución dos plans.
d) As indemnizacións procedentes pola
extinción de arrendamentos ou dereitos de superficie referidos a edificios e
construccións que deban ser demolidos con motivo da execución do planeamento.
e) O custo dos plans de ordenación detallada e dos proxectos de urbanización
e os gastos orixinados pola compensación e reparcelación.
f) A canalización
e instalación das redes de telecomunicacións.
g) Os gastos de control de
calidade da urbanización.
h) Calquera outro asumido no proxecto de
equidistribución.
3. O pagamento destes gastos poderá realizarse, logo do
acordo cos propietarios interesados, cedendo estes, gratuitamente e libres de
cargas, terreos edificables na proporción que se considere suficiente para
compensalos.
Artigo 133º.-Réxime de contratación das obras de urbanización.
A contratación das obras de urbanización realizarase sempre de acordo cos
principios de publicidade e concorrencia. Cando o organismo contratante sexa a
administración terá que respectar ademais as prescricións da lexislación de
contratos das administracións públicas.
Sección 2ª
Sistema de
cooperación
Artigo 134º.- Determinacións xerais.
1. No sistema de
cooperación os propietarios achegan o solo de cesión obrigatoria e a
administración executa as obras de urbanización con cargo a eles.
2. A
aplicación do sistema de cooperación esixe a aprobación do proxecto de
reparcelación dos terreos comprendidos no polígono, como instrumento de
equidistribución, agás que esta sexa innecesaria por resultar suficientemente
equitativa a distribución das cargas e beneficios.
3. Poderán constituírse
asociacións administrativas de propietarios, ben por iniciativa destes ou do
propio municipio, coa finalidade de colaborar na execución das obras de
urbanización, debendo integrar, como mínimo, o 25 % da propiedade da superficie
afectada.
4. O procedemento, contido e demais normativa aplicable á
reparcelación axustarase ó disposto no capítulo IV do título IV desta lei.
Artigo 135º.-Cargas da urbanización.
1. A distribución dos custos de
urbanización farase en proporción ó valor dos predios que lles sexan adxudicados
na reparcelación ou, no caso de innecesariedade desta, en proporción ó
aproveitamento dos seus respectivos predios.
2. O municipio actuante poderá
esixirlles ós propietarios afectados o pagamento de cantidades a conta dos
gastos de urbanización. Estas cantidades non poderán exceder do importe dos
investimentos previstos para os próximos seis meses.
3. O municipio poderá,
así mesmo, cando as circunstancias o aconsellen, convir cos propietarios
afectados un aprazamento no pagamento dos gastos de urbanización de conformidade
co previsto na lexislación de facendas locais.
Artigo 136º.-Reservas de
terreos para gastos de urbanización.
1. O proxecto de reparcelación
determinará as parcelas resultantes destinadas a compensar, se é o caso, os
gastos de urbanización previstos e as súas posibles rectificacións.
2. A
administración poderá allea-los terreos reservados para atende-los gastos de
urbanización ou contratar con empresas urbanizadoras a execución material das
obras, a cambio de determinado aproveitamento lucrativo con cargo ós ditos
terreos.
3. En todo caso, os alleamentos e as obras realizaranse conforme as
prescricións da lexislación de contratos das administracións públicas relativas
á capacidade das empresas, publicidade, procedementos de licitación e formas de
adxudicación.
4. Concluídas as obras, o aproveitamento urbanístico sobrante,
tras atende-los gastos de urbanización, distribuirase entre os propietarios, na
proporción que corresponda ós seus respectivos bens orixinarios.
Artigo
137º.-Colaboración dos propietarios.
1. Os propietarios que representen,
como mínimo, o 25 % da superficie total do polígono poderán ofrece-la súa
colaboración ó municipio, que se concretará na entrega de planos, documentos e
calquera tipo de antecedentes, así como na elaboración e presentación do
proxecto de reparcelación, co alcance que se determine no compromiso que se
formalice.
2. No suposto de que os propietarios chegasen a presenta-lo
proxecto de reparcelación, o municipio estará obrigado a efectua-la súa
tramitación de acordo coas regras establecidas para tal efecto por esta lei.
Artigo 138º.-Iniciativa. O proxecto de reparcelación será formulado de
oficio polo municipio ou polos propietarios que representen, como mínimo, o 25 %
da superficie do polígono.
Artigo 139º.-Reparcelación voluntaria.
1. Os
propietarios de terreos que teñan que ser sometidos a un proceso de distribución
de cargas e beneficios poderán utiliza-lo procedemento abreviado da
reparcelación voluntaria.
2. Nestes casos, a proposta de reparcelación
formulada polos propietarios afectados e formalizada en escritura pública, na
que farán consta-la aceptación de todos eles, será sometida a información
pública durante vinte días mediante anuncio publicado no Boletín Oficial da
Provincia e obxecto de informe polos servicios municipais correspondentes, e
seralle elevada ó municipio para que se pronuncie sobre a aprobación definitiva.
3. Cando recaia a aprobación definitiva non será necesaria ningunha nova
formalización, bastando, para a inscrición no rexistro da propiedade, coa
presentación da citada escritura e da certificación do acordo da súa aprobación.
4. O proxecto enténdese aprobado se transcorre un mes desde a finalización
da información pública sen que se producise acordo expreso de aprobación e non
se formulasen alegacións ou obxeccións no trámite de información pública.
Sección 3ª
Sistema de expropiación
Artigo 140º.-Determinacións
xerais.
1. A administración actuante poderá optar por utiliza-lo sistema de
expropiación cando razóns de urxencia ou necesidade o xustifiquen.
2. A
expropiación aplicarase por polígonos completos e abranguerá tódolos bens e
dereitos incluídos neles, sen prexuízo do disposto nos artigos 146 e seguintes
desta lei.
3. Mediante este sistema, a administración expropiante obtén a
propiedade de tódolos bens e dereitos incluídos no polígono, executa as obras de
urbanización e, posteriormente, allea as parcelas resultantes ou susceptibles de
edificación.
Artigo 141º.-Formas de xestión. Cando se fixe a expropiación
como sistema de actuación para un polígono, poderán utilizarse as formas de
xestión que permita a lexislación de réxime local aplicable e que resulten máis
adecuadas ós fins de urbanización e edificación previstos no planeamento.
Artigo 142º.-Prezo xusto.
1. O prezo xusto expropiatorio dos terreos
determinarase de acordo co establecido na lexislación básica do Estado. O seu
pagamento efectivo poderá realizarse en metálico ou, mediante acordo co
expropiado, en especie asignándolle aproveitamento lucrativo de titularidade
municipal en correspondencia co valor fixado como prezo xusto, e logo da
valoración técnica do aproveitamento transmitido.
2. A administración
actuante poderá aplica-lo procedemento de taxación conxunta conforme o disposto
no artigo seguinte ou segui-lo expediente de valoración individual de acordo co
establecido na lexislación xeral de expropiación forzosa.
Artigo
143º.-Taxación conxunta.
1. Nos supostos do procedemento de taxación
conxunta, o expediente conterá os seguintes documentos:
a) Delimitación do
ámbito territorial, cos documentos que o identifiquen en canto a situación,
superficie e lindes, coa descrición de bens e dereitos afectados e a relación
dos seus titulares.
b) Fixación de prezos coa valoración razoada do solo,
segundo a súa cualificación urbanística.
c) Follas de prezo xusto
individualizado de cada predio, nas que se conterá non só o valor do solo, senón
tamén o correspondente ás edificacións, obras, instalacións e plantacións.
d) Follas de prezo xusto que correspondan a outras indemnizacións.
2. O
proxecto de expropiación cos documentos sinalados será exposto ó público polo
prazo dun mes, para que aqueles que poidan resultar interesados formulen as
observacións e reclamacións que consideren convenientes, en particular no que
atinxe á titularidade ou valoración dos seus respectivos dereitos.
3. A
información pública efectuarase mediante a inserción de anuncios no Diario
Oficial de Galicia e nun xornal dos de maior circulación da provincia.
4.
Así mesmo, as taxacións notificaránselles individualmente ós que aparezan como
titulares de bens ou dereitos no expediente, mediante traslado literal da
correspondente folla de aprecio e da proposta de fixación dos criterios de
valoración, para que poidan formular alegacións no prazo dun mes, contado a
partir da data de notificación.
5. Cando o órgano expropiante non sexa o
municipio, oirase a este por igual prazo dun mes. O período de audiencia á
Administración municipal poderá coincidir en todo ou en parte co dos
interesados.
6. Emitido informe sobre as alegacións, someterase o expediente
á aprobación do órgano municipal competente ou, de ser tramitada pola
Administración autonómica, ó conselleiro competente en materia de urbanismo.
7. A resolución aprobatoria do expediente notificaráselles ós interesados
titulares de bens e dereitos que figuran nel, conferíndolles un prazo de vinte
días, durante o cal poderán manifestar por escrito ante o órgano expropiante a
súa desconformidade coa valoración establecida no expediente aprobado. En tal
caso, daráselle traslado do expediente e da folla de aprecio impugnada ó Xurado
de Expropiación de Galicia, para efectos de fixa-lo prezo xusto, que, en todo
caso, se fará de acordo cos criterios de valoración establecidos na lexislación
vixente.
8. Se os interesados non formulasen oposición á valoración no
citado prazo de vinte días, entenderase aceptada a que se fixou no acto
aprobatorio do expediente, entendéndose determinado o prezo xusto
definitivamente e de conformidade.
9. Os erros non denunciados e
xustificados no prazo sinalado no número 2 deste artigo non darán lugar á
nulidade ou reposición de actuacións, sen prexuízo de que os interesados
conserven o seu dereito a ser indemnizados na forma que corresponda.
Artigo
144º.-Aprobación e efectos do procedemento de taxación conxunta.
1. O acordo
de aprobación definitiva do expediente de taxación conxunta implicará a
declaración de urxencia da ocupación dos bens e dereitos afectados.
2. O
pagamento ou depósito do importe da valoración establecida producirá os efectos
previstos nos números 6, 7 e 8 do artigo 52 da Lei de expropiación forzosa, sen
prexuízo de que continúe a tramitación do procedemento para a definitiva
fixación do prezo xusto.
3. O pagamento do prezo xusto só se fará efectivo,
consignándose en caso contrario o seu importe, na forma determinada pola
lexislación básica do Estado.
Artigo 145º.-Procedemento individual de
expropiación. No caso de que non se utilice o procedemento de taxación conxunta,
seguirase o que establece a lexislación do Estado para a expropiación
individualizada.
Artigo 146º.-Exclusión da expropiación.
1. Na
aplicación do sistema de expropiación o órgano expropiante poderá excluír dela
determinados bens, por petición dos seus titulares, cando esta determinación non
dificulte os obxectivos da actuación e o propietario se comprometa a participar
no proceso de execución do plan, observando as condicións que estableza a
administración.
2. En ningún caso poderá acordarse a exclusión se a
expropiación vén motivada polo incumprimento de deberes urbanísticos.
3. Nos
supostos previstos no artigo 148, será requisito imprescindible para que poida
acordarse a exclusión da expropiación a presentación da escritura de
reparcelación voluntaria.
4. Así mesmo, o órgano expropiante, logo da
audiencia do propietario e información pública polo prazo de vinte días mediante
anuncio no Diario Oficial de Galicia, poderá acordar de oficio a exclusión
sempre que se trate de terreos edificados destinados ó uso establecido polo plan
que se executa. Neste caso, a administración fixará as condicións, termos e
proporción nos que o propietario deberá vincularse á xestión urbanística.
Artigo 147º.-Requisitos.
1. Para resolve-la petición de exclusión, a
administración deberá ter especialmente en conta que as características dos
terreos non atranquen o proceso de execución. Para este fin, poderá esixirse
unha superficie mínima que permita a realización dunha actuación edificatoria
independente.
2. Se a administración considerase xustificada a petición de
exclusión e que é posible acceder a ela, sinalaralle ó propietario dos bens
afectados as condicións, termos e proporción nos que el deberá vincularse á
xestión urbanística. Fixaranse, así mesmo, as garantías para o suposto de
incumprimento. En todo caso, o beneficiario quedará suxeito ó cumprimento dos
deberes urbanísticos básicos establecidos por esta lei.
3. Aceptadas polo
propietario as condicións fixadas, o órgano expropiante, logo da apertura dun
período de información pública de vinte días, dictará a correspondente
resolución, que se publicará no
Diario Oficial de Galicia.
Artigo
148º.-Adxudicación de parcelas excluídas da expropiación. Cando nos terreos que
se vaian excluír da expropiación resulte necesario efectuar unha nova
distribución de parcelas para, no ámbito excluído, facer posible o reparto de
cargas e beneficios, utilizarase o procedemento da reparcelación voluntaria, no
que en ningún caso poderán incluírse bens ou dereitos non excluídos daquela.
Artigo 149º.-Incumprimento do propietario de bens excluídos. O incumprimento
dos deberes establecidos na resolución por parte dos propietarios dos bens
excluídos determinará a expropiación polo incumprimento da función social da
propiedade ou, se é o caso, o exercicio da vía de constrinximento.
Sección
4ª
Sistema de concerto
Artigo 150º.-Características do sistema.
1. O
sistema de concerto poderá utilizarse cando tódolos terreos do polígono, agás os
de uso e dominio público, se é o caso, pertenzan a un único propietario, ou ben
cando tódolos propietarios do polígono garantan solidariamente a actuación.
2. No sistema de concerto asumirá o papel de urbanizador o propietario
único, ou ben o conxunto de propietarios que garantan solidariamente a
actuación.
Artigo 151º.-Formas de xestión do sistema.
1. No sistema de
concerto a xestión da actividade de execución poderá ser realizada:
a)
Mediante a constitución en escritura pública por tódolos propietarios dunha
entidade urbanística de xestión, que terá natureza administrativa e duración
limitada á da actuación, agás que asuma tamén a conservación da urbanización
realizada. Para estes efectos, a escritura pública de constitución deberá
conte-los estatutos polos que se rexerá a entidade así como unha proposta de
equidistribución.
b) A través de sociedade mercantil constituída para tal
efecto, sempre que no seu capital participen tódolos propietarios.
c)
Directamente polo único propietario da totalidade dos terreos afectados.
2.
Tanto á entidade urbanística de xestión coma á sociedade constituída polos
propietarios poderán incorporarse, como membros ou socios, persoas ou entidades
que acheguen financiamento ou asuman a realización das obras de urbanización e
edificación precisas nos termos fixados polos particulares, que deberán ser
aprobados polo municipio competente.
Artigo 152º.-Sociedade mercantil.
1. Os propietarios deberán, en todo caso, achegarlle á sociedade mercantil
que constitúan para a xestión e execución da actuación a totalidade dos terreos,
edificacións e construccións dos que sexan titulares no ámbito do polígono de
actuación.
2. O municipio estará representado, como mínimo, por un
conselleiro ou administrador, que terá o dereito de veto suspensivo, por tempo
máximo dun mes, de calquera acordo social, exercitable no acto de votación, se
estivese presente, ou nos cinco días hábiles seguintes á fidedigna notificación
daquel se non asistise á reunión social. En todo caso, o procedemento deberá ser
resolto dentro do prazo dun mes desde a formulación do veto suspensivo e,
durante o tempo de vixencia daquel, o municipio e a sociedade poderán chegar a
unha solución acordada.
Artigo 153º.-Procedemento.
1. A proposta de
equidistribución formulada polos propietarios afectados e formalizada en
escritura pública será sometida a información pública durante vinte días
mediante anuncio publicado no Boletín Oficial da Provincia e obxecto de informe
polos servicios municipais correspondentes, e seralle elevada ó municipio para
que se pronuncie sobre a aprobación definitiva.
2. O proxecto de
equidistribución enténdese aprobado se transcorre un mes desde a finalización da
información pública sen que se producise acordo expreso de aprobación, sempre
que non se formulasen reparos ou obxeccións polos afectados.
Sección 5ª
Sistema de compensación
Artigo 154º.-Concepto. No sistema de
compensación, os propietarios achegan os terreos de cesión obrigatoria, realizan
á súa custa a urbanización nos termos e condicións que se determinen no plan e
constitúense en xunta de compensación.
Artigo 155º.-Constitución da xunta de
compensación.
1. Cando o sistema de compensación veña establecido no
planeamento para un determinado polígono, a súa efectiva aplicación requirirá
que os propietarios presenten o proxecto de estatutos e de bases de actuación, e
que no momento de aprobación definitiva daqueles superen o 50 % da superficie do
polígono. A antedita iniciativa deberá presentarse no prazo máximo de tres
meses, contados desde a aprobación definitiva do planeamento detallado.
2. A
administración procederá á súa aprobación inicial, agás que infrinxisen as
normas legais aplicables, publicará o acordo de aprobación no Boletín Oficial da
Provincia e nun dos xornais de maior circulación, e someterao a información
pública por prazo de vinte días. Simultaneamente notificarállelo de forma
individual ós propietarios ou titulares de dereitos de contido patrimonial no
polígono, a fin de que, por idéntico termo, formulen as alegacións pertinentes
sobre o proxecto das bases de actuación e dos estatutos, rexeitando calquera
outra obxección ou reparo, e soliciten a súa incorporación. Concluída a fase de
información pública, o órgano municipal competente deberá outorga-la aprobación
definitiva no prazo máximo dun mes, transcorrido o cal se entenderá aprobado por
silencio administrativo. Poderase prescindir deste procedemento de aprobación de
bases e estatutos da xunta de compensación se o concello previamente aprobara,
con carácter xeral, un modelo de bases e estatutos, con información pública e
publicación no Boletín Oficial da Provincia, e os propietarios que
representaran, como mínimo, o 70 % da superficie do polígono consentisen a súa
aplicación, en escritura pública ou documento administrativo fidedigno no prazo
establecido no número 1.
3. A xunta de compensación deberá constituírse no
prazo máximo dun mes, desde a aprobación definitiva de estatutos e bases de
actuación ou, se é o caso, desde que os propietarios consentisen a aplicación do
modelo xeral de bases e estatutos aprobado polo municipio. Para estes efectos
hase requirir a tódolos propietarios, mediante notificación individualizada,
para que constitúan a xunta de compensación no prazo indicado.
4. A xunta de
compensación terá natureza administrativa, personalidade xurídica propia e plena
capacidade para o cumprimento dos seus fins.
5. Un representante do
municipio formará parte do órgano rector da xunta de compensación en todo caso,
e será designado no acordo de aprobación definitiva das bases e estatutos.
6. Os acordos da xunta de compensación adoptaranse por maioría simple das
cotas de participación, agás o de aprobación do proxecto de compensación, que
requirirá a maioría absoluta de cotas, e aqueloutros para os cales os estatutos
esixan unha maioría cualificada.
7. Os acordos da xunta de compensación
serán recorribles ante o municipio.
Artigo 156º.-Incorporación de
propietarios á xunta de compensación.
1. Os propietarios do polígono que non
solicitasen o sistema poderán incorporarse con igualdade de dereitos e
obrigacións á xunta de compensación, se non o fixeran nun momento anterior,
dentro do prazo dun mes, a partir da notificación do acordo de aprobación
definitiva dos estatutos e bases de actuación da xunta de compensación ou da
certificación administrativa de aplicación a este polígono concreto das bases e
estatutos aprobados con carácter xeral polo municipio. Transcorrido o dito
prazo, a incorporación só será posible se non atranca o desenvolvemento do
proceso e o aproba a xunta de compensación, de conformidade cos seus estatutos.
Se algúns propietarios do polígono non se incorporaran á xunta de compensación,
esta poderá solicitar do municipio ou ben a expropiación dos ditos predios,
tendo a condición de beneficiaria dela, ou ben a ocupación dos ditos predios en
favor da xunta de compensación a fin de posibilita-la execución das obras de
urbanización previstas, recoñecéndoselles ós seus titulares o dereito á
adxudicación de terreos edificables en proporción á superficie achegada coa
reducción adecuada para compensa-los gastos de urbanización correspondentes.
Neste último caso, aínda se os terreos quedasen directamente afectados ó
cumprimento das obrigacións inherentes ó sistema, a xunta de compensación só
actuará como fiduciaria con pleno poder dispositivo sobre os predios que
pertenzan ós propietarios incorporados voluntariamente a ela. En todo caso, se
os propietarios afectados pola ocupación demostrasen que os seus terreos
constitúen a única ou predominante fonte de ingresos coa que contan, terán
dereito a percibir unha indemnización equivalente á rendibilidade demostrada
durante o período que medie entre a ocupación efectiva e a adxudicación que lles
corresponda, ou á expropiación do seu dereito.
2. Poderán tamén incorporarse
á xunta de compensación empresas urbanizadoras que vaian participar cos
propietarios na xestión do polígono.
Artigo 157º.-Proxecto de compensación.
1. De acordo co establecido nas bases de actuación, a xunta de compensación
formulará o correspondente proxecto de compensación. Para a definición de
dereitos achegados, valoración dos predios resultantes, regras de adxudicación,
aprobación, efectos do acordo aprobatorio e inscrición no rexistro da propiedade
do mencionado proxecto haberá que aterse ó disposto no capítulo IV deste título.
Malia o anterior, por acordo unánime de tódolos afectados poden adoptarse
criterios diferentes, sempre que non sexan contrarios á lei ou ó planeamento
aplicable, nin lesivos para o interese público ou de terceiros.
2. No
proxecto de compensación deberá incluírse a valoración e correspondente
indemnización dos dereitos que se extingan. Poderá acudirse ante o Xurado de
Expropiación de Galicia no caso de discrepancia coa valoración aprobada no
proxecto de compensación. Sen embargo, a aprobación definitiva do proxecto de
compensación constituirá título suficiente para a ocupación dos inmobles que
correspondan, unha vez que se constitúa en depósito ou se efectúe o pagamento
das indemnizacións ás que se refire este número.
3. O proxecto de
compensación someterase, logo da información pública mediante anuncio publicado
no Boletín Oficial da Provincia e audiencia de tódolos afectados por prazo de
vinte días, á aprobación da xunta, debendo adoptarse o correspondente acordo por
maioría das cotas de participación. O proxecto así tramitado elevaráselle á
aprobación definitiva do municipio. A aprobación definitiva do proxecto de
compensación feita polo órgano municipal produce os mesmos efectos xurídicos cá
aprobación definitiva do proxecto de equidistribución.
Artigo 158º.-Xunta de
compensación e transmisión de terreos.
1. A incorporación dos propietarios á
xunta de compensación non presupón, agás que os estatutos dispuxesen outra cosa,
a transmisión a ela dos inmobles afectados ós resultados da xestión común. En
todo caso, os terreos quedarán directamente afectados ó cumprimento das
obrigacións inherentes ó sistema, con anotación no rexistro da propiedade na
forma que determina a lexislación estatal.
2. As xuntas de compensación
actuarán como fiduciarias con pleno poder dispositivo sobre os predios
pertencentes ós propietarios membros daquelas, sen máis limitacións cás
establecidas nos estatutos.
3. A transmisión á administración correspondente
de tódolos terreos de cesión obrigatoria, en pleno dominio e libre de cargas,
terá lugar por ministerio da lei coa aprobación definitiva do proxecto de
compensación.
4. Ás transmisións de terreos que se realicen como
consecuencia da constitución da xunta de compensación por contribución dos
propietarios do polígono, no caso de que así o dispuxesen os estatutos, e ás
adxudicacións de soares que se realicen a favor dos propietarios en proporción
ós terreos incorporados por aqueles aplicaránselle-las exencións tributarias que
establece a lexislación estatal ou autonómica correspondente, en especial, as
previstas no artigo 159.4 do Real decreto lexislativo 1/1992, do 26 de xuño.
Artigo 159º.-Responsabilidade da xunta de compensación e obrigacións dos
seus membros.
1. A xunta de compensación será directamente responsable,
fronte á administración competente, da urbanización completa do polígono e, se é
o caso, da edificación dos soares resultantes, cando así se establecese.
2.
O incumprimento polos membros da xunta de compensación das obrigacións e cargas
impostas por esta lei habilitará o municipio para expropia-los seus respectivos
dereitos en favor da xunta de compensación, que terá a condición xurídica de
beneficiaria.
3. As cantidades debidas á xunta de compensación polos seus
membros poderán ser esixidas por vía de constrinximento, logo da petición da
xunta de compensación ó municipio.
Artigo 160º.-Substitución do sistema de
compensación.
1. No suposto de que non se consiga a participación voluntaria
de propietarios que representen a superficie requirida para a determinación do
sistema de compensación e aprobación de estatutos, bases de actuación e proxecto
de compensación, aqueles que estean dispostos a promove-la execución poderán
solicitar do municipio a substitución do sistema por algún dos sistemas de
actuación directos ou o de concesión de obra urbanizadora.
2. Os
propietarios que formulen esta petición e se comprometan a facer efectivas as
súas obrigacións conservarán a plenitude dos seus dereitos e poderán realiza-las
operacións de colaboración previstas nos sistemas de actuación directos sempre
que cumpran as condicións establecidas para cada suposto.
Sección 6ª
Sistema de concesión de obra urbanizadora
Artigo 161º.-Características
do sistema.
1. O sistema de concesión de obra urbanizadora é un sistema de
actuación indirecta no que o municipio lle outorga ó axente urbanizador ou
concesionario a realización das obras de urbanización, procedendo este á
distribución dos beneficios e cargas correspondentes, obtendo a súa retribución
en terreos edificables ou en metálico conforme o convido co municipio.
2.
Sen prexuízo do disposto no artigo 160 desta lei, unha vez transcorrido o prazo
de dous anos contado desde a aprobación definitiva do planeamento detallado que
ordene o polígono, a aplicación efectiva deste sistema poderá ser acordada de
oficio polo municipio ou por iniciativa de calquera persoa aínda que non sexa
propietaria de solo no ámbito de actuación.
Artigo 162º.-Procedemento.
1. No caso de iniciativa pública, o municipio aprobará as bases que rexerán
o concurso para a selección da oferta, que deberán incluír como mínimo as
circunstancias previstas no apartado 2 deste artigo. O procedemento de selección
e adxudicación da concesión rexerase polas disposicións contidas na lexislación
de contratos das administracións públicas.
2. Nos supostos de iniciativa
privada, a proposta dos particulares para participar da acción urbanizadora
deberá conte-los seguintes documentos:
a) Proposición xurídico-económica que
deberá incluí-los compromisos adquiridos voluntariamente polo promotor da
iniciativa, as garantías financeiras e reais, os prazos de inicio e conclusión
das obras de urbanización e, se é o caso, de edificación, ademais das cláusulas
penais previstas para o suposto de incumprimento.
b) As condicións
económicas dirixidas ós propietarios de solo, que incluirán a oferta de compra
de terreos, por prezo determinado, e a oferta de incorporación ó proceso
urbanizador, especificando a retribución que lle corresponda ó urbanizador en
terreos edificables ou en metálico a través das cotas de urbanización. No caso
de non existir acordo, a valoración realizarase conforme o disposto na
lexislación básica estatal.
c) Un anteproxecto de urbanización detallado,
que permita avaliar correctamente as calidades e as ofertas económicas
presentadas, así como as cesións e compensacións que considere oportunas
superiores ás previstas na lei.
3. Presentada a iniciativa, o municipio nun
prazo de dous meses poderá desestimala por causas xustificadas, incluídas as
referidas ó exercicio da potestade de planeamento.
4. No caso de asumi-la
iniciativa privada, procederase a tramitar un procedemento de concorrencia, coas
seguintes particularidades:
a) Durante o período de información pública, que
non poderá ser inferior a un mes, poderán ser presentadas melloras ou
alternativas á iniciativa formulada.
b) O pleno da corporación elixirá entre
as proposicións presentadas a que considere máis adecuada ós intereses públicos,
outorgando o título concesional onde deberán figura-las cláusulas, obrigacións e
dereitos do concesionario. 5. Os propietarios que rexeiten a oferta de compra e
de incorporación ó proceso urbanizador serán expropiados e procederase á
ocupación urxente dos terreos.
Artigo 163º.-Responsabilidade. O custo dos
investimentos, instalacións, obras e compensacións necesarias para executa-lo
planeamento será garantido en forma e proporción suficientes e financiado polo
urbanizador responsable da actuación, quen poderá repercutilo na propiedade dos
soares resultantes.
Artigo 164º.-Retribución.
1. O urbanizador obterá a
súa retribución a custa dos propietarios, en terreos edificables ou en metálico,
nos termos establecidos na concesión.
2. A retribución en terreos farase
efectiva mediante a reparcelación.
3. A retribución en metálico farase
efectiva mediante cotas de urbanización acordadas entre urbanizador e
propietarios ou, no seu defecto, aprobadas polo municipio, que deberán
satisface-los propietarios, quedando suxeitos os terreos ó pagamento de tales
cotas, como carga real, que figurará no proxecto de reparcelación. O urbanizador
poderá solicitar do municipio a exacción por vía de constrinximento das cotas
debidas polos propietarios.
Capítulo VII Obtención de terreos de sistemas
xerais e de dotacións públicas
Artigo 165º.-Definicións.
1. Enténdese
por terreos destinados a dotacións públicas os de titularidade do municipio ou,
se é o caso, da Comunidade Autónoma que tenden a satisfacer necesidades
colectivas e implantar usos ou ser vicios públicos, tendo o carácter de bens de
dominio público.
2. Son terreos de sistemas xerais os dotacionais públicos
que están deseñados ou previstos para o servicio da totalidade do municipio e,
en especial, para implanta-las infraestructuras básicas do modelo de cidade.
3. Non terán o carácter de sistemas xerais os terreos, instalacións e
infraestructuras de titularidade estatal ou autonómica de carácter
supramunicipal que non estean recollidos no plan xeral, e cunha vocación que
exceda do servicio ó municipio, sen prexuízo do disposto na lexislación
sectorial de aplicación.
4. Son terreos destinados a dotacións locais os
dotacionais públicos de titularidade do municipio, que están deseñados ou
previstos predominantemente para o servicio do polígono ou sector, se é o caso.
Artigo 166º.-Obtención dos sistemas xerais.
1. Os terreos destinados a
sistemas xerais que deban implantarse sobre solo rústico ou urbano consolidado
obteranse mediante expropiación forzosa, por convenio entre a administración e o
propietario ou por permuta forzosa con terreos do patrimonio municipal do solo.
Tanto no suposto do convenio coma no caso da permuta forzosa os técnicos
municipais taxarán previamente o valor dos terreos que se van obter e o dos
aproveitamentos ou solos municipais conforme os criterios de valoración
establecidos na lexislación estatal aplicable.
2. A expropiación dos terreos
de sistemas xerais deberá realizarse dentro dos cinco anos seguintes á
aprobación do planeamento detallado que lexitime a súa execución.
3. Os
terreos destinados polo planeamento a sistemas xerais en solo urbano
non-consolidado e en solo urbanizable ou, se é o caso, solo rústico incluído
nunha área de reparto obteranse:
a) Por cesión obrigatoria derivada da súa
inclusión ou adscrición nunha área de reparto e no correspondente polígono.
b) Por ocupación directa.
c) Por permuta forzosa.
d) Mediante
expropiación forzosa.
e) Por convenio urbanístico, debendo incluírse entre
as súas cláusulas as previsións necesarias para compensa-los propietarios, ben
en metálico ou ben mediante aproveitamento lucrativo de titularidade municipal.
4. A obrigación de cesión gratuíta dos terreos destinados a sistemas xerais
inclúe tamén a realización das obras de urbanización, das instalacións e das
infraestructuras, nas condicións que estableza o plan xeral.
Artigo
167º.-Obtención de terreos destinados a dotacións locais.
1. Os terreos
destinados polo planeamento a dotacións locais en solo urbano consolidado
obteranse mediante expropiación forzosa, por convenio entre a administración e o
propietario, ou por permuta forzosa con terreos do patrimonio municipal do solo.
2. Os terreos destinados a dotacións locais en solo urbano non-consolidado e
en solo urbanizable obteranse mediante cesión obrigatoria e gratuíta a través do
sistema de actuación que se adopte ou por expropiación, ocupación directa ou
permuta forzosa.
3. A obrigación de cesión gratuíta dos terreos destinados a
dotacións de carácter local inclúe tamén a súa urbanización, a custa dos
propietarios incluídos no correspondente polígono.
Artigo 168º.-Permuta
forzosa.
1. Os terreos destinados a sistemas xerais ou dotacións públicas
locais poderán obterse mediante permuta forzosa con terreos pertencentes ó
patrimonio público de solo e que sexa de características adecuadas para servir
de soporte ó aproveitamento urbanístico que corresponda subxectivamente ó seu
propietario, agás que este acepte voluntariamente a entrega de terreos que non
cumpran este requisito.
2. A permuta forzosa de terreos require que se
determinase previamente:
a) O aproveitamento urbanístico que lle corresponde
ó propietario afectado.
b) Os terreos pertencentes ó patrimonio público de
solo que van ser permutados.
c) De non poder ser materializada a totalidade
do aproveitamento, a indemnización que hai que satisfacer en metálico pola parte
de aproveitamento non materializable neles.
3. A permuta forzosa de terreos
hase levar a cabo polo procedemento previsto no artigo 170, debéndose incluír na
acta a descrición dos terreos do patrimonio público de solo obxecto da permuta
e, se é o caso, a indemnización complementaria e o momento do seu aboamento.
Artigo 169º.-Ocupación directa.
1. Enténdese por ocupación directa a
obtención de terreos destinados a sistemas xerais e dotacións públicas locais
mediante o recoñecemento ó seu titular do dereito ó aproveitamento no polígono ó
que se vincule.
2. A ocupación directa require que estea aprobada a
ordenación pormenorizada, tanto dos terreos que se van ocupar, con determinación
do aproveitamento que lles corresponda ós seus propietarios, coma do polígono no
que vaian integrarse.
Artigo 170º.-Procedemento para a ocupación directa.
1. O procedemento de aplicación da ocupación directa axustarase ás
disposicións regulamentarias que se dicten e, en todo caso, ás seguintes regras:
a) A administración actuante publicará no Boletín Oficial da Provincia a
relación dos terreos e propietarios afectados, os aproveitamentos urbanísticos
correspondentes a cada un deles e o polígono onde se deberán facer efectivos os
seus dereitos. Así mesmo e de modo simultáneo notificaráselles ós propietarios e
titulares de dereitos de contido económico sobre os terreos a ocupación prevista
e o resto de circunstancias relevantes.
b) Abrirase un período de
información pública durante un prazo de vinte días para efectuar alegacións.
Simultaneamente o municipio solicitaralle certificación de dominio e cargas ó
rexistro da propiedade, así como a práctica dos asentos que procedan.
c) A
ocupación só se poderá levar a cabo transcorrido o prazo de vinte días contado
desde a notificación ou publicación, levantándose acta na que se farán constar
polo menos:
1.º. Lugar e data de outorgamento.
2.º. Identificación dos
titulares dos terreos que se van ocupar ou de dereitos sobre estes e a súa
situación rexistral.
3.º. Superficie que se vai ocupar e aproveitamento
urbanístico que lle corresponda.
4.º. Polígono onde se fará efectivo este
aproveitamento.
d) No caso de propietarios descoñecidos, non comparecentes,
incapacitados sen persoa que os represente, ou cando se trate de propiedade
litixiosa, entenderanse as actuacións co ministerio fiscal.
e) O municipio
expedirá a favor de cada un dos propietarios de terreos ocupados certificación
dos puntos sinalados no apartado c) deste artigo, remitíndolle á vez unha copia
da devandita certificación, acompañada do correspondente plano, ó rexistro da
propiedade para inscribi-la superficie ocupada a favor do municipio, nos termos
que resulten da lexislación estatal aplicable.
f) Transcorridos catro anos
sen que se procedese á execución do planeamento no polígono onde os propietarios
fosen integrados, estes terán dereito a esixir da administración que se inicie o
expediente expropiatorio dos seus terreos, nos termos e co procedemento
establecido no artigo 99 desta lei.
2. Os propietarios e titulares de
dereitos de contido patrimonial afectados polas ocupacións reguladas neste
artigo terán dereito a ser indemnizados nos termos establecidos na lexislación
estatal sobre expropiación forzosa que resulte aplicable, polo período que medie
desde a ocupación ata a aprobación definitiva do instrumento de
equidistribución.
Capítulo VIII Instrumentos de execución dos plans en solo
de núcleo rural
Artigo 171º.-Sistema de cesión de viais. O sistema de cesión
de viais no solo de núcleo rural hase aplicar conforme as seguintes regras:
a) Os propietarios deberán cederlle ó municipio os terreos destinados polo
planeamento a viais, fóra das aliñacións, que resulten necesarios para que a
parcela sexa edificable de acordo coas determinacións desta lei e do
planeamento.
b) O cumprimento efectivo do deber de cesión terá lugar coa
solicitude da licencia. Esta cesión formalizarase en documento público,
acompañado de plano ou documento gráfico onde se exprese con precisión a
superficie obxecto de cesión conforme as aliñacións establecidas.
c) Os
propietarios deberán urbaniza-la súa parcela nos termos do artigo seguinte.
Artigo 172º.-Conexións e urbanización na cesión de viais.
1. As
edificacións que se efectúen na zona de expansión do solo de núcleo rural
deberán garantir e, se é o caso, executa-las conexións ás redes xerais
municipais, con cesión gratuíta ó municipio unha vez executadas.
2. As
conexións á urbanización deberán transcorrer por terreos de uso público ou
constituír servidume a favor do municipio, vinculándose a súa capacidade ó
número de edificacións que se van realizar.
3. Poderase autoriza-la
execución simultánea das obras de acometida, urbanización e edificación. O
municipio deberá esixir garantías suficientes do cumprimento desta obrigación.
Artigo 173º.-Obtención de dotacións nos núcleos rurais. Os terreos
destinados a dotacións públicas poderanse obter mediante expropiación forzosa,
convenio urbanístico entre a administración e os propietarios ou permuta
forzosa. No suposto previsto no apartado 3 do artigo 24, por cesión obrigatoria
e gratuíta ou por ocupación directa.
Título V
Instrumentos de
intervención no mercado do solo
Capítulo I
Patrimonios públicos do solo
Artigo 174º.-Constitución.
1. Os municipios que dispoñan de plan xeral
de ordenación municipal deberán constituí-lo patrimonio municipal do solo, coa
finalidade de obter reservas de solo para actuacións de iniciativa pública,
facilita-la execución do plan e contribuír á regulación do mercado de terreos
destinados ó desenvolvemento urbanístico.
2. Tamén poderá constituí-lo seu
propio patrimonio de solo a Administración autonómica en colaboración cos
municipios, co obxecto de atende-la demanda de vivenda de protección pública e
de solo para o desenvolvemento de actividades empresariais.
Artigo
175º.-Reservas de terreos.
1. O plan xeral poderá establecer, en calquera
clase de solo con excepción do rústico, reservas de terreos de posible
adquisición para a constitución ou ampliación pola administración correspondente
do seu patrimonio público de solo.
2. O establecemento ou a delimitación das
reservas de terreos coa finalidade expresada no número 1 comporta:
a) A
declaración da utilidade pública e a necesidade da ocupación para efectos de
expropiación forzosa por un tempo máximo de catro anos, prorrogable unha soa vez
por outros dous anos. A prórroga deberá fundarse en causa xustificada e
acordarse, de oficio ou por instancia de parte, logo da información pública e
audiencia dos propietarios afectados por prazo común de vinte días. A eficacia
da prórroga requirirá a publicación no Diario Oficial de Galicia.
b) A
suxeición de tódalas transmisións que se efectúen nas zonas de reservas ós
dereitos de tenteo e retracto previstos nesta lei en favor da administración
correspondente.
3. Os prazos de vixencia da declaración da utilidade pública
e a necesidade de ocupación, e da súa eventual prórroga, cando se trate de solo
urbano, serán a metade dos expresados no apartado anterior.
Artigo
176º.-Bens que integran o patrimonio municipal do solo.
1. Os bens do
patrimonio municipal do solo constitúen un patrimonio diferenciado dos restantes
bens municipais e os ingresos obtidos mediante o alleamento de parcelas, ou do
aproveitamento que corresponda a terreos de titularidade municipal, destinaranse
ós fins previstos no artigo 177 desta lei.
2. Integrarán o patrimonio
municipal do solo:
a) Os bens patrimoniais que resultasen clasificados polo
planeamento urbanístico como solo urbano ou urbanizable.
b) Os terreos e as
edificacións ou construccións obtidas en virtude das cesións correspondentes á
participación da administración no aproveitamento urbanístico, así como as
adquisicións de bens ou diñeiro obtidos con ocasión da xestión urbanística.
c) Os terreos e as edificacións ou construccións adquiridos, en virtude de
calquera título e en especial mediante expropiación, pola administración titular
co fin da súa incorporación ó correspondente patrimonio de solo e os que o sexan
como consecuencia do exercicio dos dereitos de tenteo e retracto previstos nesta
lei.
d) Cesións en especie ou en metálico derivadas de deberes ou
obrigacións, legais ou voluntarias, asumidos en convenios, concursos públicos ou
plasmadas en instrumentos de xestión urbanística.
e) Os ingresos obtidos
mediante alleamento de terreos incluídos nos patrimonios públicos de solo.
Artigo 177º.-Destino do patrimonio municipal do solo.
1. Os bens do
patrimonio municipal do solo deberán ser destinados a algún dos seguintes fins:
a) Construcción de vivendas suxeitas a algún réxime de protección pública.
b) Á propia planificación e xestión urbanística, en especial ó pagamento en
especie, mediante permuta, dos terreos destinados a sistemas xerais e dotacións
públicas.
c) Actuacións públicas dotacionais, sistemas xerais ou outras
actividades de interese social.
d) Conservación e mellora do medio ambiente,
do medio rural e do patrimonio cultural construído.
e) Creación de solo para
o exercicio de actividades empresariais compatibles co desenvolvemento sostible.
f) Conservación e ampliación do propio patrimonio.
2. O municipio poderá
allea-los terreos incluídos no patrimonio municipal do solo, así como
substituí-la cesión de terreos correspondentes ó 10 % do aproveitamento
lucrativo por cantidade en metálico, ben mediante os correspondentes
instrumentos de equidistribución ou ben mediante convenio, debendo destinar
necesariamente os recursos obtidos a algunha das finalidades sinaladas no artigo
anterior.
3. Cando exista demanda de vivendas suxeitas a algún réxime de
protección pública, como mínimo, o 50 % dos bens e dereitos obtidos con cargo ó
10 % de cesión obrigatoria serán destinados preferentemente a cubri-la devandita
necesidade.
4. Os municipios poderán ceder gratuitamente os bens incluídos
no patrimonio municipal do solo, nos supostos previstos na lexislación vixente e
cumprindo os requisitos establecidos nela, observando a súa finalidade
urbanística con destino á vivenda de promoción pública ou para equipamentos
comunitarios, debendo constar en documento público a cesión e o compromiso dos
adquirentes.
Capítulo II
Dereito de superficie
Artigo 178º.-Dereito
de superficie.
1. As entidades locais e as demais persoas públicas poderán
constituí-lo dereito de superficie en terreos da súa propiedade ou integrantes
do patrimonio municipal do solo, con destino á construcción de vivendas suxeitas
a algún réxime de protección pública ou a outros usos de interese social; o seu
dereito corresponderalle ó superficiario.
2. Nestes supostos, aplicarase o
réxime establecido na lexislación do Estado.
3. O dereito de superficie
extinguirase se non se edifica no prazo fixado na licencia ou, en todo caso, no
establecido supletoriamente nesta lei.
Capítulo III
Dereitos de tenteo e
retracto
Artigo 179º.-Delimitación de áreas.
1. Para efectos de
garanti-lo cumprimento das previsións temporais do planeamento, incrementa-lo
patrimonio de solo e, en xeral, facilita-lo cumprimento dos obxectivos daquel,
os municipios poderán delimitar áreas nas que as transmisións onerosas de
terreos quedarán suxeitas ó exercicio dos dereitos de tenteo e retracto pola
corporación respectiva.
2. Ó delimitárense estas áreas deberá establecerse
se as transmisións suxeitas ó exercicio de tales dereitos son só as de terreos
sen edificar, teñan ou non a condición de soares, ou se inclúen tamén as de
terreos con edificación que non esgote o aproveitamento permitido polo plan, con
edificación en construcción, ruinosa ou desconforme coa ordenación aplicable.
3. Poderá igualmente dispoñerse no acordo de delimitación de áreas a
suxeición ó exercicio dos expresados dereitos das transmisións de vivendas en
construcción ou construídas, sempre que o transmisor adquirise do promotor e, no
segundo caso, a transmisión se proxecte antes de transcorrido un ano desde a
terminación do edificio.
4. Se o ámbito delimitado estivese previamente
declarado, en todo ou en parte, como área de rehabilitación integrada, poderá
tamén establecerse no correspondente acordo que o exercicio dos dereitos de
tenteo e retracto abarcará incluso os predios edificados conforme a ordenación
aplicable, tanto no suposto de que a transmisión se proxecte ou verifique en
conxunto coma fraccionadamente, en réxime ou non de propiedade horizontal.
5. O prazo máximo de suxeición das transmisións ó exercicio dos dereitos de
tenteo e retracto será de dez anos, agás que, ó delimitarse a área, se fixase
outro menor.
Artigo 180º.-Procedemento para a delimitación.
1. A
delimitación das devanditas áreas poderá efectuarse no plan xeral ou no
planeamento de desenvolvemento. No seu defecto, poderá delimitarse logo da
información pública por prazo de vinte días no Boletín Oficial da Provincia e
notificación individualizada ós propietarios afectados.
2. En calquera caso,
entre a documentación especificamente relativa á delimitación deberá figurar
unha memoria xustificativa da necesidade de somete-las transmisións ós dereitos
de tenteo e retracto, os obxectivos que se van conseguir, a xustificación do
ámbito delimitado en relación co conxunto do ámbito territorial non afectado e
unha relación dos bens afectados e dos seus propietarios, e será preceptiva a
notificación a estes logo da apertura do trámite de información pública.
3.
Os municipios remitiranlles ós rexistros da propiedade correspondentes copia
certificada dos planos que reflictan a delimitación e relación detallada das
rúas ou sectores comprendidos naquelas áreas e dos propietarios e bens concretos
afectados, mediante traslado de copia do acordo de delimitación.
Artigo
181º.-Notificación da transmisión. Os propietarios de bens afectados por estas
delimitacións deberán notificarlle ó municipio a decisión de allealos, con
expresión do prezo e forma de pagamento proxectados e restantes condicións
esenciais da transmisión, para efectos do posible exercicio do dereito de
tenteo, durante un prazo de sesenta días naturais, contado desde o seguinte ó da
notificación.
Artigo 182º.-Exercicio do dereito de retracto.
1. O
municipio poderá exercita-lo dereito de retracto cando non se lle fixese a
notificación previda no artigo precedente, se omitise nela calquera dos
requisitos esixidos ou resultase inferior o prezo efectivo da transmisión ou
menos onerosas as restantes condicións desta.
2. Este dereito deberá
exercitarse no prazo de sesenta días naturais, contados desde o seguinte ó da
notificación da transmisión efectuada, que o adquirente deberá facer, en todo
caso, ó municipio mediante entrega de copia da escritura ou documento no que se
formalizase.
3. O dereito de retracto ó que se refire esta lei terá carácter
preferente a calquera outro.
Artigo 183º.-Caducidade da notificación.
1.
Os efectos da notificación para o exercicio do dereito de tenteo caducarán ós
tres meses seguintes a ela.
2. A transmisión realizada transcorrido este
prazo entenderase efectuada sen a devandita notificación, para os efectos do
exercicio do dereito de retracto.
Artigo 184º.-Non-inscrición rexistral. Non
se poderán inscribir no rexistro da propiedade as transmisións efectuadas sobre
os inmobles incluídos nas expresadas delimitacións, se non aparece acreditada a
realización das notificacións consideradas nos artigos precedentes.
Artigo
185º.-Transmisións de vivendas suxeitas a protección pública.
1. Co obxecto
de garanti-lo cumprimento efectivo das limitacións sobre prezos máximos de venda
das vivendas suxeitas a calquera réxime de protección pública que impoña a dita
vinculación, os municipios poderán delimitar áreas nas que tanto as primeiras
coma as ulteriores transmisións onerosas daquelas queden suxeitas ás
notificacións previdas nos artigos 181 e 182, para efectos do posible exercicio
dos dereitos de tenteo e retracto nos prazos establecidos neles.
2. A falta
de acreditación do cumprimento destes requisitos de notificación impedirá a
inscrición no rexistro da propiedade da transmisión efectuada.
3. A
tramitación da delimitación destas áreas axustarase ó prevido no artigo 180,
sendo aplicable tamén, para os efectos previstos no número anterior, o disposto
no apartado 3 do citado artigo.
4. A Comunidade Autónoma, subsidiariamente
ou por acordo co municipio implicado, poderá exerce-la delimitación de áreas ou
o dereito de tenteo e retracto ó que se refire este artigo.
Artigo
186º.-Adxudicación de vivendas. As vivendas adquiridas no exercicio do tenteo e
retracto pola administración serán adxudicadas mediante concurso entre aqueles
que, non posuíndo outra vivenda, reúnan os demais requisitos establecidos polo
réxime de protección pública aplicable.
Artigo 187º.-Dereitos de tenteo e
retracto no solo de núcleo rural.
1. As transmisións onerosas de terreos,
edificacións e construccións incluídas no ámbito dos núcleos rurais catalogados
de acordo con esta lei quedarán suxeitas ó exercicio dos dereitos de tenteo e
retracto pola Comunidade Autónoma de Galicia e o concello onde aquelas se
localicen. En calquera caso, o exercicio destes dereitos pola Comunidade
Autónoma será preferente sobre o da Administración municipal.
2. O exercicio
dos dereitos de tenteo e retracto axustarase ó disposto neste capítulo, debendo
neste caso efectuarse as notificacións da transmisión, ademais de ó concello, ó
conselleiro competente en materia de urbanismo e ordenación do territorio.
Título VI
Intervención na edificación e uso do solo e disciplina
urbanística
Capítulo I
Fomento da edificación
Artigo 188º.-Deber de
edifica-los soares.
1. Os propietarios de soares e de construccións en ruína
ou inadecuados deberán emprende-la edificación nos termos establecidos nesta
lei.
2. No solo urbanizable e no solo urbano non-consolidado, o prazo para o
cumprimento do deber de edificar comezará a contarse desde a conversión dos
terreos en soares.
3. Polo que respecta ó solo urbano consolidado, o prazo
para o cumprimento do deber de edificar comezará a contarse desde a aprobación
definitiva do planeamento urbanístico que conteña a súa ordenación detallada,
aínda que os terreos non reúnan a condición de soar. Neste último caso, o deber
de edificar abarca tamén a obrigación de dota-la parcela dos elementos de
urbanización necesarios para que se converta en soar.
4. O deber de edificar
e as disposicións contidas neste capítulo afectan igualmente os propietarios dos
predios nos que existisen construccións paralizadas, ruinosas, derruídas ou
inadecuadas ó lugar no que radiquen, e estes deberán emprende-la edificación nos
prazos sinalados nesta lei. No caso de que o planeamento prohíba a substitución
total ou parcial das edificacións existentes ou impoña a conservación de
determinados elementos ou a súa rehabilitación integral, o deber de edificar
entenderase como deber de rehabilitar, respectando, ó materializarse os
correspondentes aproveitamentos urbanísticos, os elementos dotados de
protección.
Artigo 189º.-Prazos para edificar ou rehabilitar.
1. Os
prazos aplicables para o cumprimento do deber de edificar ou rehabilitar serán
os fixados polo planeamento xeral ou de desenvolvemento en función da
clasificación e cualificación do solo e das circunstancias específicas que
concorran en determinadas áreas ou soares, que serán apreciadas de forma
motivada, e, no seu defecto, o prazo será de dous anos.
2. A administración
poderá conceder prórrogas cunha duración máxima conxunta dun ano, por petición
dos interesados, por causas xustificadas e de forma motivada.
Artigo
190º.-Consecuencias do incumprimento dos deberes de edificar ou rehabilitar. Se
vence o prazo concedido para cumpri-los deberes de edificar ou rehabilitar,
incluídas as súas eventuais prórrogas, a administración decretará a inscrición
obrigatoria no rexistro de soares. Transcorridos dous anos desde a inscrición
sen que se lle dese cumprimento ó deber de edificar ou, se é o caso, de
rehabilitar, a administración decretará a edificación forzosa do soar ou, se é o
caso, a rehabilitación forzosa do inmoble, ben de maneira directa ou a través
dun particular, denominado axente edificador, conforme as regras establecidas
nos artigos seguintes.
Artigo 191º.-Actuación directa e a través dunha
sociedade urbanística.
1. A administración urbanística poderá aprobar
programas de edificación forzosa, de forma simultánea ó planeamento que conteña
a ordenación detallada, nos que se delimiten áreas prioritarias para os efectos
da edificación forzosa. A Comunidade Autónoma poderá subscribir convenios cos
concellos a fin de colaborar na xestión dos programas de edificación forzosa.
Tamén se poderán aprobar programas de rehabilitación co mesmo contido e
determinacións, nos que se regule a xestión de edificios que, de acordo co
planeamento, deban ser obxecto de rehabilitación integral ou nos que se deban
conservar algúns elementos.
2. Cando se incumpra o deber de edificar nalgún
terreo incluído nestas áreas, a administración poderá expropialo a fin de
asumi-la edificación, ou ben encomendarlle a unha sociedade urbanística pública
o desenvolvemento da actuación. Neste último caso, a sociedade urbanística
actuará como beneficiaria da expropiación e asumirá fronte á administración o
deber de edificar nos prazos que se fixen no convenio que regule a actuación,
que en ningún caso poderán ser máis longos cós outorgados inicialmente ó
propietario.
3. A administración notificaralle ó propietario do terreo a
iniciación do procedemento, concedéndolle un prazo de vinte días para formular
alegación, e asemade ordenará a súa anotación no rexistro da propiedade, nos
termos da lexislación aplicable.
4. Concluído o trámite de audiencia, o
concello aprobará, se é o caso, a actuación ou o convenio que a regule, no caso
de que a vaia asumir unha sociedade urbanística pública.
5. A expropiación
poderá tramitarse polo procedemento de taxación conxunta.
6. Unha vez
ocupado o inmoble, comezarán a computarse os prazos fixados para solicitar
licencia e para proceder á edificación. Así mesmo inscribirase a transmisión no
rexistro da propiedade, aplicándose o previsto na súa normativa específica para
a inscrición das adxudicacións de soares en réxime de venda forzosa.
Artigo
192º.-Actuación a través dun axente edificador.
1. Calquera particular con
capacidade suficiente para asumi-las responsabilidades previstas neste precepto
poderá colaborar coa administración na garantía do cumprimento do deber de
edificar e instala a que exercite a expropiación para adquiri-lo soar non
edificado, sempre que asuma a obrigación de solicitar licencia de obra no prazo
de tres meses contados desde a data na que estea resolta a dispoñibilidade do
terreo.
2. Se o concello entende que a solicitude reúne os requisitos
formais esixibles, ha notificarlla ó propietario do terreo, concedéndolle un
prazo de vinte días para efectuar alegacións, e ordenará a súa anotación no
rexistro da propiedade nos termos da lexislación aplicable.
3. Transcorrido
o citado prazo, o concello deberá resolver no prazo dun mes acerca da aprobación
da solicitude de edificación forzosa. Se neste prazo non se notifica resolución
expresa, poderase entender desestimada a solicitude.
4. Aplicaranse os
apartados 5 e 6 do artigo anterior. Artigo 193º.- Concorrencia de distintas
iniciativas. Cando un particular presente unha solicitude ó abeiro do previsto
no artigo anterior, a administración poderá optar por xestionar ela mesma a
actuación, aplicando o artigo 191 desta lei, ou convocar concurso público nun
prazo non superior a tres meses desde a solicitude. A administración valorará as
distintas propostas tendo presente entre outros factores o prezo e o réxime das
vivendas resultantes. Para este efecto, poderáselles outorgar un prazo ós
solicitantes para que melloren a súa solicitude ou fagan proposicións acerca dos
factores que a administración considere máis importantes. A administración
urbanística decidirá acerca das solicitudes presentadas no prazo dun mes, agás
que se optase por permiti-la súa mellora ou novas proposicións; neste caso
ampliarase a un mes máis.
Capítulo II
Intervención na edificación e uso
do solo
Sección 1ª
Licencias
Artigo 194º.-Licencias urbanísticas.
1. A licencia urbanística ten por finalidade comprobar que os actos de
ocupación, construcción, edificación e uso do solo e do subsolo proxectados se
axustan ó ordenamento urbanístico vixente. Así mesmo, para a concesión da
licencia verificarase se o aproveitamento proxectado se axusta ó susceptible de
apropiación e se as obras e usos proxectados reúnen as condicións esixibles de
seguridade, salubridade, habitabilidade e accesibilidade.
2. Estarán
suxeitos a previa licencia municipal, sen prexuízo das autorizacións que fosen
procedentes de acordo coa lexislación aplicable, os actos de edificación e uso
do solo e do subsolo, tales como as parcelacións urbanísticas, os movementos de
terra, as obras de nova planta, a modificación da estructura ou aspecto exterior
das edificacións existentes, a primeira utilización dos edificios e a
modificación do uso destes, a demolición de construccións, a colocación de
carteis de propaganda visibles desde a vía pública, os cerrados e valados de
predios e os demais actos que se sinalen regulamentariamente.
3. As empresas
subministradoras de enerxía eléctrica, auga, gas e telecomunicacións esixirán
para a contratación dos respectivos servicios as licencias que en cada caso
resulten precisas.
Artigo 195º.-Procedemento de outorgamento de licencias.
1. As licencias outorgaranse de acordo coas previsións da lexislación e do
planeamento urbanísticos. En ningún caso entenderanse adquiridas por silencio
administrativo licencias en contra da lexislación ou planeamento urbanístico.
2. A competencia para outorga-las licencias corresponderalles ós municipios
segundo o procedemento previsto na lexislación de réxime local. Para o
outorgamento da licencia solicitada serán preceptivos os informes técnicos e
xurídicos sobre a súa conformidade coa legalidade urbanística.
3. Ás
solicitudes de licencias que se refiran a execución de obras ou instalacións
deberán achegárselles proxecto técnico completo redactado por técnico
competente, con exemplares para cada un dos organismos que deban emitir informe
sobre a solicitude. Exceptúase da necesidade de presentación de proxecto técnico
a execución de obras ou instalacións menores. Para estes efectos, consideraranse
como menores aquelas obras e instalacións de técnica simple e escasa entidade
constructiva e económica que non supoñan alteración do volume, do uso, das
instalacións e servicios de uso común ou do número de vivendas e locais, nin
afecten o deseño exterior, a cimentación, a estructura ou as condicións de
habitabilidade ou seguridade dos edificios ou instalacións de tódalas clases. En
ningún caso entenderanse como tales as parcelacións urbanísticas, os muros de
contención, as intervencións en edificios declarados bens de interese cultural
ou catalogados e os grandes movementos de terra.
4. Enténdese por proxecto
técnico o conxunto de documentos que definan as actuacións que se van realizar
co suficiente contido e detalle para permitirlle á administración coñece-lo
obxecto delas e decidir se se axusta ou non á normativa urbanística aplicable e
ó resto das condicións sinaladas nesta lei. O devandito proxecto técnico conterá
unha memoria urbanística, como documento específico e independente, na que se
indicará a finalidade e o uso da construcción ou actuación proxectada,
razoándose a súa adecuación á ordenación vixente, con expresa indicación da
clasificación e cualificación do solo obxecto da actuación e da normativa e
ordenanzas aplicables a el. A memoria desenvolverá os argumentos necesarios para
xustifica-lo cumprimento do preceptuado no artigo 104 desta lei e irá acompañada
dos correspondentes planos de situación a escala adecuada, así como de calquera
outra información gráfica que resulte precisa para apoia-lo seu contido.
Igualmente conterá unha memoria xustificativa do cumprimento das condicións
previstas na normativa autonómica de accesibilidade e supresión de barreiras
arquitectónicas. Unha vez presentado ante o concello, o proxecto adquire o
carácter de documento público, e da exactitude e veracidade dos datos técnicos
consignados nel responde o seu autor para tódolos efectos.
5. As peticións
de licencia resolveranse no prazo de tres meses, contados desde a presentación
da solicitude coa documentación completa no rexistro do concello. En caso de
obras menores, o prazo será dun mes. Transcorrido este prazo sen se comunicar
ningún acto, entenderase outorgada por silencio administrativo, de conformidade
co disposto nos artigos 43 e 44 da Lei 30/1992, do 26 de novembro, de réxime
xurídico das administracións públicas e do procedemento administrativo común.
6. Para outorga-la licencia de primeira ocupación de edificacións esixirase
certificado final de obra de técnico competente no que conste que as obras están
completamente terminadas e se axustan á licencia outorgada e a previa visita de
comprobación dos servicios técnicos municipais.
Artigo 196º.-Prelación de
licencias e outros títulos administrativos.
1. Cando os actos de edificación
e uso do solo e do subsolo fosen realizados en terreos de dominio público,
esixirase tamén licencia municipal, sen prexuízo das autorizacións ou concesións
que sexa pertinente outorgar por parte da organización xurídico-pública titular
do dominio público. A falta de autorización ou concesión demanial ou a súa
denegación impediralle ó particular obte-la licencia e ó órgano competente
outorgala.
2. Os supostos que esixan licencia de actividade clasificada ou
de apertura e, ademais, licencia urbanística serán obxecto dunha soa resolución,
sen prexuízo da formación e tramitación simultánea de pezas separadas para cada
intervención administrativa. A proposta de resolución da solicitude de licencia
de actividade clasificada ou de apertura terá prioridade sobre a correspondente
á licencia urbanística. Se procedese denega-la primeira, notificaráselle así ó
interesado e non será necesario resolver sobre a segunda. En cambio, se
procedese outorga-la licencia de actividade clasificada ou de apertura, o órgano
municipal competente pasará a resolver sobre a licencia urbanística,
notificándoselle o pertinente en forma unitaria ó interesado.
3. No suposto
de que os actos de edificación e uso do solo e do subsolo suxeitos a licencia
urbanística requirisen previa avaliación de impacto ambiental, non se poderá
outorga-la licencia municipal con anterioridade á declaración de impacto ou
efectos ambientais dictada polo órgano ambiental competente, ou cando fose
negativa ou se incumprisen as medidas correctoras determinadas nela.
4. Non
se poderá conceder licencia sen que se acredite o outorgamento da autorización
da Comunidade Autónoma cando fose procedente de acordo co disposto nesta lei.
5. Nos restantes supostos nos que o ordenamento xurídico esixa, para a
execución de calquera actividade, autorización doutra administración pública en
materia medioambiental ou de protección do patrimonio histórico-cultural, a
licencia municipal urbanística só se poderá solicitar con posterioridade a que
fose outorgada a referida autorización.
Artigo 197º.-Caducidade das
licencias.
1. No acto de outorgamento da licencia determinaranse os prazos
de caducidade das licencias de edificación por causa de demora na iniciación e
finalización das obras, así como por causa de interrupción delas. No seu
defecto, o prazo de iniciación non poderá exceder de seis meses e o de
terminación de tres anos, desde a data do seu outorgamento, non podendo
interromperse as obras por tempo superior a seis meses.
2. Os municipios
poderán conceder prórroga dos referidos prazos da licencia por unha soa vez e
por un novo prazo non superior ó inicialmente acordado, logo da solicitude
expresa formulada antes da conclusión dos prazos determinados e sempre que a
licencia sexa conforme coa ordenación urbanística vixente no momento de
concesión da prórroga.
3. A caducidade será declarada pola Administración
municipal logo do procedemento con audiencia do interesado. Non obstante,
transcorridos tres anos desde o outorgamento da licencia sen que se iniciasen as
obras entenderase caducada automaticamente por ministerio da lei e non se
poderán inicia-las obras sen obter nova licencia axustada á ordenación
urbanística en vigor.
Artigo 198º.-Actos promovidos polas administracións
públicas.
1. Os actos relacionados no artigo 194 que promovan órganos das
administracións públicas ou entidades de dereito público estarán igualmente
suxeitos a licencia municipal, agás nos supostos exceptuados pola lexislación
aplicable.
2. Cando razóns de urxencia ou excepcional interese público o
esixan, o conselleiro competente por razón da materia poderá acorda-la remisión
ó concello correspondente do proxecto de que se trate, para que no prazo dun mes
notifique a súa conformidade ou desconformidade co planeamento urbanístico en
vigor. No caso de desconformidade, o expediente seralle remitido pola
consellería interesada ó conselleiro competente en materia de urbanismo e
ordenación do territorio, quen llo elevará ó Consello da Xunta, logo do informe
da Comisión Superior de Urbanismo de Galicia. O Consello da Xunta decidirá se
procede executa-lo proxecto e, se é o caso, ordenará a iniciación do
procedemento de modificación ou revisión do planeamento, conforme a tramitación
establecida nesta lei.
3. O concello poderá, en todo caso, acorda-la
suspensión das obras a que se refire o número 1 deste artigo cando se
pretendesen levar a cabo en ausencia ou contradicción coa notificación de
conformidade co planeamento e antes da decisión de executa-la obra adoptada polo
Consello da Xunta, e comunicaralles esta suspensión ó órgano redactor do
proxecto e ó conselleiro competente en materia de urbanismo e ordenación do
territorio, para os efectos previstos nel.
4. O mesmo réxime seralle de
aplicación á Administración do Estado, con intervención dos seus correspondentes
órganos competentes.
5. As obras públicas municipais entenderanse
autorizadas polo acordo de aprobación do proxecto logo da acreditación no
expediente do cumprimento da lexislación urbanística e de protección do medio
rural, así como do planeamento en vigor.
Sección 2ª
Deber de
conservación e ruína
Artigo 199º.-Deber de conservación e ordes de
execución.
1. Os propietarios de toda clase de terreos, urbanizacións de
iniciativa particular, edificacións e carteis deberán mantelos nas condicións
establecidas no artigo 9 desta lei.
2. Os concellos ordenarán, de oficio ou
por instancia de calquera interesado, mediante o correspondente expediente e
logo da audiencia dos interesados, a execución das obras necesarias para
conservar aquelas condicións, con indicación do prazo de realización. Cando a
entidade das obras o requira, o concello esixiralle ó obrigado a solicitude de
licencia acompañada do proxecto técnico correspondente.
3. Os concellos
tamén poderán ordenar, por motivos de interese turístico ou estético, a
execución das obras de conservación, renovación ou reforma en fachadas ou
espacios visibles desde a vía pública. As obras executaranse a custa dos
propietarios se estivesen dentro do límite da obrigación de conservación que
lles corresponde, e con cargo ós fondos da entidade que a ordene cando a
superase para obter melloras de interese xeral.
4. No caso de incumprimento
da orde de execución de obras, a Administración municipal procederá á execución
subsidiaria dela ou á execución forzosa mediante a imposición de multas
coercitivas de 300 a 6.000 euros, reiterables ata logra-la execución das obras
ordenadas.
Artigo 200º.-Inspección periódica de construccións.
1. Os
concellos deberán regular mediante ordenanza municipal o deber de inspección
periódica das edificacións para determina-lo seu estado de conservación. Esta
ordenanza establecerá as edificacións que quedan suxeitas a esta obrigación en
función da súa antigüidade e, en todo caso, incluirán tódalas edificacións
catalogadas ou de antigüidade superior a cincuenta anos, os prazos e as
condicións nas que deba realizarse a inspección técnica das edificacións a cargo
de facultativo competente.
2. O devandito facultativo consignará os
resultados da súa inspección expedindo un certificado que describa os estragos
apreciados no inmoble, as súas posibles causas e as medidas prioritarias
recomendables para asegura-la súa estabilidade, seguridade, estanquidade e
consolidación estructurais ou para manter ou rehabilita-las súas dependencias en
condicións de habitabilidade ou uso efectivo segundo o destino propio delas. Así
mesmo, deixará constancia do grao de realización das recomendacións expresadas
con motivo da anterior inspección periódica. A eficacia do certificado esixe
remitirlles copia del ó concello e ó colexio profesional correspondente. O
concello poderá esixir dos propietarios a exhibición dos certificados
actualizados de inspección periódica de construccións e, se descubrise que estas
non se efectuaron, poderá realizalas de oficio a custa dos obrigados.
Artigo
201º.-Declaración de ruína.
1. Cando algunha construcción ou parte dela
estivese en estado ruinoso, o concello, de oficio ou por instancia de calquera
interesado, ha declarala en situación de ruína e acordará a total ou parcial
demolición, logo da tramitación do oportuno expediente contradictorio con
audiencia do propietario e dos moradores, agás inminente perigo que o impedise.
2. Declararase o estado ruinoso nos seguintes supostos:
a) Cando o custo
das obras necesarias sexa superior ó 50 % do valor actual do edificio ou plantas
afectadas, excluído o valor do terreo.
b) Cando o edificio presente un
esgotamento xeneralizado dos seus elementos estructurais fundamentais.
c)
Cando se requira a realización de obras que non puidesen ser autorizadas por
encontrarse o edificio en situación de fóra de ordenación.
3. No caso de
incumprimento da orde de demolición, a Administración municipal procederá á
execución subsidiaria dela a custa do obrigado, ou á execución forzosa mediante
a imposición de multas coercitivas de 300 a 6.000 euros, reiterables ata
logra-la execución das obras ordenadas.
4. Se existise urxencia e perigo na
demora, o alcalde, baixo a súa responsabilidade, por motivos de seguridade
dispoñerá o necesario respecto da habitabilidade do inmoble e do desaloxo dos
ocupantes.
5. Nos bens declarados de interese cultural e nos núcleos
históricos haberá que aterse ó disposto na lexislación do patrimonio histórico
aplicable. Cando por calquera circunstancia resulte destruída unha construcción
ou edificio catalogado, o terreo subxacente permanecerá suxeito ó réxime propio
da catalogación. O aproveitamento subxectivo do seu propietario non excederá do
preciso para a fiel restitución, que poderá ser ordenada nos termos que
regulamentariamente se determinen.
Sección 3ª
Fomento da conservación e
rehabilitación das edificacións tradicionais
Artigo 202º.-Subvencións. Os
proxectos de lei de orzamentos da Comunidade Autónoma deberán incluí-las
partidas orzamentarias oportunas destinadas a accións ou subvencións de
conservación, mellora ou recuperación de construccións, edificacións e elementos
de carácter tradicional, así como á rehabilitación de asentamentos e espacios
protexidos de especial interese, atendendo as finalidades desta lei; a súa
xestión corresponderalle ó conselleiro competente en materia de ordenación do
territorio e urbanismo.
Artigo 203º.-Ordes de execución en solo rústico e de
núcleo rural.
1. No suposto de que os propietarios incumprisen os deberes de
conservación e rehabilitación establecidos nesta lei, o alcalde ou ó conselleiro
competente en materia de ordenación do territorio e urbanismo poderá ordena-la
execución das obras necesarias que garantan o deber de conservación definido no
artigo 9 desta lei e, en especial, as seguintes:
a) As obras necesarias para
adapta-los inmobles ás condicións do seu contorno, tales como a conservación e
reforma de fachadas ou espacios visibles desde as vías públicas e a retirada de
carteis ou outros elementos impropios dos inmobles rústicos.
b) As obras de
rehabilitación de inmobles e edificios de acordo co establecido no planeamento
urbanístico.
c) As obras que garantan o destino rústico ou características
do predio, incluíndo a eliminación de elementos impropios da súa finalidade ou
que supoñan un risco de deterioración do medio ambiente, do patrimonio cultural
ou da paisaxe.
2. A orde de execución deberá conter obrigatoriamente a
determinación concreta e detallada das obras que hai que realizar conforme as
condicións establecidas nesta lei ou no planeamento urbanístico. Así mesmo
deberá fixa-lo prazo para o cumprimento voluntario polo propietario do ordenado,
que se determinará en razón directa da importancia, volume e complexidade das
obras por realizar. De igual modo, a orde de execución resolverá se a entidade
das obras esixe proxecto técnico e, se é o caso, dirección facultativa.
3. O
incumprimento da orde de execución facultará o alcalde ou a consellería, se é o
caso, para executar subsidiariamente as obras con cargo ós obrigados e para a
imposición de multas coercitivas, ata un máximo de dez sucesivas, con
periodicidade mínima mensual, e por importe cada unha de 300 a 6.000 euros.
Denunciaranse ademais os feitos á xurisdicción penal cando o incumprimento
puidese ser constitutivo de delicto ou falta.
4. O alcalde ou a consellería
competente en materia de ordenación do territorio e urbanismo poderán ordenar en
calquera momento a demolición ou eliminación das obras, construccións,
edificacións ou instalacións inacabadas ou inadecuadas ó medio rural, efectuadas
sen licencia ou ó abeiro dunha licencia que fose declarada caducada, sen que
isto produza dereito a obter indemnización.
5. Declárase a utilidade
pública, para efectos expropiatorios, dos terreos, construccións, edificacións e
instalacións inacabadas ou inadecuadas que se considere necesario demoler para a
protección do medio rural ou a conservación do contorno e morfoloxía dos núcleos
rurais de poboación. Para estes efectos, a administración deberá incoa-lo
oportuno procedemento, con audiencia dos interesados, no que se constate a
incompatibilidade ou inadecuación das obras ou instalacións coa protección do
medio rural ou coas determinacións estéticas e tipolóxicas establecidas no
planeamento urbanístico.
Sección 4ª
Parcelacións
Artigo
204º.-Parcelacións urbanísticas. Considerarase parcelación urbanística, para os
efectos desta lei, a división de terreos en dous ou máis lotes ou porcións a fin
da súa urbanización ou edificación, xa sexa en forma simultánea ou sucesiva.
Toda parcelación urbanística deberá acomodarse ó disposto nesta lei ou, en
virtude dela, nos plans de ordenación.
Artigo 205º.-Indivisibilidade de
parcelas.
1. Serán indivisibles:
a) As parcelas determinadas como
mínimas no correspondente planeamento, a fin de constituíren predios
independentes.
b) As parcelas con dimensións iguais ou menores ás
determinadas como mínimas no planeamento, agás se os lotes resultantes fosen
adquiridos simultaneamente polos propietarios de terreos lindeiros, co fin de
agrupalos e formar un novo predio.
c) As parcelas con dimensións menores có
dobre da superficie determinada como mínima no planeamento, agás que o exceso
sobre o devandito mínimo poida segregarse co fin indicado no apartado anterior.
d) As parcelas edificables conforme unha relación determinada entre
superficie do solo e superficie construíble, cando se edificase a correspondente
a toda a superficie do solo, ou, no suposto de que se edificase a correspondente
só a unha parte dela, a restante, se fose inferior á parcela mínima, coas
excepcións indicadas no apartado anterior.
e) As parcelas de solo rústico no
suposto establecido nos artigos 42.1.e) e 206.1 desta lei.
2. Os notarios e
rexistradores farán constar na descrición dos predios a súa calidade de
indivisibles, se é o caso.
Artigo 206º.-División e segregación de predios en
solo rústico.
1. No solo rústico non se poderán realizar nin autorizar
parcelacións, divisións ou segregacións, excepto aquelas que deriven da
execución, conservación ou servicio de infraestructuras públicas, da realización
de actividades extractivas ou enerxéticas, da execución do planeamento
urbanístico ou teñan por obxecto unha racionalización da explotación
agropecuaria ou forestal. En todo caso respectarase a superficie mínima e
indivisible que determine a lexislación agraria.
2. Os actos de segregación,
división ou alteración da estructura da propiedade que se puidesen permitir por
aplicación do disposto no número anterior están suxeitos a licencia municipal.
Para a tramitación e obtención dela deberá solicitarse coa documentación escrita
e gráfica necesaria para a identificación precisa do acto ó que se instou.
Artigo 207º.-Réxime de parcelacións.
1. Non se poderá efectuar ningunha
parcelación urbanística sen que previamente fose aprobado o planeamento
urbanístico esixible segundo a clase de solo de que se trate. Queda prohibida en
solo rústico a realización de parcelacións urbanísticas.
2. Toda parcelación
urbanística quedará suxeita a licencia ou á aprobación do proxecto de
compensación ou reparcelación que a conteña.
3. En ningún caso
consideraranse soares, nin se permitirá edificar neles, os lotes resultantes
dunha parcelación efectuada con infracción das disposicións desta lei.
4. Os
notarios e rexistradores da propiedade esixirán para autorizar e inscribir,
respectivamente, escritura de división de terreos que se acredite previamente o
outorgamento da licencia municipal, que deberá testemuñarse no documento.
Capítulo III
Disciplina urbanística
Sección 1ª
Inspección
urbanística
Artigo 208º.-Da inspección urbanística.
1. A inspección
urbanística é a actividade que os órganos administrativos competentes en materia
de edificación e uso do solo han de realizar coa finalidade de comprobar que
unha e outro se axustan ó ordenamento urbanístico.
2. O persoal adscrito á
inspección e vixilancia urbanística, no exercicio das súas funcións, terá a
consideración de axente da autoridade e estará capacitado, con este carácter,
para requirir e examinar toda clase de documentos relativos ó planeamento, para
comproba-la adecuación dos actos de edificación e uso do solo á normativa
urbanística aplicable e para reclamar de tódalas partes relacionadas con
calquera actuación urbanística e dos colexios profesionais e calquera outro
organismo oficial con competencia na materia canta información, documentación e
axuda material precise para o adecuado cumprimento das súas funcións.
3. Os
inspectores urbanísticos están autorizados para entrar e permanecer libremente e
en calquera momento en predios, construccións e demais lugares suxeitos á súa
actuación inspectora. Cando para o exercicio desas funcións inspectoras fose
precisa a entrada nun domicilio, solicitarase a oportuna autorización xudicial.
4. Os feitos constatados polo persoal funcionario da inspección e vixilancia
urbanística no exercicio das competencias propias en materia de disciplina
urbanística gozan de valor probatorio e presunción de veracidade, sen prexuízo
das probas que en defensa dos respectivos dereitos ou intereses poidan sinalar
ou achega-los propios administrados.
Sección 2ª
Protección da legalidade
urbanística
Artigo 209º.-Obras sen licencia en curso de execución.
1.
Cando se estivesen executando obras sen licencia ou orde de execución ou sen
axustarse ás condicións sinaladas nelas, o alcalde dispoñerá a suspensión
inmediata dos devanditos actos e procederá a incoa-lo expediente de reposición
da legalidade, comunicándollo ó interesado.
2. Co acordo de suspensión
adoptaranse as medidas cautelares necesarias para garanti-la total interrupción
da actividade. Para estes efectos o alcalde poderá:
a) Ordena-la retirada
dos materiais preparados para ser utilizados na obra ou actividade suspendida e
a maquinaria afecta a ela.
b) Ordena-lo precintado das obras, instalacións e
elementos auxiliares das actividades obxecto de suspensión.
c) Ordena-la
suspensión de subministracións de auga, electricidade, gas e telecomunicacións
das actividades e obras das que se ordenase a paralización.
d) Proceder á
execución forzosa mediante a imposición de multas coercitivas por importe de 600
a 6.000 euros, reiterables ata logra-lo cumprimento da orde de paralización.
e) Adoptar calquera outra medida que sexa conveniente a prol da efectividade
da suspensión. 3. Instruído o expediente de reposición da legalidade e logo da
audiencia do interesado, adoptarase algún dos seguintes acordos:
a) Se as
obras non fosen legalizables por seren incompatibles co ordenamento urbanístico,
acordarase a súa demolición a custa do interesado e procederase a impedir
definitivamente os usos ós que desen lugar ou, se é o caso, á reconstrucción do
indebidamente demolido.
b) Se as obras fosen legalizables por seren
compatibles co ordenamento urbanístico, requirirase o interesado para que no
prazo de tres meses presente a solicitude da oportuna licencia, manténdose a
suspensión das obras en tanto esta non sexa outorgada.
c) Se as obras non se
axustan ás condicións sinaladas na licencia ou orde de execución, ordenaráselle
ó interesado que as axuste no prazo de tres meses, prorrogables por outros tres
por petición do interesado, sempre que a complexidade técnica ou envergadura das
obras que haxa que realizar faga inviable a súa acomodación ás previsións da
licencia no prazo previsto.
4. O procedemento ó que se refire o número
anterior deberá resolverse no prazo dun ano contado desde a data do acordo de
iniciación.
5. Se transcorrido o prazo de tres meses desde o requirimento o
interesado non solicitase a oportuna licencia ou, se é o caso, non axustase as
obras ás condicións sinaladas nela ou na orde de execución, o alcalde acordará a
demolición das obras a custa do interesado e procederá a impedir definitivamente
os usos ós que desen lugar. Procederase de igual modo no suposto de que a
licencia fose denegada por se-lo seu outorgamento contrario á legalidade.
6.
No caso de incumprimento da orde de demolición, a Administración municipal
procederá á execución subsidiaria dela ou á execución forzosa mediante a
imposición de multas coercitivas, reiterables mensualmente ata logra-la
execución polo suxeito obrigado, en contía de 1.000 a 10.000 euros cada unha.
7. O disposto nos números anteriores entenderase sen prexuízo da imposición
das sancións que procedan e das facultades que lles correspondan ás autoridades
competentes, en virtude do réxime específico de autorización ou concesión ó que
estean sometidos determinados actos de edificación e uso do solo.
Artigo
210º.-Obras terminadas sen licencia.
1. De estaren rematadas as obras sen
licencia, ou incumprindo as condicións sinaladas nela ou na orde de execución, o
alcalde, dentro do prazo de seis anos, contado desde a total terminación das
obras, incoará expediente de reposición da legalidade, procedendo segundo o
disposto nos números 3, 4, 5, 6 e 7 do artigo anterior.
2. Transcorrido o
prazo de seis anos sen que se adoptasen as medidas de restauración da legalidade
urbanística, non se poderán realizar outras obras cás pequenas reparacións
esixidas por razóns de seguridade e hixiene e en ningún caso as de
consolidación, aumento de valor ou modernización nin cambio do uso existente,
excepto as necesarias para a adecuación á legalidade urbanística vixente.
Artigo 211º.-Outros actos sen licencia.
1. Cando algún acto distinto dos
regulados no artigo anterior e precisado de licencia se realizase sen esta ou en
contra das súas determinacións, o alcalde dispoñerá a cesación inmediata do
devandito acto e incoará expediente de reposición da legalidade.
2.
Instruído o expediente de reposición da legalidade, e logo da audiencia do
interesado, adoptarase algún dos seguintes acordos:
a) Se a actividade se
realizase sen licencia ou sen axustarse ás súas determinacións, requirirase o
interesado para que solicite a oportuna licencia ou axuste a actividade á xa
concedida.
b) Se a actividade non fose legalizable por ser incompatible co
ordenamento urbanístico, procederase a impedir definitivamente a actividade e a
ordena-la reposición dos bens afectados ó estado anterior ó incumprimento
daquela.
3. Se transcorrido o prazo de tres meses desde o requirimento o
interesado non solicitase a oportuna licencia ou, se é o caso, non axustase a
actividade ás condicións sinaladas nela, o alcalde adoptará o acordo previsto no
apartado b) do número anterior. Procederase de igual modo no suposto de que a
licencia fose denegada por se-lo seu outorgamento contrario á legalidade.
4.
Para a execución forzosa das medidas adoptadas polo alcalde será de aplicación o
disposto no artigo 209.6 desta lei.
Artigo 212º.-Suspensión e revisión de
licencias.
1. O alcalde dispoñerá a suspensión dos efectos dunha licencia ou
orde de execución e, conseguintemente, a paralización inmediata das obras
iniciadas ó seu abeiro cando o contido dos devanditos actos administrativos
constitúa unha infracción urbanística grave ou moi grave, calquera que sexa a
data de outorgamento da licencia e no prazo de dez días deberá dárselle traslado
directo do acto suspendido ó órgano xurisdiccional competente, na forma e cos
efectos previstos na lexislación reguladora da xurisdicción
contencioso-administrativa.
2. En todo caso, as licencias ou ordes de
execución contrarias ó ordenamento urbanístico deberán ser revisadas a través
dalgún dos procedementos de revisión de oficio previstos nos artigos 102 e 103
da Lei 30/1992, do 26 de novembro, de réxime xurídico das administracións
públicas e do procedemento administrativo común, ou polo procedemento do artigo
127 da Lei da xurisdicción contencioso-administrativa.
3. O disposto nos
números anteriores enténdese sen prexuízo das sancións que puidesen impoñerse.
Artigo 213º.-Protección da legalidade en zonas verdes, espacios libres,
dotacións e equipamentos públicos.
1. Os actos de edificación e uso do solo
relacionados no artigo 194 que se realicen sen licencia ou orde de execución
sobre terreos cualificados polo planeamento como zonas verdes, espacios libres,
dotacións ou equipamentos públicos quedarán suxeitos ó réxime establecido no
artigo 209 mentres estivesen en curso de execución, e ó réxime previsto no
artigo 210 cando estivesen finalizados sen que teña aplicación a limitación do
prazo que establece o devandito artigo. Nestes supostos, a competencia
corresponderalle ó conselleiro competente en materia de urbanismo.
2. As
licencias ou ordes de execución que se outorgasen con infracción da zonificación
ou uso urbanístico das zonas verdes, espacios libres, dotacións ou equipamentos
públicos previstos no planeamento serán nulas de pleno dereito. Nestes casos, o
conselleiro competente en materia de urbanismo requirirá o alcalde para que
proceda segundo o disposto no artigo anterior.
Artigo 214º.-Protección da
legalidade no solo rústico.
1. Corresponderalle ó conselleiro competente en
materia de urbanismo e ordenación do territorio a competencia para a adopción
das medidas precisas de protección da legalidade respecto das obras e
actividades realizadas en solo rústico, en calquera das súas categorías, sen a
preceptiva autorización autonómica ou sen axustarse ás condicións da
autorización outorgada, así como nos supostos de actividades prohibidas, sen que
resulte de aplicación a limitación de prazo establecida no artigo 210. Nos
restantes supostos a competencia corresponderalle ó alcalde.
2. O alcalde,
en calquera caso, adoptará as medidas necesarias para a paralización das obras e
actividades en execución sen autorización autonómica previa, sen licencia
municipal ou sen axustarse ás condicións de calquera delas, dándolle conta, se é
o caso, e de forma inmediata ó conselleiro competente en materia de urbanismo.
Artigo 215º.-Subrogación. Se a consellería competente en materia de
urbanismo e ordenación do territorio apreciase que as obras ou usos do solo
constitúen infracción urbanística grave ou moi grave, poñerao en coñecemento do
alcalde coa maior brevidade posible a fin de que proceda segundo o disposto
neste capítulo. Se o alcalde non adoptase as medidas sinaladas no parágrafo
anterior no prazo dun mes, o conselleiro competente en materia de urbanismo e
ordenación do territorio poderá subrogarse no exercicio das competencias
municipais adoptando as medidas pertinentes para a reposición da legalidade e a
sanción dos infractores. Iniciado o correspondente expediente pola consellería,
o municipio deberá absterse de toda actuación no mesmo asunto desde o momento no
que reciba a oportuna comunicación, remitíndolle á citada consellería cantas
actuacións practicase.
Sección 3ª
Infraccións e sancións
Artigo
216º.-Definición das infraccións urbanísticas.
1. Son infraccións
urbanísticas as accións ou omisións que vulneren as prescricións contidas na
lexis18.086 lación e no planeamento urbanísticos, tipificadas e sancionadas
naquela.
2. Toda infracción urbanística implicará a imposición de sancións
ós responsables, así como a obrigación de resarcimento dos danos e indemnización
das perdas a cargo deles, todo isto con independencia das medidas previstas na
sección anterior.
3. En ningún caso poderá a administración deixar de
adopta-las medidas tendentes a restaura-la orde urbanística vulnerada ou a
repoñe-los bens afectados ó estado anterior á producción da situación ilegal.
Artigo 217º.-Tipificación das infraccións urbanísticas.
1. As
infraccións urbanísticas clasifícanse en moi graves, graves e leves.
2. Son
infraccións moi graves:
a) As accións e omisións que constitúan
incumprimento das normas relativas ó uso e edificación que afecten a terreos
cualificados como zonas verdes, espacios libres, dotacións ou equipamentos
públicos.
b) As obras e actividades realizadas en solo rústico que estean
prohibidas por esta lei e en todo caso as parcelacións urbanísticas.
c) A
realización de obras de urbanización sen a previa aprobación do planeamento e
proxecto de urbanización esixibles.
3. Son infraccións graves:
a) As
accións e omisións que constitúan incumprimento das normas relativas a
parcelacións, aproveitamento urbanístico, uso do solo, altura e número de
plantas, superficie e volume máximo edificables, situación das edificacións,
distancias mínimas de separación a lindes e outros elementos e ocupación
permitida da superficie das parcelas ou de habitabilidade das vivendas, cando
non teñan o carácter de moi graves.
b) O incumprimento das condicións de uso
e edificación establecidas nesta lei para o solo rústico e o solo de núcleo
rural e a realización de actividades sen a preceptiva autorización da Comunidade
Autónoma, cando esta sexa esixible de acordo con esta lei, ou incumprindo as
súas condicións.
c) O incumprimento da orde de corte de subministración dos
servicios de auga, electricidade e outros.
d) O incumprimento do réxime
establecido por esta lei para as edificacións fóra de ordenación e para as
edificacións ilegais ás que fai referencia o artigo 210.
e) O incumprimento
dos deberes de urbanización e edificación nos prazos establecidos polo plan.
4. Consideraranse infraccións leves as infraccións do ordenamento
urbanístico que non teñan o carácter de graves ou moi graves e, en todo caso, a
execución de obras ou instalacións realizadas sen licencia ou orde de execución
cando sexan legalizables por seren conformes co ordenamento urbanístico, así
como o incumprimento das ordes de execución ou demolición ou da obrigación da
inspección periódica das edificacións.
5. Nos supostos nos que se instruíse
expediente sancionador por dúas ou máis infraccións tipificadas entre as que
exista conexión de causa a efecto, impoñerase unha soa sanción, e será a
correspondente ás actuacións que supoñan o resultado final perseguido, na súa
contía máxima. Nos demais casos, ós responsables de dúas ou máis infraccións
urbanísticas impoñeránselle-las multas correspondentes a cada unha delas.
Artigo 218º.-Prescrición. As infraccións urbanísticas moi graves
prescribirán ós quince anos, as graves ós seis anos e as leves ós dous anos,
contados desde a finalización das obras ou da actividade.
Artigo
219º.-Persoas responsables.
1. Nas obras que se executasen sen licencia ou
con inobservancia das súas condicións serán sancionadas por infracción
urbanística as persoas físicas ou xurídicas responsables delas en calidade de
promotor das obras, propietario dos terreos ou empresario das obras, e os
técnicos redactores do proxecto e directores das obras.
2. Nas obras
amparadas nunha licencia, pero constitutivas de infracción urbanística grave ou
moi grave, serán igualmente sancionados o técnico que emitise informe favorable
sobre o proxecto e as autoridades ou membros da corporación que resolvesen ou
votasen a favor do outorgamento da licencia sen os informes previos esixibles ou
cando estes fosen desfavorables en razón daquela infracción.
3. Os que, como
consecuencia dunha infracción urbanística, sufrisen danos ou perdas poderán
esixir de calquera dos infractores, con carácter solidario, o resarcimento e a
indemnización.
4. As sancións que se lles impoñan ós distintos suxeitos por
unha mesma infracción terán entre si carácter independente.
5. Se a persoa
xurídica autora dunha infracción prevista nesta lei se extinguira antes de ser
sancionada, consideraranse autores as persoas físicas que, desde os seus órganos
de dirección ou actuando ó seu servicio ou por elas mesmas, determinaron coa súa
conducta a comisión da infracción.
6. En caso de extinción da persoa
xurídica responsable, os socios ou partícipes no capital responderán
solidariamente, e ata o límite do valor da cota de liquidación que se lles
adxudicara, do pagamento da sanción ou, se é o caso, do custo de reposición da
realidade física alterada.
Artigo 220º.-Regras para determina-la contía das
sancións.
1. As infraccións urbanísticas serán sancionadas da seguinte
forma:
a) As infraccións leves, con multa de 300 a 6.000 euros e como mínimo
o 2 % do valor da obra, instalación ou actuación realizada.
b) As
infraccións graves, con multa de 6.001 a 100.000 euros e como mínimo o 15 % do
valor da obra, terreos, exceso de edificación ou actuación realizada.
c) As
infraccións moi graves, con multa de 100.001 a 1.500.000 euros e como mínimo o
25 % do valor da obra, terreos, edificación ou actuación realizada. Nos supostos
de escasa entidade da infracción, a administración poderá aplica-la sanción
prevista na letra b) anterior.
2. Para gradua-las multas atenderase
primordialmente a gravidade da materia, a entidade económica dos feitos
constitutivos de infracción, a súa reiteración por parte da persoa responsable e
o grao de culpabilidade de cada un dos infractores. Considerarase como
circunstancia atenuante a paralización das obras ou o cesamento na actividade ou
uso, de modo voluntario, trala inspección e a pertinente advertencia por axente
da autoridade, e como circunstancia agravante o incumprimento dos requirimentos
efectuados pola administración para a paralización das obras e a restauración da
orde urbanística, a obstrucción á función inspectora e aqueloutras que se
determinen regulamentariamente.
3. Cando no feito concorra algunha
circunstancia agravante, a sanción impoñerase sempre na súa metade superior. Se
concorrese algunha circunstancia atenuante, a sanción impoñerase na súa metade
inferior.
4. O responsable da infracción terá dereito a unha reducción do 50
% da multa que deba impoñerse, no caso de que repoña por si mesmo a realidade
física alterada antes da resolución do procedemento sancionador.
5. En
ningún caso a infracción urbanística pode supoñer un beneficio económico para o
infractor. Cando a suma da sanción imposta e do custo das actuacións de
reposición dos bens e situacións ó seu primitivo estado dese como resultado unha
cifra inferior ó devandito beneficio, incrementarase a contía da multa ata
alcanza-lo montante del.
Artigo 221º.-Sancións accesorias. Os suxeitos
responsables de infraccións moi graves, cando as accións que as motivaron non
sexan legalizables, poderán ser sancionados, segundo os casos, ademais de coas
multas previstas neste título, coas seguintes sancións accesorias:
a)
Inhabilitación durante un prazo de ata cinco anos da posibilidade de obter
subvencións públicas ou crédito oficial e do dereito a gozar de beneficios ou
incentivos fiscais.
b) Prohibición durante un prazo de ata cinco anos para
formalizar contratos coa Administración autonómica e coas administracións locais
de Galicia. c) Publicación nun diario de maior circulación da provincia das
sancións firmes en vía administrativa e da identidade dos sancionados.
Artigo 222º.-Órganos competentes.
1. As autoridades competentes para a
imposición das sancións serán:
a) Por infraccións moi graves, a partir de
600.000 euros, o Consello da Xunta.
b) Por infraccións moi graves, ata
600.000 euros, o conselleiro competente en materia de urbanismo e ordenación do
territorio.
c) Por infraccións graves cometidas en solo rústico sen a
preceptiva autorización da Comunidade Autónoma, cando esta sexa esixible de
acordo con esta lei, ou incumprindo as súas condicións, o director xeral
competente en materia de urbanismo.
d) Nos demais supostos, por infraccións
graves e leves, o alcalde.
2. A Axencia de Protección da Legalidade
Urbanística será competente para a imposición de sancións cando esta lle fose
delegada ou transferida voluntariamente polo titular da competencia.
Artigo
223º.-Procedemento sancionador.
1. A potestade sancionadora exercerase
mediante o procedemento establecido na lexislación do procedemento
administrativo.
2. O prazo para resolve-lo procedemento sancionador será dun
ano contado desde a data da súa iniciación. Transcorrido o prazo máximo para
resolver sen que se dictase resolución, producirase a caducidade do
procedemento. No suposto de que a infracción non prescribise, deberá iniciarse
un novo procedemento sancionador.
Título VII
Organización
Capítulo I
Disposición xeral
Artigo 224º.-Administracións competentes.
No
desenvolvemento das actividades reguladas nesta lei entenderán especificamente
os órganos pertencentes á Administración da Comunidade Autónoma e ás
administracións locais.
Capítulo II
Órganos urbanísticos no ámbito da
Comunidade Autónoma
Artigo 225º.-Órganos urbanísticos da Comunidade
Autónoma.
1. Son órganos da Comunidade Autónoma con competencia urbanística:
a) O Consello da Xunta.
b) O conselleiro competente en materia de
urbanismo e ordenación do territorio.
c) O director xeral competente en
materia de urbanismo.
d) A Comisión Superior de Urbanismo de Galicia.
2.
Son organismos públicos con competencias urbanísticas:
a) A Axencia de
Protección da Legalidade Urbanística, en materia de disciplina urbanística,
adscrita á consellería competente en materia de urbanismo e ordenación do
territorio.
b) O Instituto Galego da Vivenda e Solo, en materia de xestión
urbanística.
3. Os órganos urbanísticos da Xunta de Galicia poderán
delega-lo exercicio das súas competencias nos termos previstos nos artigos 43 e
44 da Lei 1/1983, do 22 de febreiro, reguladora da Xunta e do seu presidente, e
na Lei 30/1992, de réxime xurídico das administracións públicas e do
procedemento administrativo común. Artigo 226º.-Axencia de Protección da
Legalidade Urbanística.
1. A Axencia de Protección da Legalidade Urbanística
é un organismo público de natureza consorcial, dotado de personalidade xurídica
e orzamento propios e plena autonomía no cumprimento das súas funcións, para o
desenvolvemento en común pola Administración da Comunidade e as administracións
públicas consorciadas da actividade de inspección e sanción en materia
urbanística, así como a asistencia ás devanditas administracións nesta materia e
o desempeño de cantas outras competencias lle asigna esta lei ou lle sexan
expresamente atribuídas.
2. A súa organización, composición e funcionamento
determinaranse regulamentariamente.
3. No non previsto nesta lei e nas
normas que a desenvolvan, nin na lexislación sobre réxime xurídico das
administracións públicas, rexerase polos seus estatutos, que se aprobarán por
decreto do Consello da Xunta.
Artigo 227º.- Competencias.
1. Ós órganos
da Administración autonómica correspóndenlle-la dirección da política
urbanística, o establecemento de directrices de ordenación e a aprobación dos
instrumentos de ordenación urbanística, nos supostos establecidos nesta Lei.
2. Tamén lles corresponde exerce-lo control de legalidade sobre a actividade
urbanística, a tutela dos intereses supramunicipais e actuar por subrogación nos
supostos previstos nesta lei.
Capítulo III
Órganos urbanísticos no
ámbito local
Artigo 228º.-Competencia dos municipios.
1. A competencia
urbanística dos municipios comprenderá tódalas facultades que, sendo de índole
local, non estivesen expresamente atribuídas por esta lei a outros organismos.
2. Os municipios poderán utiliza-las distintas formas de xestión que
establece a lexislación do réxime local para o desenvolvemento da actividade
urbanística.
3. Tamén poderán constituír mancomunidades e establecer formas
de colaboración interadministrativa con outras entidades locais ou coa
Administración autonómica. Especificamente, poderán constituír consorcios
mediante convenio no que poderán participa-los órganos da Administración
autonómica, as deputacións provinciais e os municipios, para o exercicio en
común de competencias urbanísticas, así como para a realización de obras ou
prestación de servicios públicos.
Artigo 229º.-Sociedades urbanísticas.
1. As entidades locais e os consorcios a que se refire o artigo anterior
poderán constituír sociedades mercantís de capital integramente público ou
mixtas, esixíndose neste último caso que o capital público represente, como
mínimo, o 51 %.
2. Estas sociedades poderán ter por obxecto o estudio, a
promoción, a xestión ou a execución de calquera tipo de actividade urbanística,
sempre que non implique exercicio de autoridade.
3. A creación destas
sociedades realizarase de acordo coa lexislación mercantil e con observancia das
normas administrativas que regulamentariamente se determinen.
Artigo
230º.-Incumprimento de obrigacións.
1. Cando unha entidade local incumprise
gravemente as obrigacións que directamente lle incumban por disposición desta
lei ou deixase de adopta-las medidas necesarias para a protección da legalidade
urbanística, o conselleiro competente en materia de urbanismo e ordenación do
territorio requiriralle o seu cumprimento con indicación de prazo, nunca
inferior a un mes. No suposto de inactividade ou de incumprimento do
requirimento no prazo indicado, a consellería poderá subrogarse na
correspondente competencia, de conformidade co disposto na lexislación de réxime
local.
2. Se a Administración autonómica executa subsidiariamente as
competencias urbanísticas locais, cos requisitos e presupostos establecidos na
lexislación de réxime local, o Consello da Xunta pode designar, para un prazo
concreto, un xerente, ou ben pode transferirlle as atribucións necesarias da
corporación municipal á Comisión Superior de Urbanismo de Galicia, que ha de
exercelas mediante unha comisión especial na cal debe ter representación o
concello.
Artigo 231º.-Competencia das deputacións provinciais.
1. As
deputacións provinciais deberán exercer funcións de asistencia e cooperación cos
municipios da provincia, especialmente cos de menor capacidade económica e de
xestión, para colaborar no cumprimento das súas obrigacións urbanísticas.
2.
Tamén poderán participar en funcións de xestión urbanística en colaboración co
resto das administracións con incidencia no territorio da súa provincia.
Capítulo IV
Xurado de Expropiación de Galicia
Artigo 232º.-Xurado de
Expropiación de Galicia.
1. O Xurado de Expropiación de Galicia é un órgano
colexiado permanente da Comunidade Autónoma de Galicia especializado nos
procedementos para a fixación do xusto prezo na expropiación forzosa, cando a
administración expropiante sexa a Comunidade Autónoma ou as entidades locais do
seu ámbito territorial. Estará adscrito á consellería competente en materia de
urbanismo e ordenación do territorio, actuando no cumprimento das súas funcións
con plena autonomía funcional e sen estar sometido a instruccións xerárquicas.
2. A resolución do xurado adoptarase no prazo máximo de tres meses, contado
desde o día seguinte ó de entrada no rexistro do expediente completo. De non
adoptarse acordo no prazo sinalado, entenderanse desestimadas as reclamacións
por silencio negativo. Os seus acordos serán sempre motivados e fundamentados no
que se refire ós criterios de valoración seguidos para cada un dos casos en
concreto, de conformidade coas disposicións legais que sexan de aplicación. Os
actos que dicte o xurado poñerán fin á vía administrativa.
3. A composición,
a organización e o funcionamento do Xurado de Expropiación estableceranse
regulamentariamente conforme os principios da lexislación básica aplicable e
garantíndose a representación facultativa dos afectados.
4. As funcións
administrativas e subalternas do Xurado de Expropiación de Galicia estarán a
cargo do servicio correspondente da consellería competente en materia de
urbanismo e ordenación do territorio.
Título VIII
Convenios urbanísticos
Artigo 233º.-Concepto, alcance e natureza.
1. A Administración
autonómica e os municipios, así como as súas organizacións adscritas e
dependentes e as demais organizacións por eles creadas conforme esta lei,
poderán subscribir, conxunta ou separadamente, e sempre no ámbito das súas
respectivas esferas de competencias, convenios urbanísticos entre si e con
persoas públicas ou privadas, para a súa colaboración e máis eficaz
desenvolvemento da actividade urbanística.
2. A negociación, a formalización
e o cumprimento dos convenios urbanísticos ós que se refire o número anterior
rexeranse polos principios de transparencia e publicidade.
3. Serán nulas de
pleno dereito as estipulacións dos convenios que contraveñan, infrinxan ou
defrauden obxectivamente, en calquera forma, normas imperativas legais ou
regulamentarias, incluídas as do planeamento urbanístico, en especial as
reguladoras do réxime urbanístico do solo e dos deberes dos propietarios deste.
4. Os convenios regulados nesta sección terán para tódolos efectos carácter
xurídico-administrativo e as cuestións relativas á súa formalización,
cumprimento, interpretación, efectos e extinción serán competencia do órgano
xurisdiccional contencioso-administrativo.
Artigo 234º.-Obxecto. Os
convenios urbanísticos diferenciaranse polo seu contido e finalidade en:
a)
Convenios urbanísticos de planeamento: aqueles que inclúan ou poidan ter como
consecuencia ou resultado posibles modificacións do planeamento urbanístico, ben
directamente, ben por seren estas precisas en todo caso para a viabilidade do
estipulado.
b) Convenios urbanísticos para a execución do planeamento:
aqueles que non afectando en absoluto a ordenación urbanística se limiten á
determinación dos termos e as condicións da xestión e a execución do planeamento
e demais instrumentos existentes no momento da súa formalización. Do cumprimento
destes convenios en ningún caso poderá derivar ou resultar modificación,
alteración, excepción ou dispensa do planeamento.
Artigo 235º.-Convenios
urbanísticos de planeamento.
1. A Administración autonómica e os municipios,
así como os organismos adscritos ou dependentes dunha e doutros, poderán
subscribir entre si e con outras administracións convenios para definiren de
común acordo e no ámbito das súas respectivas competencias:
a) Os criterios
de ordenación ós que deba axustarse o planeamento urbanístico e as súas
modificacións e revisións.
b) Os termos nos que deba preverse no planeamento
urbanístico, ou nas súas modificacións ou revisións, a realización dos intereses
públicos que xestionen.
2. Cando se tramiten os procedementos de aprobación
dos plans de ordenación urbanística ou das súas modificacións ou revisións ós
que se refiran os convenios previstos no número anterior, estes deberán ser
incluídos, para coñecemento xeral, como anexo á memoria do proxecto ou entre a
documentación sometida ó preceptivo trámite de información pública, se son
posteriores á aprobación inicial.
3. Con ocasión do exercicio da potestade
de planeamento, a Administración autonómica e os municipios, no ámbito das súas
respectivas competencias e conxunta ou separadamente, poderán subscribir con
calquera persoa, pública ou privada, convenios urbanísticos relativos á
formación, modificación ou revisión dun plan de ordenación urbanística.
4.
Os convenios ós que se refire o número anterior:
a) Só se poderán negociar e
subscribir co carácter de preparatorios da resolución e ata o momento no que o
procedemento de aprobación do planeamento ou, se é o caso, da súa modificación
ou revisión sexa sometido ó preceptivo trámite de información pública.
b) As
súas estipulacións só terán, nesta fase, o efecto de vincula-las partes para a
iniciativa e tramitación do pertinente procedemento sobre a base do acordo
respecto da oportunidade, conveniencia e posibilidade de concreta ou concretas
solucións de ordenación. En ningún caso vincularán ou condicionarán en calquera
outra forma o exercicio polas administracións públicas, incluídas as que sexan
parte neles, da potestade de planeamento.
c) Deberá incluírse, entre as súas
estipulacións, a cuantificación de tódolos deberes legais de cesión e
determinarse a forma na que estes serán cumpridos.
d) A ordenación
urbanística derivada do convenio subscrito deberá incorporarse ás
correspondentes determinacións e documentos do plan.
Artigo 236º.-Convenios
urbanísticos para a execución do planeamento.
1. A Administración autonómica
e os municipios, así como as entidades públicas adscritas ou dependentes dunha e
doutros e os consorcios creados por tales administracións, poderán subscribir,
no ámbito das súas respectivas competencias e conxunta ou separadamente,
convenios con persoas públicas ou privadas para determina-las condicións e os
termos da xestión e execución do planeamento urbanístico en vigor no momento da
formalización do convenio.
2. Os convenios nos que se acorden os termos do
cumprimento de deberes legais de cesión pola súa substitución polo pagamento de
cantidade en metálico deberán incluír, como anexo, a valoración pertinente,
practicada polos servicios administrativos que teñan atribuída tal función, con
carácter xeral ante a correspondente administración.
Artigo
237º.-Formalización e perfeccionamento.
1. Unha vez negociados e subscritos,
os convenios someteranse ó trámite de información pública, mediante anuncio
publicado no Diario Oficial de Galicia e, como mínimo, nun dos xornais de maior
difusión na provincia, por un período mínimo de vinte días.
2. Cando a
negociación dun convenio coincida coa tramitación do procedemento de aprobación
do instrumento de planeamento co que garde directa relación, deberá incluírse o
texto íntegro do convenio na documentación sometida a información pública propia
do devandito procedemento, substituíndo esta á prevista no número anterior.
3. Trala información pública, o órgano que negociase o convenio deberá, á
vista das alegacións, elaborar unha proposta de texto definitivo do convenio, da
que se dará vista á persoa ou ás persoas que negociasen e subscribisen o texto
inicial para a súa aceptación, reparos ou, se é o caso, renuncia.
4. O texto
definitivo dos convenios deberá ser ratificado polo órgano competente e deberá
asinarse dentro dos quince días seguintes á notificación da aprobación do texto
definitivo pola persoa ou persoas interesadas, privadas ou públicas.
Transcorrido este prazo sen que tal asinamento tivese lugar, entenderase que
renuncian a aquel.
Disposición adicional primeira.-Actuacións públicas en
municipios sen planeamento.
1. En municipios con poboación inferior a 5.000
habitantes e sen planeamento xeral, poderán formularse plans especiais que teñan
por obxecto a execución de actuacións públicas para crear solo urbanizado con
destino a usos industriais, terciarios, de equipamentos públicos ou a
construcción de vivendas de promoción pública.
2. O ámbito territorial da
actuación non excederá de 3 hectáreas e deberá localizarse en terreos lindeiros
cun núcleo de poboación. En ningún caso poderá afectar a solo rústico de
especial protección.
3. O contido do plan especial será determinado
regulamentariamente e, en todo caso, serán de aplicación os estándares de
reserva de solo para dotacións e as limitacións de intensidade esixidas para o
solo urbanizable non-delimitado.
4. O plan especial deberá incluír entre a
súa documentación o estudio do medio rural circunscrito ó seu ámbito e
incidencia da nova actuación no seu contorno e o estudio de sostibilidade
ambiental, impacto territorial e paisaxístico ó que se refire o artigo 61.4
desta lei.
Disposición adicional segunda.-Réxime do solo nos municipios sen
planeamento.
1. Nos municipios sen planeamento xeral unicamente poderá
edificarse nos terreos que merezan a condición de solo urbano consolidado por
reuni-los requisitos establecidos no artigo 12.a) desta lei e se garanta
previamente as obras necesarias para cumpri-la condición de soar.
2. Para a
edificación nos núcleos rurais existentes nestes municipios, será necesaria a
previa autorización autonómica de conformidade co procedemento establecido no
artigo 41 desta lei.
3. No resto dos terreos aplicarase o réxime do solo
rústico establecido nesta lei.
Disposición adicional terceira.-Núcleos rurais
afectados pola lexislación de costas.
Seralles de aplicación ós núcleos
rurais preexistentes de carácter tradicional previstos na Lei 11/1985, do 22 de
agosto, de adaptación da do solo a Galicia, e ó solo do núcleo rural previsto
nesta lei o réxime previsto no número 3 da disposición transitoria terceira da
Lei 22/1988, do 28 de xullo, de costas, así como o establecido no número 3 da
disposición transitoria sétima e nos números 1 e 3 da disposición transitoria
novena do Regulamento xeral para o desenvolvemento e execución da devandita Lei
de costas.
Disposición adicional cuarta.-Acción pública.
1. Calquera
cidadán, en exercicio da acción pública en materia de urbanismo, pode esixir
ante os órganos administrativos e ante a xurisdicción contencioso-administrativa
o cumprimento da lexislación e do planeamento urbanístico.
2. A acción
pública á que se fai referencia no número anterior, se é motivada pola execución
de obras que se consideren ilegais, pódese exercer mentres se prolongue a súa
execución e, posteriormente, ata o vencemento dos prazos de prescrición
determinados nesta lei.
Disposición adicional quinta.-Pagamento voluntario
de multas e sancións. As multas e sancións impostas ó abeiro desta lei
reduciranse na súa contía nun 30 % se son aboadas no prazo de quince días a
partir da notificación da multa ou sanción, e o infractor mostra por escrito a
súa conformidade con estas e renuncia expresamente ó exercicio de toda acción de
impugnación no referido prazo.
Disposición adicional sexta.-Constitución da
Axencia de Protección da Legalidade Urbanística. Habilítase o Consello da Xunta
de Galicia, por proposta do conselleiro competente en materia de ordenación do
territorio e urbanismo, para adoptar tódalas medidas precisas para a
constitución e posta en funcionamento da Axencia de Protección da Legalidade
Urbanística creada en virtude desta lei.
Disposición transitoria
primeira.-Réxime de aplicación ós municipios con planeamento non-adaptado.
1. Os plans de ordenación aprobados definitivamente con anterioridade á
entrada en vigor desta lei conservarán a súa vixencia ata a súa revisión ou
adaptación ós preceptos desta lei, consonte as seguintes regras:
a) Ó solo
urbano dos municipios con plan xeral de ordenación municipal aprobado ó abeiro
da Lei 1/1997, do solo de Galicia, aplicaráselle o disposto nesta lei para o
solo urbano, sen prexuízo de respecta-la ordenación establecida no planeamento
en vigor.
b) Ó solo urbano dos municipios con planeamento xeral non-adaptado
á Lei 1/1997, do solo de Galicia, que reúna as condicións establecidas no artigo
12.a) desta lei, aplicaráselle o disposto nesta para o solo urbano consolidado,
sen prexuízo de respecta-la ordenación establecida no planeamento vixente.
c) Ó resto do solo urbano e, en todo caso, ó incluído en polígonos, unidades
de execución ou de actuación, aplicaráselle o disposto por esta lei para o solo
urbano non-consolidado e poderá executarse de acordo coas determinacións do
planeamento vixente ata a completa execución da súas previsións no prazo máximo
de dous anos a partir da entrada en vigor desta lei. Transcorrido este prazo sen
que fosen completamente executadas as súas previsións, serán de aplicación os
estándares mínimos para dotacións e os límites de edificabilidade establecidos
para o solo urbano non-consolidado por esta lei, sendo o ámbito de referencia
para a aplicación destes estándares e limitacións o polígono ou unidade de
execución ou de actuación.
d) Ó solo urbanizable dos municipios con plan
xeral adaptado á Lei 1/1997, do solo de Galicia, e ó solo urbanizable programado
aplicaráselle-lo disposto nesta lei para o solo urbanizable delimitado, sen
prexuízo de respecta-los usos e intensidades previstos no planeamento vixente. Ó
solo urbanizable non-programado, apto para urbanizar ou rústico con aptitude
para ser incorporado ó desenvolvemento urbanístico, aplicaráselle o disposto
nesta lei para o solo urbanizable non-delimitado, sen prexuízo de respecta-los
usos e as intensidades previstos polo planeamento xeral vixente. Malia o
anterior, ós terreos sen plan parcial aprobado definitivamente que se atopen no
ámbito da servidume de protección da Lei 22/1988, de costas, ou no ámbito
sometido a algún réxime de protección da Lei 9/2001, de conservación da
natureza, aplicaráselle-lo réxime establecido por esta lei para o solo rústico
de protección de costas ou de espacios naturais, respectivamente.
e) Ó solo
incluído no ámbito dos núcleos rurais delimitados ó abeiro da Lei 11/1985, de
adaptación da do solo a Galicia, ou da Lei 1/1997, do solo de Galicia,
aplicaráselle integramente o disposto nesta lei para o solo de núcleo rural.
f) Ó solo clasificado polo planeamento vixente como non-urbanizable ou
rústico aplicaráselle integramente o disposto nesta lei para o solo rústico, sen
prexuízo das maiores limitacións establecidas no planeamento vixente.
g) En
todo caso, as modificacións e revisións do planeamento vixente á entrada en
vigor desta lei deben axustarse ó disposto nela.
2. Os decretos autonómicos
de suspensión do planeamento urbanístico que foron dictados antes da entrada en
vigor desta lei manterán a súa plena eficacia ata a aprobación definitiva do
correspondente plan xeral de ordenación municipal, coas seguintes
especificacións:
a) Ó solo urbano aplicaráselle o réxime establecido por
esta lei para o solo urbano e a ordenación provisional establecida nos
correspondentes decretos.
b) No solo apto para urbanizar e no solo
non-urbanizable será de aplicación integramente o disposto nesta lei para o solo
rústico.
c) Nos núcleos rurais tradicionais delimitados será de aplicación o
disposto nesta lei para o solo de núcleo rural.
Disposición transitoria
segunda.-Adaptación do planeamento.
1. O planeamento urbanístico vixente na
actualidade deberá adaptarse ó disposto nesta lei en calquera dos seguintes
supostos:
a) No prazo de tres anos.
b) Cando se proceda á súa revisión.
c) Cando concorresen circunstancias obxectivas no concello afectado que o
aconsellen e así o determine o conselleiro competente en materia de ordenación
do territorio e urbanismo. No caso de incumprimento do requirimento autonómico
será de aplicación o disposto no artigo 81.2 desta lei.
2. En todo caso, os
concellos poderán adapta-los seus plans xerais ou normas subsidiarias en
calquera momento.
Disposición transitoria terceira.-Plans en
tramitación.
O planeamento aprobado inicialmente e en tramitación antes da
entrada en vigor desta lei poderá, durante o prazo máximo de seis meses,
continua-la súa tramitación ata a súa aprobación definitiva de acordo co
disposto na Lei 1/1997, do solo de Galicia, sendo neste caso de aplicación o
establecido na disposición transitoria primeira desta lei, ou adaptarse
integramente á presente lei. A simple adaptación do contido do plan en
tramitación ás disposicións establecidas nesta lei non implicará, por si só, a
necesidade de sometelo a nova información pública, agás cando se pretendan
introducir outras modificacións que alteren substancialmente a ordenación
proxectada e non sexan consecuencia da adaptación, extremo que será obxecto de
informe polo secretario municipal. Transcorrido o prazo de seis meses desde a
entrada en vigor desta lei, o planeamento obrigatoriamente deberá adaptarse
integramente ó disposto nesta lei.
Disposición transitoria cuarta.-Réxime de
autorizacións e licencias outorgadas en solo rústico e solo de núcleo rural.
1. As autorizacións e licencias outorgadas en solo rústico e en solo de
núcleo rural antes da entrada en vigor desta lei nas que non se iniciase a
edificación poderanse declarar extinguidas polo órgano que as outorgara, logo de
audiencia do interesado, en canto sexan contrarias ou desconformes co novo
réxime establecido nesta lei, sen prexuízo dos eventuais dereitos de
indemnización que puidesen corresponder, que, se é o caso, deberán fixarse no
mesmo expediente. No suposto de que xa transcorresen os prazos para a
iniciación, entenderanse automaticamente caducadas por ministerio da lei.
2.
No suposto de que as obras xa estivesen iniciadas antes da entrada en vigor
desta lei e resultasen incompatibles ou desconformes co novo réxime do solo
rústico ou de núcleo rural, o conselleiro competente en materia de ordenación do
territorio e urbanismo ou o concello poderán modificar, deixar sen efecto ou
revogar, respectivamente, a autorización ou licencia, sen prexuízo dos eventuais
dereitos de indemnización, que, se é o caso, deberán fixarse no mesmo
expediente.
3. As construccións concluídas antes da entrada en vigor desta
lei que se executaron ó abeiro da preceptiva licencia urbanística municipal
poderán mante-lo seu uso autorizado aínda cando non cumpran as condicións
establecidas nesta lei. Así mesmo, poderán ser autorizadas obras de mellora e
reforma e, en casos xustificados, obras de ampliación ata un máximo do 10 % da
superficie edificada orixinaria. Disposición transitoria quinta.-Edificacións
existentes sen licencia municipal. As edificacións ou construccións que se
realizasen en solo rústico ou solo de núcleo rural sen a preceptiva autorización
autonómica ou licencia municipal, concluídas con anterioridade á entrada en
vigor desta lei, e respecto das que non transcorresen os prazos para a adopción
das medidas de protección da legalidade, deberán ser demolidas polos seus
propietarios, agás que puidesen ser legalizadas conforme o procedemento que a
continuación se establece. Para estes efectos, os propietarios das edificacións
ou construccións ou, se é o caso, os promotores das obras deberán solicitar no
prazo máximo dun ano dende a entrada en vigor desta lei a súa legalización, de
conformidade co establecido nesta lei para o solo rústico ou o solo de núcleo
rural. Transcorrido este prazo sen ter solicitada a preceptiva licencia e
autorización, ou se estas fosen denegadas, deberán ser demolidas polos seus
propietarios, unha vez que estes sexan requiridos polo conselleiro competente en
materia de ordenación do territorio e urbanismo ou polo concello, logo do
expediente tramitado con audiencia do interesado.
Disposición transitoria
sexta.-Disposicións complementarias a esta lei.
Ata que entren en vigor as
disposicións regulamentarias de desenvolvemento desta lei, aplicaranse as que se
conteñen nos regulamentos de planeamento urbanístico, xestión urbanística,
disciplina urbanística de Galicia e edificación forzosa e rexistro municipal de
soares, en todo o que non se opoñan a esta lei ou resulten afectadas por ela.
Disposición transitoria sétima.- Xurados provinciais de expropiación.
O
regulamento previsto no artigo 232.3 desta lei aprobarase no prazo máximo dun
ano desde a súa entrada en vigor e, mentres, seguirán exercendo estas funcións
os actuais xurados provinciais de expropiación forzosa.
Disposición
transitoria oitava.-Directrices de ordenación do territorio e plans
sectoriais.
Conforme o disposto na Lei 10/1995, de ordenación do territorio
de Galicia, a Xunta remitiralle ó Parlamento no prazo dun ano desde a entrada en
vigor desta lei o documento de aprobación provisional das directrices de
ordenación do territorio. Así mesmo, a Xunta remitiralle ó Parlamento no prazo
de dous anos desde a entrada en vigor desta lei o Plan sectorial de ordenación
do litoral onde se recollerán as condicións específicas deste ámbito
territorial.
Disposición transitoria novena.-Instrumentos de xestión
urbanística en tramitación.
Os instrumentos de xestión urbanística en
tramitación á entrada en vigor desta lei poderán continuar tramitándose de
acordo co disposto na Lei 1/1997, do 24 de marzo, do solo de Galicia.
Disposición transitoria décima.-Procedementos sancionadores.
En todo
caso, os procedementos sancionadores e de reposición da legalidade por
infraccións cometidas con anterioridade á entrada en vigor desta lei rexeranse
pola lexislación vixente no momento da súa comisión, sen prexuízo de lles
aplicar ós expedientes sancionadores a norma máis favorable ó sancionado.
Disposición transitoria décimo primeira.-Explotacións agropecuarias
existentes.
As explotacións agrícolas e gandeiras existentes no momento da
entrada en vigor desta lei, contra as que non se incoase ata ese momento
expediente de reposición de legalidade por non dispoñer das licencias
urbanísticas de edificación ou de actividade, poderán mante-las actividades que
viñan desenvolvendo na forma e maneira en que o viñan facendo. Se como
consecuencia da aplicación desta lei, a súa situación resultase ou deviñese á de
fóra de ordenación, poderán ser autorizadas nelas obras de rehabilitación,
conservación, adecentamento, mellora, reforma e incluso ampliación ata un máximo
do 10% da súa capacidade ou superficie. Este límite poderase incrementar ata un
50% cando as explotacións non excedesen no momento da entrada en vigor desta
lei, do tipo familiar e tradicional que determine a consellería competente en
materia de agricultura.
Disposición transitoria décimo segunda.-Explotacións
mineiras existentes.
As explotacións mineiras e as actividades extractivas de
recursos minerais en activo no momento da entrada en vigor desta lei localizadas
en solo rústico especialmente protexido poderán continua-la súa actividade nos
ámbitos para os que dispoñen de licencia urbanística municipal. Cando non conten
coa preceptiva licencia, para continua-la súa actividade deberán obtela, logo da
autorización do Consello da Xunta, oída a Comisión Superior de Urbanismo de
Galicia. O Consello da Xunta valorará a compatibilidade ou non da explotación
cos valores naturais, ambientais e paisaxísticos existentes. A ampliación das
existentes ou a implantación de novas explotacións e actividades extractivas en
solo rústico especialmente protexido non poderá realizarse en tanto non sexa
aprobado o correspondente Plan sectorial de incidencia supramunicipal de
actividades extractivas de acordo coa Lei 10/1995, de ordenación do territorio
de Galicia, que poderá establece-las condicións de funcionamento e as
localizacións admisibles ou excluídas para o desenvolvemento destas actividades
e será formulado e tramitado polo conselleiro competente en materia de urbanismo
e ordenación do territorio.
Disposición derrogatoria.-
Derrogación das
leis 7/1995 e 1/1997. Quedan derrogadas a Lei 1/1997, do 24 de marzo, do solo de
Galicia, e a Lei 7/1995, do 29 de xuño, de delegación e distribución de
competencias en materia de urbanismo. Así mesmo, quedan derrogados cantos
preceptos de igual ou inferior rango, incluídas as determinacións do planeamento
urbanístico, se opoñan ó disposto nesta lei.
Disposición derradeira
primeira.-
Modificación da Lei de ordenación do territorio de Galicia.
Modifícase o texto da disposición adicional primeira da Lei 10/1995, do 23 de
novembro, de ordenación do territorio de Galicia, que queda redactado do
seguinte modo:
«1. A aprobación definitiva dos instrumentos de ordenación do
territorio levará implícita a declaración de utilidade pública ou interese
social das obras, instalacións e servicios proxectados, así como a necesidade da
ocupación dos bens e dereitos necesarios para a execución das obras,
instalacións e servicios previstos de forma concreta naqueles, para os efectos
de expropiación forzosa ou de imposición de servidumes, sempre que conste a
descrición física e xurídica individualizada dos bens e dereitos afectados.
2. As obras promovidas directamente pola administración pública ou os seus
organismos autónomos previstas nun proxecto sectorial e cualificadas como de
marcado carácter territorial non estarán suxeitas a licencia urbanística
municipal. Non obstante, logo de aprobados os proxectos das citadas obras
públicas, a administración competente poñerao en coñecemento dos concellos
afectados».
Disposición derradeira segunda.-
Desenvolvemento
regulamentario da lei. Autorízase o Consello da Xunta para dicta-las
disposicións para o desenvolvemento regulamentario desta lei. Disposición
derradeira terceira.-Entrada en vigor. Esta lei entrará en vigor o día seguinte
ó da súa publicación no Diario Oficial de Galicia.
Santiago de Compostela, trinta de decembro de dous mil dous.
Manuel Fraga Iribarne
Presidente
